Του Δημήτρη Γούλια, φοιτητή στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πειραιά
Ο εμβολιασμός του πληθυσμού, από την εμφάνιση των εμβολίων και μετά, αποτέλεσε το κύριο όπλο στην φαρέτρα της πολιτικής μέριμνας επί του υγειονομικού σχεδιασμού για την καταπολέμηση της πανδημίας. Συνάμα με το έναυσμα της τουριστικής περιόδου η ανάγκη για τον εμβολιασμό του πληθυσμού σε αποδεκτά επίπεδα ανοσίας αποτελεί κυρία προοπτική και για έναν ομαλό Σεπτέμβρη. Στα πλαίσια του προαναφερθέντος σχεδιασμού ανακοινώθηκε και η πριμοδότηση με την «κάρτα Ελευθερίας» των εμβολιασμένων (και αυτών που αναμένεται να κάνουν εμβόλιο). Είναι όμως αυτός ο σωστός τρόπος για να παροτρύνεις τον νέο κόσμο να κάνει το εμβόλιο; Αποτελούν τα 150€ την σωστή μέθοδο για να αντιληφθούμε την σημασία προστασία της δημοσίας υγείας?
Αυτό καθ’ αυτό το χρηματικό ποσό σαν επιβράβευση για την υπομονή που επίδειξαν οι νέοι κατά την περίοδο της κρίσιμης ακμής της πανδημίας και σαν κίνητρο για τον εμβολιασμό μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού με την πρώτη ανάγνωση μπορεί να ακούγεται λογικό και σωστό. Η ένσταση που εγείρεται απορρέει από τον διαβρωτικό ρόλο των αγορών πάνω στα αγαθά και στην περίπτωση αυτή στην δημοσιά υγεία. Αν και οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι οι αγορές είναι άβουλες προς τα αγαθά που εμπορεύονται. Αυτό δεν αποτελεί πραγματικότητα. Οι αγορές πάντα στιγματίζουν το πλαίσιο της πράξης και συγκεκριμένα οι αξίες που διέπουν τους νομούς της αγοράς εκτοπίζουν πολλές φορές άλλες αξίες (κοινωνική συνείδηση, αλτρουισμός, αίσθηση υπευθυνότητας), για τις οποίες θα έπρεπε πραγματικά να ενδιαφέρεται η πολιτεία. Ουσιαστικά θα μπορούσε αυτή η «φθηνή πρακτική μάρκετινγκ», αυτό το λάδωμα και εξαγορά, υποτιμώντας την ελευθερία του άλλου να είναι το εργαλείο οργάνωσης της κοινωνίας. Προωθώντας την νοοτροπία των οικονομικών κινήτρων και όχι της ουσιαστικής παιδείας απ’ το σχολείο για να μπορούν από εκεί να έχουν τα εχέγγυα οι νέοι ώστε να λάβουν την σωστή απόφαση χωρίς να έχουν ανάγκη τα 150€. Η διάσταση αυτή του προβλήματος απαντάται και συνολικά στην κοινωνία μας που τα τελευταία χρόνια βιώνει μια αξιακή και οικονομική κρίση τρεφόμενη με ψίχουλα και περισσεύματα εμποτισμένα με την νοοτροπία του παρελθόντος που θέλουμε να αποτάξουμε. Και αλήθεια αν δίνουμε «μίζες» στα παιδιά 18 με 25 ετών που βρίσκονται στην αρχή της σταδιοδρομίας τους σαν ανεξάρτητες οντότητες στην κοινωνία, τι ποιότητας πολίτες σκοπεύουμε να δημιουργήσουμε. Πολίτες με πραγματική αυτοπεποίθηση που μπορούν να πιστέψουν στον εαυτό τους ότι μπορούν να φέρουν αλλαγή στην κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία ή μια ακόμη φουρνιά λαού που θα ψάχνει κάθε τέσσερα χρόνια έναν «μπαμπά» για να εξυπηρετήσει τα θέλω του.
Εν τέλει το παράδειγμα που εξετάζουμε πρέπει να το μελετήσουμε σαν μια πρακτική του δημοσίου βίου, θα βελτιώσει η θα βλάψει την κριτική μας ικανότητα και όχι μόνο στο κομμάτι της απόφασης του εμβολίου, αλλά συνολικά για την κοινωνία που ζούμε.
