Στις παρυφές του 2020 και με το 2ο κύμα της πανδημίας (ουσιαστικά 1ο) να χτυπά την χώρα, καταστρώθηκε το πρόγραμμα «Ελευθερία», με απώτερο σκοπό τον εμβολιασμό του 70% (τότε) του πληθυσμιακού συνόλου. Μάλιστα, ο Βασίλης Κικίλιας είχε τονίσει πως έως και τον Ιούνιο όλοι θα μπορούσαν να έχουν εμβολιαστεί με αυτό το θαυματουργό μικρό σκεύασμα, με απώτερο σκοπό την επιστροφή στην λεγόμενη κανονικότητα, όπως διατυμπάνιζαν ο ίδιος και τα ΜΜΕ. 9 μήνες μετά, η πραγματικότητα απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο κατώτερη των περιστάσεων είναι -ακόμα- μια κυβερνητική αρχή.
Αρχές Σεπτέμβρη και ούτε το 60% του συνολικού πληθυσμού δεν έχει εμβολιαστεί, με τον αριθμό των κρουσμάτων να παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Παράλληλα, ήδη μπαίνει στο κάδρο για μια μικρή μερίδα της κοινωνίας μια ενισχυτική δόση, κυρίως για τους ανοσοκατεσταλμένους, ώστε να προστατευθούν πλήρως. Είναι κοινά αποδεκτό πως η επιχείρηση «Ελευθερία» σε καμία περίπτωση δεν πέτυχε. Και για αυτό, προφανώς και μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρει η κυβέρνηση.
Το αφήγημα της ήσαν εξαρχής λανθασμένο. Τείχος ανοσίας δεν ήσαν εφικτό να υπάρξει και ούτε πρόκειται ποτέ να υπάρξει, τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα. Έπρεπε να τονιστεί πως σκοπός του εμβολιασμού είναι η μετατροπή του SARS από πανδημικό ιό σε εποχική ίωση, μειώνοντας την νοσηρότητά του. Κοινώς, η μετατροπή του σε ένα κρύωμα για τους πιο πολλούς, όπως ακριβώς κατόρθωσε να την υποβαθμίσει πλέον η Δανία με το 81% πλήρως εμβολιασμένων. Αντιθέτως, το εμβόλιο παρουσιάστηκε ως πανάκεια κατά του ιού, δίνοντας την εντύπωση πως με ένα τσίμπημα όλα τελείωναν.
Ένα άλλο αγκάθι στην επικοινωνιακή πολιτική των κυβερνητικών αρχών ήσαν οι “τηλεμαϊντανοί” που ανέλαβαν την προωθητική καμπάνια. Αντί να επιστρατευθούν καταξιωμένοι ιατροί και να γυρίσουν όλη την Ελλάδα, ακούγοντας ενδεχόμενους προβληματισμούς, λύνοντας τυχόν απορίες και γενικότερα να διώξουν κάθε λογής σύννεφο αμφιβολίας, εν τέλει απλά ο κόσμος έβλεπε τους ίδιους και τους ίδιους (συγκεκριμένους πολιτικούς και γιατρούς) να μην μεταδίδουν τα σωστά μηνύματα, ενώ πολλές φορές αντιμετώπιζαν με ειρωνεία τον φόβο και τις ανησυχίες ανθρώπων, εκ των οποίων αρκετές ήσαν λογικές.
Στο μείγμα των παραπάνω, προστίθενται και κάποια συγκεκριμένα μέτρα κατά της πανδημίας, που είχαν ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση μιας σκεπτικιστικής στάσης του κόσμου έναντι οτιδήποτε είχε να κάνει με τη Κόβιντ. Βλέπετε, η απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ τις καθημερινές που γινόταν 6 τα Σαββατοκύριακα, δεν βλέπω πώς μπορεί να βοήθησε έστω σε ελάχιστο βαθμό, ή γενικότερα η απαγόρευση κυκλοφορίας κάποιες συγκεκριμένες βραδινές ώρες. Ή μετά το Πάσχα, που άνοιξε μετά από 6 μήνες η εστίαση αλλά το υποχρεωτικό μήνυμα στο 13033 παρέμενε. Μην ξεχνάμε και τα τοπικά lockdown το καλοκαίρι, οπότε το Αιγαίο κυριολεκτικά έβραζε από κρούσματα (π.χ. Νάξος, Πάρος, Τήνος, Ίος) και μονάχα στην Μύκονο πάρθηκαν κάτι αστεία περιοριστικά μέτρα για ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Το γενικότερο κυβερνητικό αφήγημα γύρω από τον εμβολιασμό φαίνεται να έχει αποτύχει, από την στιγμή που δεν έχει πείσει ένα 40% του πληθυσμού ακόμα. Με την μετάλλαξη “Δ” να προελαύνει, οι αρχές οφείλουν άμεσα να βρουν ένα νέο αφήγημα που να είναι πιο ρεαλιστικό και πιο πειστικό και να αφήσουν στην άκρη απολύσεις ανεμβολίαστων σε βαρυσήμαντους κλάδους εργασίας. Ο χειμώνας που έρχεται, αν δεν εμβολιαστεί τουλάχιστον ένα 20% ακόμα, θα είναι δύσκολος από πολλές απόψεις. Ας ελπίσουμε οι αρχές με «μπροστάρηδες» πραγματικούς επιστήμονες να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
