Σεπτέμβριος του 18’, και έχω μετακομίσει στην Αθήνα μόνιμα για να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο, την έναρξη της φοιτητικής μου ζωής. Όμορφο σπίτι, όμορφη περιοχή, με συγκοινωνίες, μέσα στο κέντρο και με θέα την Aκρόπολη. Ήμουν έτοιμος να εξερευνήσω κάθε σπιθαμή του Λεκανοπεδίου, με απώτερο σκοπό την γνωριμία νέων ανθρώπων, την επαφή με κάθε λογής διαφορετικότητα, έτοιμος να γεμίσω την εμπειρική μου παλέτα με πρωτόγνωρες, για ένα παιδί που είχε ζήσει όλη του την ζωή σε χωριό, εμπειρίες.
Αντί να δημιουργηθούν στον εαυτό μου αποκλειστικά αυτές οι εικόνες, εν τέλει δημιουργήθηκαν κάποιες άλλες, νοσηρές. Ηλικιωμένοι να ζουν στον δρόμο, νεαρά παιδιά να ζητιανεύουν στην Ερμού, άστεγοι να στέκονται αμίλητοι και ακούνητοι στα φανάρια περιμένοντας μια μικρή οικονομική στήριξη, μεσήλικες σε άσχημη σωματική κατάσταση στην μέση πολυσύχναστων δρόμων να προβαίνουν σε κατανάλωση ναρκωτικών, ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια ή και να περιμένουν έξω από τα σούπερ μάρκετ για ελεημοσύνη.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως αυτούς τους ανθρώπους, είτε τους βοηθούσα δίνοντας τους μια σοκολάτα, είτε 1 ευρώ. Ντρεπόμουν να τους κοιτάξω στα μάτια. Διότι στο βλέμμα τους, έβλεπα την πραγματική παρακμή της ελληνικής κοινωνίας, ανθρώπους παρατημένους τόσο από την κυβέρνηση όσο και από εμάς. Ανθρώπους οι οποίοι ουδέποτε είχαν μια ακόμα ευκαιρία για να χτίσουν μια ζωή όπως οι ίδιοι θα ονειρευόντουσαν. Άνθρωποι απογοητευμένοι και κυρίως απελπισμένοι.
Σε μια πρόσφατη κουβέντα, πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, αρκέστηκα να πω στην συνομιλήτρια μου πως απλά συνήθισα. Πως στην πραγματικότητα, αυτούς τους ανθρώπους, πλέον δεν τους κοιτάω στα μάτια όχι επειδή ντρέπομαι, αλλά επειδή δεν μου προκαλεί εντύπωση.
Διότι βλέπουμε ηλικιωμένους στους κάδους σκουπιδιών, και αντί να σκεφτόμαστε να τους δώσουμε ένα πιάτο φαγητό ή να τους βοηθήσουμε κάπως, ο νους μας πηγαίνει στο κακό, θεωρώντας τους ανίκανους, τεμπέληδες ή πως έχουν κάνει κακές επιλογές στην ζωή τους. Λες και ζούμε σε ένα καθεστώς που αντιμετωπίζει τους πολίτες με δικαιοσύνη, σύνεση και επιείκεια.
Μάθαμε να ζούμε ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Μάθαμε να αναλωνόμαστε σε μηδαμινής σημασίας ζητήματα, όπως η κόμμωσή μας και όχι στα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Μάθαμε να μην ερχόμαστε καθόλου σε επαφή με αυτό που λέγεται συνείδηση. Μα κυρίως, μάθαμε να κοιτάμε μόνο μπροστά και ψηλά, και ποτέ χαμηλά ή δίπλα μας. Διότι ένα είναι μονάχα σίγουρο, πως με κάποιον τρόπο και υπό άλλες συνθήκες, θα βρεθούμε και εμείς στα χαμηλά, και θα θέλουμε να μας κοιτάξουν.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
