Συνάπτουμε μία οποιαδήποτε σχέση με ένα άτομο που ακούει πραγματικά τις σκέψεις, τα προβλήματα και τις ανησυχίες μας και τον τοποθετούμε απευθείας στην ειδικά λίστα των «ξεχωριστών ατόμων» στην ζωή μας, ασχέτως αν οι ίδιοι είμαστε ενεργητικοί ή παθητικοί ακροατές των δικών του λεγομένων. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η ανθρώπινη φύση τείνει να μεταβάλλεται, να γίνεται ριζοσπαστική, συντηρητική, εγωιστική, αδιάφορη και πολλά άλλα, ανάλογα τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές συνισταμένες αλλά και -εκεί γίνεται λιγότερο μεταβλητή- τα βιώματα του κάθε ατόμου.
Εφόσον όλες οι προαναφερόμενες συνισταμένες υπάγονται στο σύστημα με βάση το οποίο πορεύεται μία κοινωνία, εκείνο το σύστημα εν τέλει καθορίζει σε μεγάλο βαθμό (γιατί πάντα υπάρχουν αποκλίνουσες συμπεριφορές, οι οποίες αντιμετωπίζουν πολλές φορές περιθωριοποίηση, λογοκρισία, ακόμα και καταδίκη) τον πλέον ορθό τρόπο σκέψης, διαβίωσης, εμφάνισης, συμπεριφοράς κ.τ.λ.
Το σύστημα το οποίο σκιάζει (σχεδόν παγκοσμίως) τον κόσμο είναι ο καπιταλισμός, ο οποίος στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο εκφράζεται με την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, του ατόμου υπέρ και άνω από την κοινωνία της οποίας είναι μέλος (αντιφατικό). Ο άκρατος ατομοκεντρισμός που οφείλει να πρεσβεύει ο κάθε άνθρωπος, ώστε εκείνος να πετύχει και να νικήσει τον αχαλίνωτο ανταγωνισμό που προωθεί το κυνήγι του Κεφαλαίου σε κάθε επίπεδο και σε κάθε χρονικό στάδιο της ζωής του, στοχεύοντας μόνο στο (υλικό ή ψυχολογικό, ποτέ πνευματικό) κέρδος που μπορεί να αποκομίσει από κάθε πιθανή συγκυρία, δημιουργεί ασυνείδητα μία τάση προς την εξουσία, προς την δύναμη, προς την επιβολή και την ανάδειξη μίας «δήθεν» ανωτερότητας.
Έτσι, επανερχόμαστε στην πρώτη παράγραφο. Εκτιμάς δεόντως έναν άνθρωπο που θα κάτσει να συζητήσει μαζί σου και θα σε ακούσει, θα προσπαθήσει μαζί σου να λύσει όσα σε απασχολούν. Σε πολιτικό επίπεδο, να υπάρχει μία ανάλυση χωρίς την παρουσία απόλυτων απόψεων και προπαγάνδας ώστε να επιβληθεί η μία ή η άλλη άποψη, μόνο με την διαιτησία μίας προσυμφωνημένης ή -ακόμα καλύτερα- ασυνείδητης διαμόρφωσης κοινών μεταβλητών και με λογικά επιχειρήματα, προς όφελος της συζήτησης, πράγμα που αποτελεί το σημείο βάσης και ταυτόχρονα εξέλιξης της Δημοκρατίας. Σε μία καθημερινή συνομιλία, η πραγματική συν-ακρόαση των προβλημάτων ή των επιθυμιών των ατόμων. Σε μία σχέση φιλική ή ερωτική, η αληθινή αγάπη και η απομάκρυνση της εργαλειοποίησης ανθρώπων.
Μία τέτοια αλλαγή σε όλες τις καθημερινές σχέσεις συνιστά δύσκολο εγχείρημα, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί μέσω της πραγματικής Παιδείας, η οποία χαρακτηρίζεται για την ανθρωπιά που προσφέρει, πέραν των άλλων, και όχι της συστημικής μόρφωσης. Και εφόσον η Παιδεία καλλιεργείται γύρω από την οικογένεια, το σχολείο και τον κοινωνικό περίγυρο, είτε γίνεται επιτακτική η ανάγκη της ριζικής αλλαγής των θεσμών και του Κράτους μέσω της κοινωνικής επανάστασης, είτε χρειάζεται η αναμόρφωση αυτών των βασικών τριών παροχών Παιδείας, με την βοήθεια μίας πνευματικής επανάστασης. Φυσικά, ένας συνδυασμός -ή η ταυτόχρονη ενεργοποίηση- των δύο θα ήταν η ιδανική μέθοδος. Για να μετατραπούμε από μία κοινωνία των ατόμων, σε μία κοινωνία των ανθρώπων.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.