Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε έτυχε να πάω σε αρκετές συναυλίες διάφορων καλλιτεχνών. Στην προκειμένη περίπτωση δεν θα πω τα ονόματά τους γιατί θέλω να σταθώ κάπου αλλού.
Έκλεισα το εισιτήριό μου, πήρα το μετρό για να πάω στο χώρο που θα διεξαγόταν η συναυλία και περίμενα υπομονετικά στην ουρά με τη μάσκα μου. Πλέον, και η πιο απλή διαδικασία θέλει υπομονή για να τηρηθούν ορισμένα πρωτόκολλα περί πανδημίας. Λογικό και λίγο ή πολύ όλοι το έχουμε αποδεχτεί.
Κόσμος πολύς. Μετά από τόσο καιρό εγκλεισμού μας φαίνεται περίεργο όταν συναναστρεφόμαστε με τόσα άτομα. Σκανάρουν το εισιτήριό μου, μπαίνω, κάθομαι στη θέση μου και σιγά-σιγά ο χώρος γεμίζει. Εντάξει, με την επιτρεπόμενη πληρότητα, αλλά και πάλι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήρθαμε να ακούσουμε μουσική, να διασκεδάσουμε, κάτι που μας φάνταζε μακρινό πριν λίγους μήνες.
Μετά από λίγη ώρα το συγκρότημα ξεκινάει. Μουσική, νότες, χορός, ενέργεια, χαμόγελα. Ένα τεράστιο κύμα αισιοδοξίας με κατέκλυζε.
Η πίεση που υπέστησαν οι καλλιτέχνες είναι εμφανής από το μεράκι που έχουν για δημιουργία. Δεν τραγουδάνε απλά, πετάνε! Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους. Μετά από λίγη ώρα γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω το αμφιθέατρο. Χαμόγελα πολλά, αληθινά και μάτια γεμάτα χαρά. Σαν να λέμε όλοι “ναι, η ζωή μας γύρισε πίσω”.
Η μουσική και η επαφή με το κοινό δεν σταματά, άλλωστε η ανάγκη για επικοινωνία πλέον είναι μεγαλύτερη από ποτέ.
Μπαίνει το πιο γνωστό τραγούδι τους και όπως είναι φυσικό όλοι τραγουδούσαμε. Ο τραγουδιστής μας κάνει νόημα για να πούμε τον επόμενο στίχο όλοι μαζί.
Και αυτό γίνεται. Τόσο απλά, τόσο αρμονικά όλοι γίναμε ένα. Η πιο μαγική στιγμή της βραδιάς ήταν αυτή. Τόσες χιλιάδες άνθρωποι είχαμε μια φωνή. Όταν είσαι μέρος όλου αυτού δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο από το να χαμογελάσεις και να συνεχίσεις.
Ναι, περάσαμε δύσκολα. Και ίσως να μην έχουν τελειώσει όλα. Αλλά έχουμε ανάγκη για ψυχαγωγία, για ζωή.
Και μέσα από μια συναυλία μου πέρασε μια σκέψη από το μυαλό. Λίγο παιδική, λίγο ουτοπική αλλά τόσο ελπιδοφόρα! Σκέφτηκα λοιπόν ότι αν ενωθούμε ως άνθρωποι, ως προσωπικότητες, ως λαός -πες το όπως θες- μπορούμε να καταφέρουμε πολλά. Φτάνει να το πάρουμε απόφαση, στην προκειμένη περίπτωση έφτανε ένα τραγούδι.
Ένα κλαδί το σπας εύκολα, αλλά χιλιάδες κλαδιά ένα χέρι δεν μπορεί να τα σπάσει, αποκτούν και αυτά δύναμη. Καλή δύναμη σε όλους, λοιπόν, για το χειμώνα που έρχεται!
