Οι κυβερνώντες της Νέας Δημοκρατίας κρίνονται ένοχοι, γιατί -παρά την τεράστια εκλογική τους νίκη τον Ιούλιο του 19’, ακόμα και ανάμεσα στην φοιτητική κοινότητα σε έναν βαθμό- κατάφεραν με εγκληματικές και αντιλαϊκές πολιτικές να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους, μέχρι και σε μη πολιτικούς κύκλους αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Δεν είναι μόνο τα αυταρχικά υγειονομικά μέτρα που πολλές φορές λαμβάνονται χωρίς να συμβαδίζουν με την εξέλιξη της πανδημίας, μα κυρίως η ψήφιση νομοσχεδίων σε νευραλγικούς τομείς της χώρας, όπως το Πανεκπαιδευτικό της Νίκης Κεραμέως και του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, αλλά και το δια μαγείας νομοσχέδιο στον χώρο της Τέχνης, το οποίο επιβάλλει την αυστηρή λογοτεχνία των προσώπων που Την εκπροσωπούν. Για το πρώτο οι φοιτητές ένωσαν τις φωνές τους χθες, για το δεύτερο παλεύουνγια την καταψήφισή του σήμερα στις 17:00.
Όσον αφορά τα τελευταία συλλαλητήρια πριν την ψήφιση του Ν/Σ για την Τριτοβάθμια (και όχι μόνο) εκπαίδευση, ο φοιτητικός κινηματικός χώρος υποψιαζόταν ότι θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις από τα Σώματα Ασφαλείας, ύστερα από την ηρεμία που έδειχναν οι Αρχές τις προηγούμενες εβδομάδες για επικοινωνιακούς λόγους. Πράγμα για το οποίο επιβεβαιώθηκε. Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις σε ορισμένη κλίμακα, υπήρξαν τα γνωστά επεισόδια άγριας καταστολής, στο πλαίσιο του δόγματος «Νόμος και Τάξη» στο οποίο θέλει να αρέσκεται η γαλάζια μας κυβέρνηση.
Η πρωτεύουσα και το κέντρο της δεν θα την γλίτωναν αυτήν την φορά, ακόμα και αν αποτελούν το επίκεντρο όλων των μέσων ενημέρωσης και πάντα δυσχεραίνεται η πραγματοποίηση της βαθιάς επιθυμίας των ΜΑΤ να «εκτονωθούν». Ρίψη δακρυγόνων στα σκαλιά του Κοινοβουλίου στο πανό του ΕΜΠ, ξυλοδαρμός σε φωτορεπόρτερ αντισυστημικών μίντια, συλλήψεις και κρότοι λάμψης στα Προπύλαια στις τελευταίες γραμμές του μπλόκου, αφότου ανασυντάχθηκε η μάζα της πορείας. ΜΑΤ και ΔΙΑΣ περικύκλωσαν το πανό αυτόνομων (σύμφωνα με δηλώσεις -πάντα- φοιτητών διαφόρων σχημάτων) από δύο πλευρές και άρχισαν να βαράνε και να συλλαμβάνουν κόσμο, εφαρμόζοντας την εκδικητική πολιτική της κυβέρνησης στην πράξη.
Αποτέλεσμα; 52 -συνολικά- προσαγωγές στην ΓΑΔΑ, όπου οι φοιτητές (κυρίως) πήγαν να διαμαρτυρηθούν και να ζητήσουν την άμεση άφεση των συλληφθέντων. Εκεί, δημιουργήθηκε κλοιός ΜΑΤ από πίσω τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να φύγουν από την είσοδο του κτηρίου στην οποία διαμαρτύρονταν, ενώ κυκλοφόρησαν πολλές επώνυμες καταγγελίες μέσω βίντεο σε ακτιβιστικές και αντικυβερνητικές σελίδες των μίντια για την αναίτια και άγρια καταστολή που υπέστησαν πολλά άτομα του ακαδημαϊκού χώρου. Πολλά παρόμοια συμβάντα συνέβησαν, σύμφωνα με πληροφορίες, σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας που πάρθηκαν παρόμοιες πρωτοβουλίες. Η φωνή του λαού και της νεολαίας πρέπει να ακουστεί και αύριο παρά τις δύσκολες συνθήκες και το ολικό λοκντάουν που θα έχει τεθεί σε ισχύ, καθώς πρόκειται για δύο νομοθετήματα που κυριολεκτικά καταργούν την έννοια του δημόσιου αγαθού, όπως αυτό εκφράζεται (στις συγκεκριμένες περιπτώσεις) από την ελεύθερη και χωρίς όρους πρόσβαση στην Παιδεία και την ανάπτυξη κοινωνικοπολιτικής συνείδησης που χαρακτηρίζει κάθε μορφής Τέχνη, καθεμία από τις οποίες δεν μπορεί να τίθεται υπό καθεστώς λογοκρισίας και να διώκεται ποινικά, σύμφωνα με τις αρεσκεία και την ιδεολογία της εκάστοτε κομματικής εξουσίας. Η πλήρης ιδιωτικοποίηση και ο αυταρχισμός, τα οποία πρεσβεύουν καπιταλισμός σε πρακτικό επίπεδο και νεοφιλελευθερισμός σε θεωρητικό πλαίσιο, αποδεδειγμένα αποτελούν κίνδυνο εν δυνάμει για την Δημοκρατία.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.