Η ελεύθερη οικονομία, η οποία προτιμήθηκε με βάση τα αποτελέσματά της από τον Κεϋνσιανισμό (αγορά σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη από κρατικούς μηχανισμούς) την δεκαετία του 70’ και γνώρισε μεγάλη άνθηση στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του κεντρικού σχεδιασμού, είναι αλήθεια ότι ανέβασε το συνολικό βιοτικό επίπεδο όλης της ανθρωπότητας. Κάπου περισσότερο βέβαια, κάπου λιγότερο, δημιουργώντας στην πορεία μεγαλύτερες ανισότητες από τις υπάρχουσες κατά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Καπιταλισμός, λοιπόν, αν και οδήγησε πολλούς που ζούσαν με τα κατ’ ανάγκην σε ευημερία και τους μη έχοντες σε έχοντες των βασικών για την διαβίωσή τους, δημιούργησε μία αντίφαση, στη μετεξέλιξή του σε μια πιο ακραία εκδοχή, αποτέλεσμα του ρεύματος του νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου ατομικισμού που πρέσβευαν οι δύο πιο ισχυροί ηγέτες του παγκόσμιου παιχνιδιού την δεκαετία του 80’, Ρίγκαν και Θάτσερ. Στα πρώτα βήματα του ύστερου καπιταλισμού, η δημιουργική καταστροφή λάμβανε τόπο με υγιές τρόπο και σύμφωνα με τις προδιαγραφές, με διαδοχικές αλλαγές στους βιομηχανικούς θρόνους και με τον σκληρό ανταγωνισμό, ο οποίος επέβαλε την αυξημένη παραγωγικότητα, να συμβάλλει άνοιγμα περισσότερων θέσεων εργασίας λόγω της ανάγκης για εξειδίκευση, ίσον αυξημένα ημερομίσθια για την εργατική τάξη. Αυτό τον δρόμο ακολούθησαν επιτυχημένα από το 1970 οι ανεπτυγμένες χώρες, το ίδιο μονοπάτι (αναγκαστικά) επέλεξαν και οι χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, με ακόμη πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα, εξαιτίας του μικρού μεγέθους της οικονομίας τους και της δυνατότητας επίτευξης μεγαλύτερης ποσοστιαίας ανάπτυξης-επέκτασης του ΑΕΠ.
Στην πορεία, ωστόσο, υπήρξαν σημαντικές μεταβολές. Η άνοδος του χρηματιστηρίου παγκοσμίως, με τις αποδόσεις των επενδύσεων να αυξάνονται ταχύτατα σε σχέση με τα ρίσκα τα οποία ενείχαν, ενίσχυσε το ρόλο των τραπεζών, οι οποίες παρείχαν δάνεια με χαμηλά ή υψηλά επιτόκια, ανεξαρτήτως. Η αυξημένη αυτή δύναμη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων άρχισε να ασκεί πίεση στις πολιτικές ελίτ, παρέα με τις πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες είχαν αρχίσει να «σβήνουν» τον ανταγωνισμό, εκμεταλλευόμενες το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της μεταφοράς των εγκαταστάσεών τους σε χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό.
Έτσι, δημιουργήθηκε ο ευνοιοκρατικός καπιταλισμός, ο οποίος ακμάζει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε πολλά μέρη του πλανήτη. Η πολιτική εξουσία μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, αντί να επιδιώκει κατά κύριο λόγο την λαϊκιστική πολιτική και τις πελατειακές σχέσεις για να παραμείνει στην κορυφή, επιλέγει την ικανοποίηση κάθε αιτήματος των μεγάλων εταιρειών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, οι οποίες, διοικούμενες από αφεντικά με τεράστια ισχύ και δικτύωση, μπορούν εύκολα να κερδίσουν τις εκλογές για λογαριασμό τους, μέσω προπαγάνδας, διαστρέβλωσης ή (στα αναπτυσσόμενα κράτη) ακόμα και την προσφυγή σε μεσαιωνικές πρακτικές, με την δολοφονία αντιπολιτευτικών δημοσιογράφων ή πολιτικών προσώπων.
Στα δικά μας, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται να ακολουθεί πλήρως το παραπάνω πρότυπο. Όχι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν έκανε τα ίδια βήματα. Πέραν από το γεγονός ότι από την απαρχή του, το ελληνικό κράτος συνδέθηκε με την πολιτική διαφθορά, ιδιαίτερα με την διαρκή ανικανότητα της πληρωμής των εσωτερικών και εξωτερικών του δανείων, το πελατειακό σύστημα και την υπερμεγέθυνση του Δημοσίου που επέφερε ο δήθεν «σοσιαλισμός» που πρέσβευε το ΠΑΣΟΚ, δόθηκε η ευκαιρία στους κεφαλαιοκράτες και τους μεγαλοεισοδηματίες, με την παράλληλη αύξηση του πλούτου τους και της επιρροής τους, να συνδεθούν άμεσα με το πολιτικό σύστημα. Ως αποτέλεσμα, μεταμορφώθηκαν στους κύριους παίκτες της εξουσιαστικής σκακιέρας και περιόρισαν αρκετά την δύναμη των πραγματικών αντιπροσώπων του λαού, οι οποίοι -εκτός από τους ριζοσπάστες και τους αναρχικούς- ταύτισαν τα προγράμματά τους με τα συμφέροντα των «μεγάλων», με τις συνέπειες να είναι αρκετά εμφανείς. Βλέπε, για παράδειγμα, τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα…
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
