Χαμός θα γίνεται και σήμερα με τις γνωστές ευχές από όλους, προς όλες τις γυναίκες και εννοείται παντού θα έχουν παιχτεί και τα αντίστοιχα αφιερώματα. Θα έχει γίνει η γνωστή αναδρομή στο παρελθόν σε γυναίκες όπως την Simon de Beauvoir, την Marie Curie, την Frida Kahlo και άλλες πολλές που ίσως ξέρετε, ίσως πάλι όχι.
Παρόλα αυτά, αν και η 8η ημέρα του Μάρτη έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας, εμείς δεν την γιορτάζουμε. Τουλάχιστον θα ήταν πολύ υποκριτικό για μένα. Ή μάλλον την γιορτάζουμε κι αυτή την ημέρα, ωσάν καρναβάλι. Σαν μια δεύτερη ανούσια, άγευστη ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Εξάλλου, πολλοί είναι αυτοί που νομίζουν ότι τα λουλουδάκια και τα σοκολατάκια που θα προσφέρουν θα αρκούν (και με το παραπάνω), ενώ τα συνοδεύουν με ένα ψεύτικο, γεμάτο προνόμια, «Χρόνια πολλά στις γυναίκες!». Κι αν αναρωτηθείτε ποιοι είναι αυτοί, απλώς κοιτάξτε γύρω σας. Σίγουρα θα γνωρίζετε έστω κι ένα άτομο που έχει τέτοιες πεποιθήσεις για εμάς τις γυναίκες. Ή ακόμα χειρότερες.
Κάποιοι εδώ δεν γιορτάζουν τις γυναίκες. Κάποιοι ξέρουν μόνο να τις μειώνουν, να τις κακοποιούν και να τις σκοτώνουν. Κάποιοι εδώ ακούνε για «φεμινισμό» και βγάζουν σπυριά. Ή άλλοτε, όταν ακούνε για φεμινίστριες, τις γελοιοποιούν λέγοντας ότι «ντάξει μωρέ, κάτι αξύριστες χωρίς γκόμενο τύπισσες είναι που τραβάνε την προσοχή». Γιατί με -πάνω από- 13 γυναικοκτονίες (συγχωρέστε με, έχω χάσει το μέτρημα) έχουν το θράσος και κάνουν αστειάκια.
Γιατί μάλλον είναι οι ίδιοι που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν πόσο κουραστικό είναι να είσαι γυναίκα. Να προσπαθείς να μένεις κάθε βράδυ ζωντανή, να αλλάζεις κάθε τρεις και λίγο πεζοδρόμιο, γιατί αυτός που σε πλησιάζει αυτομάτως είναι ύποπτος για σένα, γιατί δε σε παίρνει να ρισκάρεις, δε σε παίρνει να παίζεις τη ζωή σου κορώνα-γράμματα.
Θυμήσου, πρέπει πάντα να προσέχεις. Να προσέχεις το ποτό σου, τους φίλους των φίλων σου, τα μέρη που πηγαίνεις. Και το βράδυ, να κρατάς σφιχτά τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα, να πονάνε οι κλειδώσεις και να μη σε νοιάζει. Να έχεις ταχυπαλμία, γιατί λες τώρα φτάνω σπίτι, τώρα φτάνω… Να μετράς τα τετράγωνα από μέσα σου. Να μετράς τα ίδια σου τα βήματα «1, 2, γύρνα και κοίτα πίσω να δεις αν σε ακολουθεί κάποιος». Και μετά να κλείνεις γρήγορα και με φόρα την πόρτα της
πολυκατοικίας, γιατί θυμάσαι εκείνο το βιντεάκι μιας κοπέλας που όταν σπούδαζε ακόμα πριν καλά-καλά μπει στο ασανσέρ, ένας άγνωστος μπούκαρε απ’ την είσοδο και την βίασε. Την σημάδεψε. Και όταν πια μπαίνεις στο σπίτι, ανακουφίζεσαι.
(Ωραίο πλάσμα η γυναίκα… δυνατό… θαρραλέο!)
Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, μεγαλώνεις και πρέπει να ανεχτείς την σάπια κοινωνία που σου φορτώσανε στην πλάτη. Γιατί «και τι να κάνεις μωρέ, τόσα χρόνια δεν άλλαξε τίποτα, απλώς προσαρμόσου στις συνθήκες και προχώρα». Προσαρμόσου στην περιφρόνηση, στην υποτίμηση, στην παρενόχληση, στον βιασμό, στην κατώτερη ζωή που σου προσφέρουν γιατί βιολογικά το
μπούστο και το αιδοίο, θεωρούνται κατώτερα από το πέος «και να λες κι ευχαριστώ»!
Αλλά σαν καλοί υποκριτές που είμαστε, όλοι μαζί θα ανταλλάξουμε τα «χρόνια πολλά» και θα αναφερθούμε σε γυναίκες του παρελθόντος, γιατί εκεί μας βολεύει να σταματήσουμε τον χρόνο. Στις σπουδαίες -μα παλιές- γυναίκες.
[Και επειδή είμαι άτομο που απεχθάνεται τις κλισέ, τις τυπικές και τις καθωσπρέπει καταστάσεις, δίνω με τη σειρά μου τις δικές μου εναλλακτικές ευχές για τις γυναίκες σήμερα!]
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που κατάφεραν και γράψανε ιστορία με τις πράξεις τους.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες τις απλές, τις καθημερινές, στις αγωνίστριες, στις μαχήτριες.
Χρόνια πολλά στις μητέρες, στις «απλές» νοικοκυρές,
σε όλες τις καταπιεσμένες, στις προδομένες, στις κακοποιημένες,
στις νέες, στις γερασμένες, στις ανύπαντρες.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που κατηγοριοποιεί η κοινωνία. Στις σεμνές, στις μυξοπαρθένες, στις προκλητικές, στις φλύαρες, στις πουτάνες, στις γεροντοκόρες, στις μη κανονικές, στις μη φυσιολογικές.
Χρόνια πολλά σ’ όλο το γυναικείο φύλο που μέχρι και τώρα παλεύει για τα αυτονόητα, για μια κανονικότητα που μας αξίζει.
Γυναίκες όλων των ειδών, όλων των κατηγοριών, χρόνια σας πολλά.
Υ.Γ.: Γυναίκες που φύγατε και δεν ξαναγυρνάτε, γλυκές κι αγαπημένες γυναίκες που φωνάζουμε για την δικαίωσή σας, χρόνια σας πολλά.
Χρόνια πολλά στα ματωμένα χώματα που ακόμα μυρίζουν το άρωμά σας.
Ονομάζομαι Κατερίνα Δημητρέσκου, κατάγομαι από την Ρόδο και σπουδάζω στο Τμήμα Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Δηλώνω λάτρης των τεχνών, αλλά την μεγαλύτερη αγάπη την τρέφω για τον κόσμο του θεάτρου. Είμαι ένα πνεύμα ανήσυχο και μ’ αρέσει να καταπιάνομαι με όσα πράγματα με κάνουν ευτυχισμένη. Ένα απ’ αυτά είναι η γραφή, που μέσω αυτής μπορώ και μοιράζομαι σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς κ.α. με τον υπόλοιπο κόσμο.
