Σας έχει τύχει κι εσάς να είστε «συναισθηματικά ζεν», παθητικοί, να ακολουθείτε την Ζωή και να μην την οδηγείτε, ώσπου να συνειδητοποιήσετε ότι για να Την ευχαριστηθείς πρέπει να «δίνεσαι», να εκφράζεσαι και να κυνηγάς τα θέλω σου, να κατευθύνεις την πορεία σου; Ε, τέτοια περίπτωση είμαι και εγώ.
Δεν λέω τώρα να αποκλείσουμε την χαλαρότητα και να αγχωνόμαστε για το καθετί που συμβαίνει στον περίγυρό μας. Είναι απαραίτητο να είσαι και λίγο φλου, ειδικά στις φοιτητικές ηλικίες, οπότε και απολαμβάνεις πολλές μέρες ξενοιασιάς και συνεχών εξόδων, ενώ βοηθάει και στην εξεταστική (προσωπικά τουλάχιστον), ώστε να κάνεις το απαραίτητο διάβασμα, χωρίς δράματα, κλάματα και κοψίματα… Το τελευταίο, στο περίπου.
Το θέμα είναι ότι η μεγάλη αδιαφορία-χαλαρότητα σε οδηγεί σιγά-σιγά στην απάθεια. Παύεις να «συνομιλείς» με το εσωτερικό σου «εγώ», να είσαι ανήσυχος και να προβληματίζεσαι για τον εαυτό σου και για τους γύρω σου, σταματάς να νοιάζεσαι στον πρέποντα βαθμό για φίλους και… πιο στενούς φίλους. Δεν ευαισθητοποιείσαι. Είσαι άτρωτος ψυχικά, αλλά το χαρακτηριστικό αυτό σε «τρώει» σταδιακά. Το χειρότερο; Δεν το κάνεις επιτηδευμένα: Έχεις γίνει έτσι πλέον.
Εντάξει, παρουσιάζω τραγικά τα πράγματα, ίσως και για να ευαισθητοποιήσω παραπάνω το αναγνωστικό κοινό, μάλλον επειδή είμαι ο ίδιος εκνευρισμένος. Τώρα, βλέπεις μία μικρή αλλαγή, αλλά φοβάσαι τόσο ότι σύντομα θα επιστρέψεις στα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά. Στιγμές οργής και θυμού για ανθρώπους και καταστάσεις που δεν εκτίμησες και δεν έζησες όσο θα έπρεπε. Όχι επειδή δεν υπήρχαν συναισθήματα, αλλά γιατί ήρθαν «φυσικά», λόγω του φλου τρόπου λειτουργίας σου και θεώρησες άτομα και περιβάλλοντα δεδομένα, δεν έδωσες ψυχή και σώμα, δεν καταλάβαινες την αξία ατόμων και πραγμάτων για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Σε εκείνους και εκείνες που έχουν περάσει ή περνούν μία τέτοια χαλαρή φάση στην ζωή τους, απομακρυνθείτε από κάτι τέτοιο. «Ζήσε την κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία». Καλά είπαμε, μην είσαι και τόσο κλισέ και υπερβολικός. Αλλά σε ό,τι και όποιον αξίζει, δώστε το 110% του «είναι» σας. Ψαχτείτε, κυνηγήστε αυτό που σας αρέσει και να το διεκδικείτε διαρκώς, ακόμα και όταν το έχετε πετύχει. Νιώστε παραπάνω. Μπορεί να πληγωθείτε μακροπρόθεσμα, μα οι έντονες στιγμές και αναμνήσεις θα σας συντροφεύουν μία ζωή. Κάντε αυτό που θέλετε έντονα, εκείνη την στιγμή που το σκέφτεστε. Έτσι θα ανοίξουμε δρόμο για μία ζωή στην οποία, όσα εμπόδια και αποτυχίες και αν γνωρίσουμε, θα έχουμε να λέμε ότι την βιώσαμε στο πετσί μας. Εγώ ήδη προσπαθώ να κάνω μία μεταστροφή από έναν ζεν χαρακτήρα σε έναν πιο ευαίσθητο και ευάλωτο φοιτητή του Πολιτικού. Εσείς;
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
