Όλοι μας έχουμε παρακολουθήσει αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές σχετιζόμενες με τον χώρο της Αστυνομίας. Σήριαλ τα οποία κατέκλυζαν τον τηλεθεατή με συμπλοκές, καταδιώξεις και φυσικά πολλά πυρά. Και εδώ που τα λέμε, ως ένα βαθμό πάντα, αυτές οι αιματηρές συμπλοκές-καταδιώξεις αποτελούν πραγματικότητα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Τρανό και πρόσφατο παράδειγμα δεν είναι άλλο από την δολοφονία του George Floyd, την στιγμή που ο ίδιος ούτε μπορούσε να αντιδράσει ούτε ήθελε, μα πάνω από όλα δεν είχε υπάρξει καν κάποια σοβαρή συμπλοκή.
Έτσι λοιπόν, και με αφορμή την δολοφονία του νεαρού Ρομά στο Πέραμα, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια μετατροπή της Ελληνικής Αστυνομίας σε ένα αμερικανοποιημένο προϊόν. Αλόγιστη χρήση βίας, πραγματικές σφαίρες, δημιουργία άτυπης “αστυνομοκρατίας” είναι ικανά αποδεικτικά στοιχεία για να στηρίξουν τον εν λόγω ισχυρισμό. Όσον αφορά την δολοφονία στο Πέραμα, είμαστε αντιμέτωποι με μια καθαρά ρεβανσιστική αντίληψη εκ μέρους του συγκεκριμένου αστυνομικού σώματος, ειδικά από την στιγμή που όχι μόνο παράκουσε τις εντολές των ανωτέρων του, αλλά γάζωσε τον νεαρό με δεκάδες σφαίρες. Αυτό είναι μια κατάληξη που πραγματικά θυμίζει μονάχα σκηνικά αμερικανικών αστυνομικών παρεμβάσεων. Παρεμβάσεις οι οποίες σε αρκετές περιπτώσεις έχουν ως κατάληξη την αιματοχυσία και την απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Και αυτή η μετατροπή συντελείται σταδιακά τα τελευταία 10 χρόνια. Πρώτα ξεκίνησε ο εξοπλισμός των σωμάτων ασφαλείας με νέο σύγχρονο εξοπλισμό, ύστερα οι κατά χιλιάδες προσλήψεις νέου προσωπικού, ανεκπαίδευτου στην πλειοψηφία, και στην συνέχεια ακολούθησε η ανοχή των ανώτατων διοικητικών στρωμάτων σε ακραίες συμπεριφορές.
Όσοι έχουμε δώσει το μάθημα Α.Ο.Θ. (Αρχές Οικονομικής Θεωρίας) στις Πανελλαδικές, σίγουρα θυμόμαστε ποιο είναι το μοναδικό μονοπώλιο στην σημερινή ελεύθερη αγορά. Είναι αυτό της Αστυνομίας, η οποία έχει το μονοπώλιο της Βίας. Και με αυτό, εννοούμε την τήρηση της τάξης και της ομαλότητας. Και είναι πολύ σημαντική η ομαλότητα, καθότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό όχι απλά η δολοφονία ανθρώπων που δεν σταματάνε σε μπλόκα, αλλά ούτε καν οι πυροβολισμοί μέρα μεσημέρι σε κεντρικές περιοχές της Αθήνας.
Εν κατακλείδι, για να μην μακρηγορώ, οι ακραίες συμπεριφορές της Ελληνικής Αστυνομίας τείνουν να γίνουν κανόνας και όχι η εξαίρεση ή ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε περιόδους έντονων κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων. Και αυτές οι ακραίες συμπεριφορές είναι απολύτως αποδεκτές από τις ηγεσίες τόσο των σωμάτων ασφαλείας όσο και των αρχών. Προσωπικά, με τρομάζει πως θα εξελιχθεί αυτή η μετατροπή σε συνδυασμό με τον (καλώς εννοούμενο) αντιδραστικό χαρακτήρα του ελληνικού κόσμου. Διότι, σε αντίθεση με άλλα κράτη, ο κόσμος εδώ ακόμα και τώρα παραμένει διατεθειμένος να αγωνιστεί και να μοχθήσει, με κάθε συνέπεια.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
