Θα ήθελα να γράψω λίγες γραμμές για εμάς. Για όλα τα “παιδιά” που βρισκόμαστε στην πρώιμη εποχή της ενηλικίωσής μας και που μόλις έχουμε αρχίσει δειλά να γνωρίζουμε τις πτυχές αυτού του κόσμου. Που ακόμη δεν ξέρουμε το ποιοι είμαστε και το ποια θα είναι η δική μας μοναδική γραμμή που θα χαράξουμε πάνω του.
Κι είμαστε εμείς, τα παιδιά της μεγάλης πόλης που περιμένουμε κάθε βράδυ Παρασκευής και Σαββάτου να βρεθούμε, να πιούμε και να καπνίσουμε λίγο παραπάνω – όσοι πίνουν και καπνίζουν δηλαδή. Είμαστε εμείς αυτά τα παιδιά που μας αρέσει να περπατάμε τα Εξάρχεια, την Ακρόπολη και το Κουκάκι. Είμαστε αυτά τα παιδιά που μας αρέσει να μετράμε τα αστέρια πάνω στο παγκάκι ενός λόφου και μ’ ένα κουτάκι μπίρα στο χέρι νιώθουμε ευτυχισμένοι, καθώς χαζεύουμε όλη την Αθήνα. Νέοι που πότε είμαστε λίγο πιο διαφορετικοί, κάποιες φορές ενδεχομένως πιο εκκεντρικοί, ίσως ρομαντικοί και πάντοτε σίγουρα καθημερινοί και συνηθισμένοι. Είμαστε αυτά τα παιδιά που γυρνάμε στο σπίτι μας μετά τις δώδεκα. Είμαστε εμείς τα παιδιά που γελάμε, που αγαπάμε και που ερωτευόμαστε άλλα παιδιά σαν κι εμάς.
Κι όμως πολλά απ’ αυτά τα παιδιά είμαστε μελαγχολικά. Κάνουμε όνειρα μονάχα τις νύχτες, όταν πιούμε, και τη μέρα δεν τολμάμε να τα ζήσουμε. Έτσι λέει κι ένα τραγούδι. Και ξαφνικά ένα Σάββατο βράδυ συντροφιά μ’ ένα τσιγάρο έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιούμε πως ακόμη είμαστε εκείνα τα παιδιά. Δεν αλλάξαμε εμείς, μονάχα τα χρόνια που πέρασαν και όλα τα άλλαξαν.
Πολλά από εκείνα τα παιδιά λησμονήσαμε τα όνειρά μας, φοβηθήκαμε να αγαπήσουμε αληθινά και νιώσαμε μικρή και λίγη την ευκαιρία του να ερωτευτούμε με πάθος. Γιατί; Γιατί περιμέναμε το μέλλον. Περιμέναμε το μέλλον σαν μια αγάπη που είχε αργήσει…
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
