Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Αν είχε χρώμα θα ήταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα ήταν σαν και έμενα
(Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος)
Πάρε τον εαυτό σου αγκαλιά
Μέρες που ο φόβος, ο θυμός, η αγανάκτηση για τον εαυτό σου
Για τον κόσμο γύρω σου, για τα πάντα είναι εκεί
Πάρε τον εαυτό σου απ’ το χέρι
Δώσε του κουράγιο, όπως ο δάσκαλος στον μαθητή, όπως ο προπονητής στον αθλητή, όπως ο
μαέστρος στην ορχήστρα.
Βάλε όλες τις φωνές στο κεφάλι σου σε τάξη, αρμονική μελωδία, ζεστό ξεκίνημα, αργόσυρτο τέλος.
Άκουσε κάθε νότα, δέξου κάθε κραυγή, σιώπησε κάθε παράσιτο, αγάπα κάθε κονσέρτο.
Κάθε τι παίρνει την θέση του, χωρίς πάντα να υπάρχει μια εξήγηση, ένα γιατί, να το θυμάσαι.
Μην πεις άλλες λέξεις, ο πόνος γιατρεύεται με αγάπη.
Η ζωή σημαίνει επιλογή.
Πρώτα κάποιου/κάτι, που σε έσπρωξε να περπατήσεις σε αυτή τη Γη.
Και ύστερα, εσέ του ίδιου.
Τα μπορεί είναι για αυτούς, που δεν διεκδικούν τα θέλω.
Ο φόβος είναι εκεί, κοίταξέ τον στα μάτια, έτσι έλεγε ο Νίκος, και θα φύγει.
Αλλά ακόμα κι αν δεν φύγει, θα έχεις κερδίσει την πρώτη μάχη, να τον αντικρίσεις με θάρρος.
Τον φόβο για να τον νικήσεις, πρέπει πρώτα να τον δεις
να τον καταλάβεις, να τον αγαπήσεις
και τέλος να τον ελευθερώσεις
Έτσι θα ελευθερωθείς.
Υ.Γ. Το νου σου, δεύτερη ζωή δεν έχει (Ελύτης)
