Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Πολιτικά παιχνίδια, πυκνογραμμένα νομοσχέδια για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, την εργασία, την υγεία, για την ίδια μας την ασφάλεια. Έρχονται, προτείνονται, ψηφίζονται και εμείς τι κάνουμε;
Τα βλέπουμε ως τίτλους. Τα αφήνουμε να περάσουν λες και δεν αφορούν εμάς. Λες και δεν αφορούν τα πανεπιστήμιά μας, την μελλοντική εργασία ή και την περίθαλψή μας. Με αφορμή κάποιες σκέψεις για το πώς ως νέοι αντιμετωπίζουμε την επικαιρότητα, έγραψα ένα ποίημα ελπίζοντας πως μέσω της τέχνης θα αγγίξω όσους δεν πείθονται από τα γεγονότα.
Γεννιόμαστε, ανακαλύπτουμε, ζούμε σε αυτήν.
Συνειδητοποιούμε, απογοητευόμαστε από αυτήν.
Νιώθουμε τη φλόγα ως Έλληνες να μας καίει,
Μα αφήνουμε την ζωή μας σαν ποταμός να ρέει.
Πάντα και όλοι θέλουμε την Αλλαγή.
Μα κανείς δεν πάει μπροστά να κάνει την αρχή.
Αυτό που είναι η Ελλάδα σήμερα δεν είμαστε εμείς.
Δεν είναι εγώ, δεν είσαι εσύ, αλλά αυτοί,
Μα ποιοι; Ποιοι είναι αυτοί;
Αυτοί που μου στέρησαν το ήρεμο ψωμί,
Αυτοί που έκαναν τα όνειρα τα δικά μου να μοιάζουν με μάταια προσευχή.
Δεν κατηγορώ, αλλά εκλιπαρώ νέους σαν και εμένα
Να ακολουθήσουν την πολυπόθητη αρχή.
Ας μη φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον Ήλιο,
Ούτε τα σημάδια που θα μας φέρει.
Σύμμαχος είναι το φως,
Αλλά και εκείνη η φλόγα που δεν σταματά να καίει.
