Πλησιάζει το Πάσχα, μια θρησκευτική εορτή που αποτελεί την πεμπτουσία της πίστης για τους απανταχού ορθόδοξους χριστιανούς ανά τον κόσμο. Ημέρες κατάνυξης, ελπίδας, αγάπης. Ημέρες όπου κάθε πιστός, ανεξάρτητα από τα βάσανά του, αλλάζει τον μανδύα που φοράει και μοιράζεται ευχές και ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, απαλλαγμένο από κάθε λογής εμπόδια. Ημέρες όπου η ειρηνική συμβίωση όλων των πολιτών φαίνεται να γίνεται πράξη, δίχως να λογαριάζονται παράγοντες όπως το φύλο, η καταγωγή ή οι προτιμήσεις διαφόρων φύσεων. Με γνώμονα όλα αυτά, χτίζονται οι ιδανικές βάσεις για την ευημερία των πολιτών. Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι;
Αν υπήρχε κάποιος εξωτερικός παρατηρητής, που θα συνέλεγε στοιχεία σχετικά με την συμπεριφορά των ανθρώπων πριν την Μεγάλη Εβδομάδα και κατά την διάρκεια αυτής, θα μπορούσε να καταλήξει μονάχα σε ένα συμπέρασμα. Παραφράζοντας την γνωστή ταινία, το σχετικό συμπέρασμα θα ήταν πως ζούμε «Στην μεγάλη των υποκριτών Σχολή», όπου μια σημαντική μερίδα ανθρώπων, όσο πλησιάζει το Πάσχα των Ορθόδοξων, φοράει το προσωπείο μιας αγαπημένης κοινότητας, η οποία είναι απαλλαγμένη από μίση και σοβινιστικά κατάλοιπα. Μια μερίδα ατόμων που δείχνει να έχει ως μοναδικό της μέλημα την υγιή και ειρηνική συνύπαρξη με τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας.
Η επαφή με την πραγματικότητα κατά την διάρκεια καθ΄ όλης της χρονιάς, δείχνει μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Μίσος, φυλετικές διακρίσεις, ρητορική μίσους, πλάνες κατά συμπολιτών, αποτελούν μονάχα μερικά δείγματα γραφής του ρεπερτορίου αυτών των υποκριτών. Άνθρωποι οι οποίοι παραμερίζουν τις υποτιθέμενες βάσεις της πίστης τους και τις θυμούνται μονάχα για μια εβδομάδα μέσα σε ολόκληρο το έτος, μόνο και μόνο για να καλύψουν την ματαιοδοξία τους και να αισθανθούν καλοί χριστιανοί.
Και μην ξεχνάμε και τον ρόλο της Εκκλησίας στην διαιώνιση αυτού του φαινομένου. Κληρικοί που αμφισβητούν συνεχώς το δικαίωμα των ανθρώπων σε κάθε λογής προτίμηση. Μεγαλομητροπολίτες που μιλάνε για τα πάθη του Χριστού, την ώρα που οι ίδιοι ζουν σε πολυτελείς οικισμούς, με τους πιστούς τους να μην έχουν ένα κομμάτι ψωμί. Παπάδες που αναπαράγουν ρατσιστικό οχετό, ξεχνώντας τις ρίζες του θεανθρώπου που υποτίθεται οι ίδιοι πως εκπροσωπούν. Όλα αυτά τα κομμάτια δημιουργούν ένα παζλ υποκρισίας, που αναδεικνύει την κενότητα των εκκλησιαστικών θεσμών του τόπου. Θεσμοί οι οποίοι έχουν πλουτίσει μέσω αγαθοεργιών αλλά και με την κάλυψη των κυβερνητικών αρχών, οι οποίες κάνουν τα στραβά μάτια σε τεράστια οικονομικά σκάνδαλα.
Βλέπετε, αυτή η υποκρισία ξεκινάει από τα υψηλά στρώματα και καταλήγει στα πολύ χαμηλά. Μίσος, ρατσισμός, ψέμα, δολοπλοκίες, σκάνδαλα διαφόρων φύσεων είναι μόνο μερικά από τα συστατικά των δύο αυτών πλευρών. Καθώς, από την μια έχουμε τα όργανα της Εκκλησίας τα οποία επιδιώκουν, μέσω μιας θρησκείας, την ικανοποίηση των προσωπικών τους συμφερόντων, και από την άλλη πιστούς οι οποίοι δηλώνουν την πίστη τους σε μια θρησκεία μόνο και μόνο για το θεαθήναι. Αυτός ο αέναος κύκλος υποκρισίας οδηγεί σε μια σαθρά δομημένη κοινωνία, όπου η ειλικρίνεια, η αλήθεια και η εντιμότητα κάνουν στην άκρη για την ικανοποίηση διαφόρων μορφών συμφερόντων, προσωπικών και μη.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
