Φονικός σεισμός ισχύος 7,8 ρίχτερ έπληξε τα ξημερώματα της Δευτέρας 6 Φεβρουαρίου τη νότια Τουρκία και τη βόρεια Συρία, ενώ ακολούθησε ισχυρός μετασεισμός 5,4 ρίχτερ. Οι νεκροί ανέρχονται προς στιγμήν στους πάνω από 5.000 ενώ κατά τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ο αριθμός αναμένεται να φτάσει τους πάνω από 20.000. Σύμφωνα με αυτόν, περίπου 23 εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 1,4 εκατομμύριο παιδιά, πιθανά είναι εκτεθειμένοι στις δύο χώρες.
Στις εν λόγω συνθήκες δημιουργήθηκε τεράστιο κύμα διεθνούς αλληλεγγύης. Κράτη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, φορείς, σωματεία, μη κερδοσκοπικές οργανώσεις και εθελοντές ανήγγειλαν την έμπρακτη κινητοποίηση και βοήθειά τους στις σεισμόπληκτες χώρες. H E.E. ενεργοποίησε τον Μηχανισμό Πολιτικής Προστασίας και έστειλε ομάδες διάσωσης, έρευνας και ιατρικό προσωπικό, ενώ από τη μεριά της και η Ελλάδα έστειλε αποστολή 21 πυροσβεστών.
Παρά το εύλογο αυτό πνεύμα αλληλεγγύης μεταξύ λαών και αλληλοβοήθειας, υπάρχει μια νοσηρή μειονότητα. Μια μειονότητα ανθρώπων που, βασιζόμενη κυρίως σε θρησκευτικές ή και εθνικιστικές αντιλήψεις, κάνει λόγο περί «νέμεσης», περί «θείας δίκης» μέσω σελίδων ή σχολίων στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Για εκείνους, ο Θεός τιμωρεί τους Τούρκους για τις επεκτατικές βλέψεις των ηγετών τους, τους «νέμει» ό,τι τους αξίζει. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιστημονική κατάρτιση, για να διαπιστώσει κανείς την παραδοξολογία και τη μοιρολατρία, για να αντιληφθεί την απλή σκέψη ότι ο σεισμός είναι ένα φυσικό φαινόμενο που δε γνωρίζει ιδεολογίες, χρώματα και πολιτικές. Και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια, για να καταλάβει κανείς τη μισανθρωπία πίσω από τη σκέψη ότι ο θάνατος και ο τραυματισμός χιλιάδων αθώων ψυχών (ούτε καν μεγαλοηγετών και σουλτάνων) είναι δίκαιος.
Σφοδρές, μάλιστα, αντιδράσεις προκάλεσε και το σκίτσο του γνωστού γαλλικού περιοδικού «Charlie Hebdo» με αφορμή τον φονικό σεισμό. Στο σκίτσο, που δημοσιεύτηκε στον λογαριασμό του περιοδικού στο Twitter, αναγράφεται η ειρωνική φράση «δεν χρειάζεται να στείλεις τανκς» με υπέρτιτλο «σεισμός στην Τουρκία», ενώ απεικονίζονται κατεστραμμένα κτίρια και ερείπια. Στο σημείο αυτό να πούμε πως σε όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα η ελευθερία της τέχνης και της έκφρασης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη. Ωστόσο, δεν είναι απεριόριστη και ανεπιφύλακτη. Περιορισμό αποτελεί η ανθρώπινη ζωή, αξία και αξιοπρέπεια. Ο σεβασμός, λοιπόν, στον άνθρωπο, ιδίως στα πλαίσια μιας φονικής συνθήκης, είναι αυτονόητος ενώ η προσβολή αυτού, ακόμη και υπό τον μανδύα της σάτιρας, απαγορευτική.
ΥΓ.: Για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε πόσο μικροί και πεπερασμένοι είμαστε, πόσο μάταιες είναι οι εθνικές έχθρες μπροστά στην αναλωσιμότητά μας (έχθρες που δεν έχουμε εγγενώς, μεθοδεύονται και καλλιεργούνται από τις εκάστοτε ηγεσίες).
