Κάθομαι, λοιπόν, και σκέφτομαι. Σκέφτομαι αν οι άνθρωποι γνωρίζουν, αν πραγματικά νιώθουν, αν ξέρουν, και αν τελικά, νομίζουν πως ξέρουν. Αστείο πάλι και τούτο. Να νομίζεις ότι ξέρεις, ότι γνωρίζεις. Αλλά, στην κοινωνία που μεγάλωσα εγώ, και δίπλα μου μεγάλωσες κι εσύ, αυτό πλέον είναι δεδομένο. Αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του προοδευτικού μας αιώνα.
Παρεξήγηση. Στον κόσμο τελικά υπάρχει παρεξήγηση. Πως δήθεν είναι ελεύθερος και εσύ μέσα σε αυτόν τον κόβεις και τον ράβεις. Πως μαζί με αυτόν μπορείς να εκφράζεσαι και πάντα παρέα να πορεύεσαι. Στον κόσμο αυτόν έχουμε ελευθερία λόγου, μα δεν έχουμε άποψη. Όπως, για παράδειγμα, υποστηρίζουμε ισότητα, μα στην πραγματικότητα όχι.
Οι άνθρωποι πλέον δεν υπάρχουν, πέθαναν πριν αρκετά χρόνια, και οι πολιτικοί ηγέτες έχουν τα χέρια τους λερωμένα με αίμα. Ανεξαρτήτως χώρας, ηπείρου και απόστασης από τον Ισημερινό. Και αυτό δεν είναι αίμα από πληγή, δεν είναι αίμα από φόνο. Είναι αίμα αποκεφαλισμού των ονείρων, των προσδοκιών, των επιθυμιών και της αξιοπρέπειας των γηίνων. Δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα, δεν έχει να κάνει με την Αμερική και δεν αναφέρεται αποκλειστικά στην Ρωσία. Είμαι κάθε άλλο παρά απαισιόδοξος ως άνθρωπος, αλλά πλέον έμαθα την αδυναμία του ανθρώπινου είδους και όσο το είδος αυτό το μελετάω σε βάθος, η γνώμη μου αυτή πυροδοτείται.
Η κοινωνία σου, σου δίδαξε πως έχεις φωνή, η οποία δεν πρέπει να ακούγεται πάντα. Δεν πρέπει να ακούγεται όταν η θέση σου είναι δύσκολη και βρίσκεσαι σε κίνδυνο. Και εννοείται πως σου μάθανε πως το κεφάλι μπροστά σε ανθρώπους με κάποιου είδους εξουσία, μικρή ή μεγάλη, δεν μπορείς να το σηκώνεις. Ή μάλλον μπορείς, αλλά δεν πρέπει. Δεν είμαστε και όλοι ίσοι. Σωστά; Υποθέτω πως ναι…
Αν είσαι επαναστάτης, και βασικότερα άνθρωπος, το τονίζω, «άνθρωπος», δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να συμμορφωθείς και αυτό ακριβώς σου πολεμάνε. Επαναστατικό, τουλάχιστον, να υψώνεις ανάστημα στις σημερινές ημέρες. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να ακούσει και ούτε και να πάψει.
Το δημοκρατικό πολίτευμα που στην χώρα σου άνθισε για πρώτη του φορά μπορεί να γίνει αρκετά βίαιο μπροστά σε ανθρώπους που μιλούν, σε ανθρώπους που λένε Όχι. Η κοινωνία σου φοβάται τα άτομα που εκφράζονται, που μέσα στην τάξη έδειξαν με το δάχτυλο τον καθηγητή τους επειδή τους πρόσβαλε και τους μείωσε, έχοντας την αίσθηση ότι στη σχέση μαθητή-καθηγητή ο σεβασμός δεν είναι κάτι το αμφίδρομο. Φοβάται παιδιά που το αίμα τους βράζει και πέρα από αυτό το νεανικό σύμπτωμα, προχώρησαν, τελικά, στην πράξη. Φοβάται νέους και ενήλικες που έχουν βγάλει πλέον τις παρωπίδες τους και έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τι γίνεται γύρω τους. Η κοινωνία σου φοβάται μην ξυπνήσω, μην ξυπνήσεις, μην ξυπνήσει η γενιά μας.
Δεν συμφέρει να μιλάς, να σκέφτεσαι, να θέλεις να ακουστείς, και πόσο μάλλον τελικά να ακούγεσαι. Και εσύ αυτό το δέχεσαι. Θέλουν τους κατοίκους σιωπηλά και άβουλα πλάσματα, χωρίς κριτική ικανότητα και θάρρος ή θράσος, ονόμασέ το όπως επιθυμείς, ώστε να είναι διαχειρίσιμοι. Να κάνουμε ησυχία για να μην κουραστούν να μας σωπάσουν. Και εσύ αυτό το δέχεσαι. Οι άνθρωποι έγιναν ένα με το χρήμα, με την ύλη, με το κέρδος, αυτό που ενέχει εκβιασμό και καταπάτηση δικαιώματος. Οι άνθρωποι έγιναν μηχανές. Και οι μηχανές είναι άνθρωποι μόνο όσο τους συμφέρεις.
Μέρα με την μέρα βρίσκεσαι σε χώρους διαφορετικούς που σου προσφέρουν πολυάριθμες αφορμές να δράσεις και να κάνεις κάτι επειδή αυτό που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια σου δεν είναι δίκαιο και ορθό. Σου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσεις, να φωνάξεις και να πολεμήσεις ενάντιας αυτού που θίγει εσένα και τους συμπολίτες σου. Και εσύ τι κάνεις; Τίποτα. Σκύβεις το κεφάλι και οδεύεις προς την δουλειά σου ή προς το σχολείο ή προς το πανεπιστήμιο. Και αφήνεις άλλη μία ευκαιρία να πάει χαμένη. Όχι μόνο δεν βάζεις το λιθαράκι σου για να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος, αλλά το σουφρώνεις κιόλας και ευελπιστείς πως κάποιος άλλος θα προσφέρει το δικό του. Μα δεν φταις εσύ. Φέρει ευθύνη το εκπαιδευτικό σου σύστημα που είναι πλημμυρισμένο από το γκρίζο των απόψεων που επικρατούν, και το οικογενειακό περιβάλλον που μόνο σαν πρότυπο δεν λειτούργησε, και η πολιτεία που σε έχει ξεχασμένο για πολλά, τώρα, χρόνια, και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που σου προωθούν ό,τι πιο σάπιο ανακαλύψουν γνωρίζοντας ότι θα πέσεις στην παγίδα και θα πιστέψεις αυτά που σου προβάλλουν, ενισχύοντας ακόμα λίγο την προπαγάνδα που έχει πάρει στην γεμάτη δηλητήριο αγκαλιά της την χώρα σου, και όχι μόνο.
Αλλά ξέρεις κάτι; Κουράστηκα πλέον να σε δικαιολογώ και να ρίχνω το φταίξιμο σε άλλους, που έπλασαν ένα κομμάτι της προσωπικότητάς σου. Όλη η υπόλοιπη πού πήγε; Τι απέγινε; Μιλάω για το κομμάτι που πλάθεις εσύ μέρα με την μέρα. Μιλάω για εσένα. Για τον εαυτό σου. Ως πότε θα στηρίζεσαι στους άλλους και ως πότε θα φέρνεις ως δικαιολογία τις υποχρεώσεις και τις σκοτούρες σου; Πάτα επιτέλους στα πόδια σου…
Μίλα!
Μίλα για ό,τι σε πνίγει, για ό,τι βλέπεις να αδικεί τον διπλανό σου. Δεν έχει σημασία αν είναι συμπατριώτης, άνδρας ή γυναίκα, μεγάλος ή μικρός. Όχι, δεν έχει. Σημασία έχει ότι είναι άνθρωπος και αυτός, σαν εσένα.
Γι’ αυτό σου λέω, μίλα. Βγάλε φωνή και εκεί που θέλουν να σε σωπάσουν, ούρλιαξε. Σήκωσε το ανάστημά σου και φέρε στην επιφάνεια την αξιοπρέπεια που διαθέτεις. Θέλουν σιωπή και τυφλή υπακοή. Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο άνθρωπος οφείλει να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Την φασαρία την θεωρούν τρομοκρατία. Με αυτήν την έννοια λοιπόν, γίνε τρομοκράτης. Μην κάθεσαι και παρακολουθείς την είδηση. Άλλαξέ την.
Ο κόσμος του 2021 έχει χρέος -επιτέλους- να εξυψώσει το ανάστημά του και να αντιταχθεί σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης και εκμετάλλευσης. Έχει χρέος να εντοπίσει το λανθασμένο και να το διορθώσει, και να μην το αφήσει να διορθωθεί από τον ίδιο άνθρωπο που το δημιούργησε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πρέπει να δει τις κεραίες της Δημοκρατίας και να συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν και πως δίχως αυτές δεν δουλεύει. Ας πετάξει το πέπλο της αρνητικότητας από πάνω τους και ας βρει διάθεση και λόγο να αγωνιστεί, αν ο λόγος του ότι δεν πρέπει να γινόμαστε εκμεταλλεύσιμοι και να επιτρέπουμε να μας μειώνουν, δεν είναι αρκετός.
Άκουσα πρόσφατα μία δεκαοχτάχρονη κοπέλα να ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει λόγος να αγωνιστεί για ένα καλύτερο μέλλον, αφού ο κόσμος έχει φτάσει στα ύψιστα σημεία της αθλιότητας. Και απόρησα. Όχι, δεν την κατηγορώ, ούτε επιθυμώ να την μειώσω ως προσωπικότητα, απλά απορώ. Πώς είναι δυνατόν να βλέπεις την καταστροφή να πλησιάζει και να μην έχεις την δύναμη και την διάθεση να την φέρεις ανάποδα; Πώς μπορείς να δέχεσαι να σε υποτιμούν και να θεωρούν πως μπορούν να σε ελέγξουν χωρίς κάποιον ιδιαίτερο βαθμό δυσκολίας;
Αν θέλεις, η ώρα που περίμενες έφτασε. Ο κόσμος καταρρέει και έφτασε πια η στιγμή να πάρεις την κατάσταση στα δικά σου χέρια και να φροντίσεις ο κόσμος αυτός να γίνεις όπως τον φαντάστηκες στην παιδική σου ηλικία. Ειρηνικός, αγνός, ευγενικός, καλόκαρδος, με διάθεση για πρόοδο και γι’ ανάπτυξη ουσιαστικών σχέσεων.
Έφτασε η ώρα να λάβεις τα κατάλληλα μέτρα, ώστε όταν σε ρωτήσω «εσύ συναίνεσες;», να μου απαντήσεις «εγώ ποτέ». Και τότε θα ξέρω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Και θα βασίζομαι σε εσένα. Συνειδητά.
Καταγωγή από τον πυρήνα της Ελλάδας γεμάτη με θαυμασμό για τα τοπία που περιέχουν το πράσινο της φύσης και το γαλάζιο του βυθού. Λάτρης της hip hop μουσικής, της στάσης ζωής των χίπηδων και της εκμετάλλευσης του τώρα παρά του άγχους για το αύριο.
Πάθος για την γραφή από μικρή κιόλας ηλικία, ξεκινώντας με άρθρα “Πού πήγα διακοπές το καλοκαίρι” και καταλήγοντας σε παραγράφους γεμάτες επανάσταση και αφυπνισμό. Θαμώνας συνεργατικών καφενείων, πλατειών, ροκ μπαρ και χώρων συναυλιών. Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο όχι από άποψη, αλλά από ασυγκράτητο αίσθημα δικαιοσύνης. Μ’ αρέσει να υπογράφω με έμμεση αναφορά στο όνομά μου. Peace.
