Όλοι γνωρίζουμε, πιστεύω, πολιτικοποιημένοι και μη, ότι ζούμε σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Είναι μία σκληρή πραγματικότητα (ΔΕΝ είναι ζήτημα πολιτικής διαπραγμάτευσης). Ό,τι απορρέει από αυτό το σύστημα και, παράλληλα, το στηρίζει, έχει προωθηθεί από τις ελίτ, και, εντέλει, υιοθετηθεί από το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη. Το νεοφιλελεύθερο δόγμα, πλην της αξιοκρατίας που προβάλλει, έχει ενισχύσει τον εγωκεντρισμό και έχει καταλύσει έννοιες όπως «κοινωνική δικαιοσύνη» και «αλληλεγγύη», ή, με πιο απλά λόγια, την ανθρωπιά. Αντιστοίχως, ο σκληρός και βάναυσος εργασιακός ανταγωνισμός έχει εισβάλλει σε κάθε πτυχή της ζωής. Στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, μειονότητες και φυλές οι οποίες προβάλλουν μια διαφορετική κοσμοαντίληψη, παραμερίζονται ή και εξαλείφονται, ενώ τα κράτη χάνουν την δύναμή τους κάτω από το αόρατο «χέρι» της αγοράς. Σε αυτήν την σταδιακή μαζοποίηση, στην οποία εκτίθεται όλη η υφήλιος, δεν υπάρχει χώρος για το διαφορετικό, το μοναδικό, το «ασυνήθιστο». Μα σε αυτά τα επίθετα βρίσκεται η ομορφιά της ζωής. Οπότε, οφείλουμε να παλεύουμε για να συντηρήσουμε τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά μας, ως ένα εμπόδιο στην ομοιογένεια που προσπαθεί να μας επιβληθεί. Χαρακτηριστική και πρότυπη περίπτωση, οι Ζαπατίστας, οι οποίοι μάχονται με σθένος για τα δικαιώματα των ιθαγενών λαών στο Μεξικό.
Οι απαρχές της αντάρτικης ομάδας, αν και πρόσφατα δημιουργημένη (1983), εντοπίζονται στο μακρινό παρελθόν. Από τον αγώνα των ντόπιων ενάντια στον βίαιο αποικιοκρατισμό των Ισπανών και την σύγκρουση με τον επεκτατισμό των ΗΠΑ, έως την Επανάσταση (1910) των χωρικών και των Ινδιάνων κατά των μεγαλογαιοκτημόνων και τον επταετή Εμφύλιο Πόλεμο, ο οποίος ανέδειξε τα πρόσωπα που θα γινόντουσαν εμβλήματα για τον Απελευθερωτικό Στρατό, Πάντσο Βίγια και Εμίλιο Ζαπάτα. Ναι, αυτή υπήρξε η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το κίνημα. Η αυτοπροστασία ιθαγενών και αγροτών. Εχθρός ο ιμπεριαλισμός, η παγκοσμιοποίηση, οι φεουδάρχες, οι κεφαλαιοκράτες, όλοι εκείνοι, οι οποίοι διαχρονικά τους περιθωριοποιούσαν, υποχρεώνοντάς τους να ζουν μέσα στην φτώχεια και την αδικία. Όπως γίνεται κατανοητό, ωστόσο, οι περιθωριοποιημένες αυτές τάξεις πάντα αντιστέκονταν επιτυχώς, προσδίδοντας αξία σε ξεχασμένα ιδανικά (αλληλεγγύη, σεβασμός στην διαφορετικότητα, ισότητα ευκαιριών).
Ο Ζαπατιστικός Στρατός για την Εθνική Απελευθέρωση, αλλιώς EZLN (Ejercito Zapatista de Liberacion Nacional) , εμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο 11 χρόνια μετά την ίδρυσή του. Ύστερα από σφοδρές αντιδράσεις για την επικείμενη εφαρμογή της Βορειοαμερικανικής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA), η οποία άφηνε το Μεξικό εκτεθειμένο στην αγορά και την οικονομική υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, οι αντάρτες πήραν πρωτοβουλία. Μέρος της εξέγερσης, η πολιτεία Τσιάπας, η οποία είχε συμβολικό χαρακτήρα: πλούσια και γόνιμα εδάφη, υπεροπλία σε φυσικούς πόρους, μα και τεράστιες ταξικές διαφορές.
Ο ξεσηκωμός της 1ης Γενάρη του 1994 θα φέρει την μορφή ένοπλου αγώνα. Οι 3.000 στρατιώτες του Απελευθερωτικού Στρατού θα καταλάβουν κύρια στρατηγικά σημεία της πολιτείας, απαιτώντας την ισότιμη μεταχείριση των χωρικών και ασκώντας κριτική στον νεοφιλελευθερισμό και στην παγκοσμιοποίηση, της οποίας το τελευταίο παράδειγμα εντοπίζεται στο άνοιγμα των οικονομικών συνόρων με Καναδά και ΗΠΑ. Η εξέγερση (καθοριστική για το μέλλον των Ζαπατίστας) προβλήθηκε διεθνώς, ενώ υποστηρίχθηκε έμπρακτα από πολλές αριστερές οργανώσεις και ΜΚΟ. Παρά την επιτυχία της επανάστασης και την θετική αναγνώρισή της, βέβαια, η υπερβολική και αχρείαστη αντεπίθεση των μεξικανικών δυνάμεων μεταμόρφωσε την λειτουργική βάση που χρησιμοποιούσαν οι αντάρτες.
Μετά τα γεγονότα της Τσιάπας, ο subcomandante(=υποδιοικητής) Μάρκος ανακοίνωσε την στροφή του κινήματος προς ένα περισσότερο κοινωνικό προσανατολισμό, μολονότι δεν θα παραδίδονταν τα όπλα που κατείχε η ομάδα, για κάθε ενδεχόμενο. Το βασικό επίτευγμα της ομάδας, προφανώς, ήταν η κατάκτηση εδαφών στις οποίες διαβίωναν, σε απελπιστικές συνθήκες, Ινδιάνοι και μεξικάνοι αγρότες. Σταδιακά, με τη συγκατάθεσή τους, οι μικρές αυτές κοινότητες αναδιαρθρώθηκαν, με αποτέλεσμα να ομοιάζουν με «σοσιαλιστικά χωριά».
«Γη, Αυτονομία, Υγεία, Εκπαίδευση.» Ένα από τα βασικά συνθήματα του EZLN, το οποίο έγινε πράξη στην επικράτεια που εξασφάλισαν στα χέρια τους. Φυσικά, στην επίτευξη αυτού του οράματος συνέβαλαν ανεξάρτητες δράσεις από πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένου της Ελλάδας. Πλέον, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, οι κάτοικοι στα μέρη αυτά απολαμβάνουν μία κοινοτική ζωή, στην οποία καθετί αποφασίζεται από την συνέλευση του χωριού, όπως σε μία αδελφότητα (μοναδικό κριτήριο συμμετοχής, η ηλικιακή συμπλήρωση 14 ετών). Ανά τα χρόνια, ο Στρατός έχει πραγματοποιήσει και άλλες εμφανίσεις, κυρίως συμβολικές αλλά και ουσιαστικές, για να υπενθυμίσει στον υποδουλωμένο κόσμο πως ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει όπως επιθυμεί, έξω από το πλαίσιο που επιβάλλει το σύστημα. Η συνολική οργάνωση των εδαφών υπό τους Ζαπατίστας αποτελεί έμπνευση για κάθε σοσιαλίζων άνθρωπο, ο οποίος ονειρεύεται έναν πιο δίκαιο κόσμο. Πάρτε παράδειγμα, λοιπόν, και ας λάβουν μορφή τα όνειρα…
(Κύρια πηγή και έμπνευση για το συγκεκριμένο άρθρο, μία εξαιρετική πτυχιακή εργασία: http://nestor.teipel.gr/xmlui/bitstream/handle/123456789/15240/SDO_DMTA_00815_Medium.pdf?sequence=1)
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
