H ραπ (=ραψωδία) ανέκαθεν, από την γέννησή της στα τέλη της δεκαετίας του 1970, στα των περιθωριοποιημένων Αφροαμερικανών και την άνθησή της στα 90’s έως ην παγκόσμια πρωτοκαθεδρία στη μουσική βιομηχανία του σήμερα αποτελούσε κάτι το πρωτοποριακό. Ήταν και είναι το μοναδικό είδος, με όλες τις υποκατηγορίες της, το οποίο δίνει βάση στους στίχους, ενώ η μουσική έχει δευτερεύοντα, συνοδευτικό ρόλο. Στο δρόμο που χάραξε η ροκ, έχει στο μεγαλύτερό ποσοστό της επαναστατικό χαρακτήρα (με εξαίρεση το σχετικά νέο είδος της τραπ), ενώ παράλληλα προσπαθεί να μορφώσει, να προβληματίσει και να οξύνει την κριτική σκέψη του κοινού, αναφερόμενη σε κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και ατομικά δρώμενα και -κυρίως- αδιέξοδα.
Αν και είμαι λάτρης της χιπ-χοπ σκηνής, δυστυχώς δεν έχω παρακολουθήσει πολύ την δουλειά που γίνεται στο εξωτερικό. Ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στην πολύ αξιόλογη Βρετανία και την επίσης ποιοτική Γερμανία. Αυτό επί πολλού έχει συμβεί γιατί ο δικός σας είχε κάνει μία παύση στο χιπ-χοπ και επέλεξε να κάνει μία στροφή (που κρατάει μέχρι σήμερα) στο έντεχνο λαϊκό. Έχω επικεντρωθεί στις ελληνικές παραγωγές, οι οποίες, αν αναλογιστεί κανείς την σωρεία των tracks και των albums που βγαίνουν από πάμπολλους καλλιτέχνες, παρουσιάζει αρκετά μεγάλη γκάμα ποιοτικού υλικού.
Τώρα -θα σκεφτείς- γιατί τα λέω όλα αυτά; Με το 2ο λοκντάουν να μας επισκιάζει, αναγκαστικά κλεινόμαστε στα σπίτια μας, και η παραμονή στο χώρο σου φέρνει προβληματισμούς και σκέψεις και ανησυχίες για το άτομό σου αλλά και για την κοινωνία συνάμα (εκτός αν είσαι κανά άψυχο νεοφιλελέδι). Αυτές μπορούν να βρουν απάντηση, να ικανοποιηθούν ή έστω να λάβουν ανταπόκριση σε μεγάλο βαθμό μέσα από τους ποιητικούς στίχους της ραπ. Old school, low-bap, freestyle, ο ρυθμός και το στυλ δεν παίζουν σε μεγάλη σημασία. Αυτό που μετράει είναι να ανακαλύψεις εκείνες τις ρίμες και τις μπάρες που σε εκφράζουν και σε κάνουν να τα «χώνεις» και ο ίδιος, να βρεις καλλιτέχνες και συγκροτήματα με τα οποία μπορείς να ταυτιστείς ή έστω να συμφωνείς και να νιώθεις τα λεγόμενά τους.
Αν θες απλώς να ξεσπάσεις και να βγάλεις έξω όλο τον θυμό για την κατάσταση που βιώνουμε και τα διάφορα προβλήματα που φέρνει σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο εδώ και 8 μήνες (όχι -αναγκαστικά- μόνο εξαιτίας της καραντίνας), πάτα play σε Θύτη, Bloody Hawk, Λεξ, Μικρό Κλέφτη, 12ο Πίθηκο, Novel 729, Λόγο Τιμής, Ραψωδό Φιλόλογο, Ταφ Λάθος.
Αν αναπολείς τις εποχές προ κορωνοϊού, τα αράγματα που δεν τελειώνουν στις 12 ή στις 12.30, ουσίες και έρωτες, άκουσε τους πρωτοπόρους, εκείνες τις μπάντες που έφεραν το ραπ στην Ελλάδα, μετρούσαν εώς και 50.000 κόσμο στα λάιβ τους και το έκαναν δημοφιλές σε όλη την επικράτεια. Ο λόγος για Ζωντανούς Νεκρούς, Bong Da City, ΒήταΠεις, FFC, Βόρεια Αστέρια, RNS, ΦΒΣ και αρκετά ακόμα γκρουπάκια που ξεχνάω τώρα.
Αντίστοιχα, αν οραματίζεσαι και περιμένεις συνεχώς το Αύριο που θα έρθει μετά την πανδημία και την βελτίωση που ευελπιστούμε να φέρει σε όλα τα επίπεδα και τα ξέφρενα φοιτητικά παρτάκια και τις ξένοιαστες βόλτες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βάλε λίγο Εισβολέα, Τάκι Τσαν, Ημισκούμπρια, Zoro&Buzz (και τα σινγκλ τους), Ρόδες, Joker/Two-Face. Για κάτι πιο εξευτελιστικό, «αραού» και ερωτικό, πρόσθεσε και Χατζηφραγκέτα μαζί με Yonka Mayonka.
Τελευταίο και πιο σημαντικό, το πολιτικό ραπ, το οποίο σε βοηθάει να αναπτύξεις την κριτική σου σκέψη και να συνειδητοποιήσεις καλύτερα την πολιτική σου κατεύθυνση (προφανώς η ραπ μουσική, όντας επί το πλείστον επαναστατική, ελίσσεται γύρω από τις διάφορες μορφές της Αριστεράς και του Αναρχισμού), την ριζοσπαστική δύναμη που μπορείς να αποκτήσεις μέσω της γνώσης. Οι Social Waste, οι οποίοι κυκλοφόρησαν και σχετικά πρόσφατα το πολυαναμενόμενο 4ο άλμπουμ τους, «Σύνορα», οι Κοινοί Θνητοί, οι Taburo Bota, οι Active Member (παρά τα πολλά παρατράγουδα που έχουν γίνει με τον B.D. Foxmoor), Στίχοιμα, ενώ έχουμε δει και σόλο καριέρες και σε αυτό το είδος, με τον Βέβηλο και τον Anser να το υπηρετούν περήφανα. Βίβες.
Μια προσωπική -εισαγωγική περισσότερο στο χιπ-χοπ- σούμα:
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
