Της Γιώτας Μαντά, πρώην συντάκτριάς μας
Δύο χάντρες, όμορφες. Κάθε χρώματος και σχήματος. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους; Άμεσα συνδεδεμένα με την ψυχή. Τα μάτια.
Αυτά τα μάτια. Που ομολογούν περισσότερα απ’ όσα εμείς οι ίδιοι τολμάμε να ξεστομίσουμε. Που νιώθουν και βιώνουν ό,τι φοβόμαστε να παραδεχτούμε. Σε όλους, ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Δηλώνουν χαρά, λύπη, έρωτα. Μας εκθέτουν, ακριβώς επειδή πάντα λένε την αλήθεια. Αλήθεια που πονάει ή γλυκαίνει. Αλήθεια που εμείς κρινόμαστε δειλοί να αποκαλύψουμε.
Γι’ αυτό, εξάλλου, είναι το πιο αδύνατο και πιο ευαίσθητο σημείο του ανθρώπινου οργανισμού.
Κοιτάνε, αλλά δεν βλέπουν, εθελοτυφλούν, επεξεργάζονται. Καταγράφουν τα συναισθήματα, όχι τη λογική. Καταλαβαίνουν, νιώθουν πράγματα που δεν μεταφέρονται στον εγκέφαλο, παρά μόνο στην καρδιά.
«Άμεσα συνδεδεμένα με την ψυχή», άλλωστε. Σ’ αυτά καθρεφτίζεται ολόκληρο το ανθρώπινο είναι.
Το βλέμμα, κάτι τόσο ιδιαίτερο που είναι ικανό να διαλύσει ή να εξυψώσει• σε μαγνητίζει, σε αποσυντονίζει, σε καρφώνει.
Βλέμματα ερωτεύονται οι άνθρωποι. Ίσως επειδή, κατά βάθος, ξέρουν πως μόνο αυτά εμπιστεύονται.
Τα μάτια κάθε ανθρώπου που αγαπάμε, που ερωτευόμαστε, που χάνουμε, χαράζονται στην καρδιά μας. Στο τέλος, μόνο το βλέμμα τους κρατάμε, μόνο αυτό μένει. Αγκαλιά με τις αναμνήσεις μας. Έχει δύναμη, και είναι ανυπέρβλητη.
Τα μάτια κρύβουν πάθος, θάρρος, δύναμη που κουβαλάει μια ολόκληρη ψυχή.
Έχουν πολλά να πουν. Και τα λένε, χωρίς ντροπές, ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις. Χαρίζουν την ειλικρίνεια που αξίζει σε κάθε ανθρώπινο ον. Το προνόμιο αυτό, το εκμεταλλεύεσαι μόνο αν ξέρεις να τα διαβάζεις. Ενστικτωδώς, όλα μπορείς να τα αφουγκραστείς.
Μάτια δίχως λογική. Αυτό είναι.
Κοιταχτείτε στα μάτια και νιώστε. Εκεί κρύβεται η ουσία. Στο βλέμμα που δεν θα ξανά δεις, αλλά θα κλειδώσεις στην καρδιά σου. Για να σου θυμίζει αυτό ακριβώς• ότι έζησες, ότι ένιωσες.
«Αυτά τα μάτια όπου χαθώ και όπου βρεθώ,
τα έχω πίσω μου, και μέσα και μπροστά μου.»
