Δημήτρης: -Βασίλη σου αρέσει η Αθήνα τα Χριστούγεννα;
Βασίλης: -Θα μου αρέσει όταν θα δω μέχρι και τον τελευταίο άνθρωπο που μένει σε αυτήν την πόλη χαρούμενο.
Δημήτρης: -Μα πώς μπορεί να γίνει αυτό; Τι νιώθεις ότι δεν πάει καλά σε αυτήν την πόλη;
Βασίλης: -Το νόμισμα έχει δυο όψεις. Εξαρτάται, όταν το κοιτάξεις, ποια από τις δυο πλευρές θα δεις. Η πρώτη όψη θα σου δείξει τα μάτια του καλεσμένου, που έρχεται να επισκεφτεί την Αθήνα, τα αξιοθέατά της, τους ευχάριστους ανθρώπους και τους εξυπηρετικούς. Η πλευρά του νομίσματος που βλέπω εγώ, είναι τα μάτια του πολίτη που είναι μέλος σε αυτήν.
Έρχονται Χριστούγεννα…
Πώς μπορώ να είμαι χαρούμενος όταν σε μια βόλτα μου στην Αθήνα την αντικρίζω μέσα από τα μάτια ενός άστεγου παππού, ο οποίος προσεύχεται για έναν χειμώνα με λιγότερη κακοκαιρία, με λιγότερο κρύο, ελπίζοντας να τον βγάλει και αυτόν; Πώς μπορώ να γιορτάσω το όμορφο μου ρεβεγιόν και μέσα από την ζεστή σούπα της μαμάς μου να βλέπω την όμορφη Αθήνα να σκεπάζεται στο κρύο;
Δημήτρης: -Ναι όμως η Αθήνα έχει και τα καλά της, πάρκα όμορφα, αξιοθέατα, ιστορία και πολλούς χώρους διασκέδασης.
Βασίλης: -Και μετά το κέντρο διασκέδασης τι; Όταν τελειώσει η παράσταση και πέσει η αυλαία, η κοπέλα που κάθεται μπροστά-μπροστά πρέπει να γυρίσει σπίτι μόνη. Τα χέρια της στον δρόμο έχουν ματώσει γιατί σφίγγουν τα κλειδιά όσο περισσότερο μπορούν. Αυτό το σφίξιμο, αυτός ο κόμπος φτάνει στην καρδιά. Συναίσθημα φόβου, τρόμου και αγωνίας. Το έχουμε κερδίσει με την αξία μας. Έχουμε κερδίσει να ζούμε σε έναν κόσμο που θα συμβουλεύουμε τα κορίτσια μας πώς να μην φοβούνται, πώς να μην ντύνονται και πώς να φέρονται. Συμβουλεύουμε τα λάθος άτομα και αυτό νομίζω δείχνει την αξία μας.
Στο ρεβεγιόν θα φάω όμως τελικά με την οικογένειά μου. Όσα ανέφερα δεν θα τους τα ξανά συζητήσω, την φτώχεια, την συμπεριφορά των ανδρών γιατί το κάνω κάθε μέρα και μόνο αυτός είναι ο τρόπος να αλλάξεις τον κόσμο. Πρέπει να ασχολείσαι με αυτόν κάθε μέρα και να του θυμίζεις σε τι κόσμο θέλει να ζει. Θα ρωτήσω όμως τον μικρό μου αδερφό πώς πάει στο σχολείο, αν περνάει καλά με τους φίλους του και εάν παίζει και ξεφαντώνει. Η απάντηση που θα πάρω δεν είναι αυτή που περιμένω. «Κάθε μέρα βλέπω τα παιδιά στο προαύλιο να παίζουν και να ματώνουν τους αγκώνες τους από το πολύ παιχνίδι ενώ εγώ κρύβομαι στην τουαλέτα και ματώνω την ψυχή μου». Ο αδερφός μου είναι μόλις 9 και πηγαίνει σε ένα από τα σχολεία της Αθήνας, γιατί ματώνει την καρδιά του μόνος του στις τουαλέτες και γιατί τον κοροϊδεύουν για την λεπτή φωνή του; Σε κανένα παιδί δεν αξίζει κάτι τέτοιο.
Αυτός ο κόσμος έχει έλλειψη από Αγάπη. Όχι εμμονή ούτε παράνοια, αγνή Αγάπη στον συνάνθρωπό του, στην γυναίκα, στο διαφορετικό και στα παιδιά.
Ονομάζομαι Γιώτης Πέτρος και είμαι μεγαλωμένος στην όμορφη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα. Σήμερα, φοιτώ στο τμήμα της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, παρόλα αυτά οι ασχολίες μου δεν μένουν στα πλαίσια αυτής της σχολής.
Η συγγραφή για εμένα είναι ο τρόπος να εκφράσω την ελευθερία που δεν μπορώ να βρω στον κόσμο μου. Η ενασχόλησή μου με την Τέχνη, την Μουσική και το Θέατρο με ώθησε στο να αποτυπώνω αυτόν τον κόσμο πάνω στο χαρτί.
Η αρθρογραφία που χρειάζεται η εποχή μας είναι στην σωστή ενημέρωση και στις πολύπλευρες απόψεις. Για αυτόν τον λόγο, ο Φοιτητικός Κόσμος αποτελεί για εμένα ένα εργαστήρι τέχνης που δημιουργεί ιδέες και τις μεταδίδει στους αναγνώστες του. Η φράση η οποία θεωρώ πως με χαρακτηρίζει και θα ήθελα καθένας να σκέφτεται στα καλά και στα δύσκολα είναι «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»
