Έχω χορτάσει από στολίδια και φανφαρισμούς. Από λόγια και εικόνες, σε τέτοιο σημείο που πλέον δε με συγκινούν. Εύλογα, θα μου απαντήσεις:
-Εσύ τώρα τι κάνεις; Δε γράφεις;
Ναι, γράφω. Για τη διαδήλωση που πήγα και για τα δικαιώματά μου που κάποιοι με σκατωμένα παπούτσια βάλθηκαν να ποδοπατάνε. Για τον ρακένδυτο επαίτη που αντίκρισα επιστρέφοντας από τη διαδήλωση. Για τη βία που βίωσα. Για τις καλύτερες μέρες που εδώ και καιρό περιμένω.
Δε γράφω για τα 200 χρόνια ελευθερίας, γιατί δε μου επέτρεψαν να γιορτάσω. Δε γράφω για τα 200 χρόνια ελευθερίας, γιατί εγώ δεν ήμουν προσκεκλημένος στη γιορτή τους. Και σαν να μη φτάνει αυτό, δε με άφησαν τουλάχιστον στην ησυχία μου, να γιορτάσω με τον τρόπο μου. Ήρθαν με τη βία και μου έσπασαν τις μύτες των μολυβιών μου. Ότι τάχα, αφού δε γράφω για την ελευθερία τους, δεν είμαι άξιος και τίμιος να γράψω για τίποτα άλλο. Το μόνο που μου απέμεινε για να γράψω είναι το αίμα στις φλέβες μου, όμως εγώ δεν τις κόβω για να υμνήσω την ελευθερία τους. Γιατί αυτή διαφέρει από τη δική μου.
Δε μπορώ να γιορτάσω, γιατί πολύς κόσμος θρηνεί, και όταν κάποιος θρηνεί, με έμαθαν να μη γιορτάζω. Τη στιγμή που λίγοι και επιβεβαιωμένα “άριστοι” απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα γεύματα σε μακριά τραπέζια, πολλοί και μάλλον άσημοι θρηνούν και προσεύχονται για υγεία και ανάρρωση συγγενών και φίλων εγκατεστημένων άβολα σε ετοιμόρροπους νοσοκομειακούς θαλάμους. Δε μπορώ να γιορτάσω και βασικά δε θέλω, γιατί με έμαθαν να γιορτάζω για τον εαυτό μας, όχι για να με δει ο γείτονας.
Με έμαθαν όμως να τιμώ, για αυτό τιμώ και δοξάζω τους αγωνιστές του 1821. Θα αρκεστώ σε μία ευχαριστία και μία παράκληση για συγχώρεση συλλογική, με την πεποίθηση ότι υπάρχουν κι άλλοι που τις συναισθάνονται. Ευχαριστούμε για την ελευθερία που μας χαρίσατε με το αίμα σας, και συγγνώμη που 200 χρόνια μετά την βλέπετε από εκεί ψηλά να την έχουμε καχεκτική, άρρωστη και παρατημένη, σε έναν βρώμικο διάδρομο ενός γεμάτου δημόσιου νοσοκομείου, περιμένοντας καρτερικά να αδειάσει κάποια ΜΕΘ μπας και δεχτεί την απαραίτητη περίθαλψη.
Θα αρκεστώ σε ένα χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Σε όσους και όσες μεγάλωσαν στο τσιμέντο της και σεβάστηκαν το ψωμί που τους έδωσε αυτή η χώρα, είτε η απόχρωση του δέρματός τους είναι λευκή, είτε μελαμψή, είτε τα μάτια τους είναι σχιστά. Γιατί για εμένα Έλληνας ή Ελληνίδα δε γεννιέσαι, γίνεσαι, και ας με κοιτάνε λοξά ορισμένοι.
Πηγή φωτογραφίας: Twitter (@StylianiKaragi1)
Ζήτα μου να γράψω για τον εαυτό μου· δεν έχω χειρότερο. Προτιμώ να με γνωρίσεις διαβάζοντας τα γραπτά μου, κατανοώντας την οπτική και την ψυχοσύνθεσή μου.
Ωστόσο, για τα διαδικαστικά της υπόθεσης, δηλώνω λάτρης κάθε μορφής τέχνης, ειδικά όταν αυτή απεικονίζεται με ρεαλιστικό τρόπο. Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, φοιτητής, αρθρογράφος, podcaster και ποιητής. Δε με απασχολεί αν στο τέλος συμφωνήσουμε, με ενδιαφέρει ως το τέλος να συζητήσουμε.
Παράλειψή μου, να συστηθώ. Ανδρέας Μαντζεβελάκης, από τα ανατολικά τής πρωτεύουσάς μας.
