Ήρθε το πανδημικό καλοκαίρι. Ακόμα και μετά την καραντινάτη άνοιξη, από την οποία πιστέψαμε, με την συμβολή της παγκόσμιας, πάντα ρεαλιστικής και ποτέ τρομοκρατικής και υπερβάλλουσας δημοσιογραφίας, ότι δεν θα γλυτώσει κανείς από τον ιό. Εντέλει, την σκαπουλάραμε. Και όχι μόνο
αυτό, αλλά οι ξέφρενοι ρυθμοί ζωής (και διασκέδασης) επέστρεψαν, μαζί με την ηχορύπανση και το άγχος που προκαλεί η ταχύτητα και η πίεση με την οποία εξελίσσονται τα πράγματα στα αστικά κέντρα.
Προφανώς και εκτιμάς το γεγονός ότι, μετά από ένα τόσο μεγάλο «κενό» διάστημα, μπορείς να ξαναδείς φίλους και γνωστούς με τους οποίους είχατε χάσει πραγματική επαφή. Μαζί με τις ωραίες συζητήσεις, τα μπόλικα ποτά και τα στριφτά τσιγάρα, επιστρέφουν και οι καθημερινοί προβληματισμοί, η υποχρεωτική έξοδος, η τακτική επανάληψη και η αδυναμία εύρεσης χωροχρόνου για προσωπικούς στοχασμούς και πιο βαθιάς συνειδητοποίησης των καταστάσεων. Παρέα με την τρέχουσα εξεταστική και την ανημποριά των περισσότερων φοιτητών να επικεντρωθούν στο
διάβασμά τους, οι συνθήκες γίνονται αποπνικτικές για την πλειονότητα των νέων, οι οποίοι επιβαρύνονται ψυχολογικά από το στίγμα του μεγάλου αποκλεισμού που πέρασαν και από την αβεβαιότητα που χαρακτηρίζει το μέλλον τους.
Εδώ φανερώνεται η αξία του χωριού, του εξοχικού, του νησιού, ενός απομονωμένου και απομακρυσμένου χώρου τέλος πάντων. Εκεί όπου μπορείς να συγκεντρωθείς στα μαθήματά σου, μα πρωτίστως να επικοινωνήσεις με το εσωτερικό «Εγώ» σου, να αναλύσεις την επόμενη μέρα, να σκεφθείς τα τεκταινόμενα και τα πρόσωπα που συναναστρέφεσαι στο περίγυρο και την καθημερινότητά σου. Παρατάς το κινητό και τα συνεχόμενα μηνύματα. Το αφήνεις να λειτουργεί μονάχα ως ηχείο. Αφιερώνεσαι στον εαυτό σου, στη ξαπλώστρα και στο βιβλίο σου, γαληνεύεις και ξεφεύγεις λίγο από τον όχλο της πόλης, η οποία σε κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση, με την μόνιμη
απαίτηση να είσαι παντού και πάντα παραγωγικός.
Γιατί, απαραίτητοι οι φίλοι και οι οικογένειες, μα οι στιγμές ατομικού χαρακτήρα κρίνονται απαραίτητες και ουσιώδης για την αντιμετώπιση της δύσκολης ζωής που ο καθένας βιώνει στο άστυ και στις πολυκατοικίες, στο θόρυβο και στο περαστικό. Προσωπική άποψη, πάντα εμπνευσμένη από
μια ωραία συζήτηση με ένα πολύ καλό φιλαράκι.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
