Η είδηση της απώλειας του Περικλή Κοροβέση, λίγες μέρες μετά από αυτή του Μανώλη Γλέζου, με βρήκε καθισμένο να διαβάζω την εφημερίδα μέσα από την οποία τον γνώρισα και ταξίδεψα (όπως και πολλοί άνθρωποι που γνωρίζω-διαφόρων ηλικιών) ασταμάτητα στους προβληματισμούς, τις ιδέες και την αυστηρή κριτική του. Στο «Κέντρο του Περιθωρίου», κάθε Σαββατοκύριακο, ο προορισμός ήταν διαφορετικός, δεν είχε νόημα ποιος ήταν, αλλά το πόσο μακριά θα πάει η σκέψη σου. Μέσα από τα μονοπάτια της Ιστορίας και της έρευνας ο Περικλής Κοροβέσης έγραφε όπως και έζησε, ελεύθερος.
Μαζί με άλλους πολλούς ήταν (ίσως) κι ένα δικό μου πρότυπο, θα ήθελα να γράψω έτσι, στο μικρό μας φοιτητικό εγχείρημα που λέγεται Φοιτητικός Κόσμος. Το παρόν κείμενο είναι ένας μικρός πρόλογος του αφιερώματος που ετοιμάζουμε εδώ, στην Ιστοσελίδα του Φ.Κ. (ελέω κορωνοϊού γίναμε και ψηφιακοί). Ένα θύμα που έγινε θύτης και τόλμησε να μιλήσει για τους διώκτες του. Με τους «Ανθρωποφύλακες» αποκάλυψε όλο το σκληρό, άθλιο και ανθρωποφάγο πρόσωπο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Όλη η ανθρώπινη διαστροφή και αηδία μέσα από τα βασανιστήρια που έζησε και περιγράφει ο Κοροβέσης, αποτελούν μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, τη δική μας γενιά. Το έργο αυτό, με τον τρόπο που έχει γραφτεί, το ύφος και το περιεχόμενό του, είναι μια προειδοποίηση και ένα σημαντικότατο ιστορικό τεκμήριο ανεκτίμητης αξίας από αυτούς που πάντα θα κουβαλούν τα τραύματά τους, βουτηγμένοι στο δικό τους, εσωτερικό, πόνο. Είτε βασανισμένος από Γερμανό ναζί, είτε επιζών του Ολοκαυτώματος, θύμα αστυνομικής ή και ενδοοικογενειακής βίας, ο πόνος και το φρικτό πρόσωπο του βασανιστή σου μένουν μέσα σου. Ο Περικλής Κοροβέσης δεν σιώπησε, αλλά μίλησε. Ένα μικρό φυλλάδιο που έγινε εντός λίγων εβδομάδων ένα γνωστότατο βιβλίο, το 1969, αποδόμησε στο εξωτερικό όλο το δήθεν «θαύμα» που παρουσίαζε ο Παττακός γελώντας στους δημοσιογράφους. Πίσω από εκείνο το γέλιο κρυβόντουσαν πολλά τα οποία στο επόμενο αφιέρωμά μας θα αναφέρουμε.
Ο Περικλής Κοροβέσης είναι ένα ακόμη πρότυπο που φεύγει για εμάς τις νεότερες γενιές, μαζί με τον Μανώλη Γλέζο (πλήρης αγώνων και ημερών). Και πρότυπα γιατί; Γιατί τόλμησαν κάνουν αυτό που οφείλουμε εμείς οι νέες και οι νέοι, εκ φύσεως, να κάνουμε. Να ονειρευτούμε. Έκαναν τη ζωή τους όπως εκείνοι ήθελαν και το κυριότερο, τη διεκδίκησαν. Αγωνίστηκαν για αυτή. «Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε» έχει πει ο Νίκος Καζαντζάκης. Πράγματι είναι μια αστραπή και τόσο ο Περικλής Κοροβέσης, όσο και ο Μανώλης Γλέζος, πρόλαβαν να ταξιδέψουν πάνω σε αυτή την αστραπή, όπως εκείνοι θέλησαν, με πυξίδα τους το βαθύ τους χτυποκάρδι. Και αυτό δεν είναι ένα εύκολο μονοπάτι, αλλά μόνο ανηφορικό. Οι «Ανθρωποφύλακτες» πάντα θα καιροφυλακτούν στην ανηφόρα και πάντα το πάθος για την ελευθερία και τον αγώνα θα τους γκρεμίζει από το δρόμο. Δυστυχώς, στις μέρες μας, κάποιοι ακόμα νοσταλγούν ή καμιά φορά στη συνείδηση τους, μνημονεύουν τη Χούντα.
Ως μια Εφημερίδα νέων ανθρώπων και μια Φωνή φοιτητική, είναι χρέος μας τέτοιοι άνθρωποι, όπως ο Περικλής Κοροβέσης και οι ιστορίες τους, να βρίσκονται εδώ. Ακόμα κι αν έχουν φύγει από τη ζωή, να συνεχίσουν να αποτελούν ένα παράδειγμα αγώνα για περισσότερη Ελευθερία, Δημοκρατία κι ένα καλύτερο κόσμο. Οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχνάμε. Ποτέ όταν τους θυμόμαστε. Και δεν υπάρχει καλύτερο υλικό από τη μνήμη για να φτιάξουμε το μέλλον. Τα υπόλοιπα εντός των ημερών στο αφιέρωμα μας για τον συγγραφέα και αντιστασιακό την περίοδο της Χούντας, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών.
«Το σημαντικό είναι ότι στη Χούντα εγώ ήμουν ελεύθερος.
Αυτοί που λένε ότι μας χρειάζεται μια Χούντα είναι τα πρόβατα της κοινωνίας που θέλουνε ένα μαντρί για να τα σφάξουνε.
Γιατί αυτό κάνει η Χούντα, σφάζει!».
Περικλής Κοροβέσης, 1941-2020, συγγραφέας-αντιστασιακός
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
