Ψευδαισθήσεων κατάρριψη

Ακολουθεί (εύκολο) αίνιγμα της Σφίγγας: Πώς λέγεται εκείνος ο φαντασιόπληκτος, εγωμανής, λαοπλάνος άνθρωπος που έχει πορτοκαλί μαλλί, κατέχει επιχειρήσεις και χειρίζεται ένα δίκτυο αγοράς αξίας πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, εμφανίζει πλούσιο λεξιλόγιο όταν διατυμπανίζει τις αερολογίες του και παρουσιάζει ρατσιστικές αντιλήψεις; Α, να σημειωθεί ότι είναι και πλανητάρχης.

Ο πιο μισητός πλανητάρχης… σε μια στιγμή αγόρευσης

Ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης, ο καθένας, πλέον, δύναται να συνειδητοποιήσει την κυβερνητική ανικανότητα του Ντόναλντ Τραμπ, η οποία ξετυλίχθηκε περαιτέρω στη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης, την οποία οι ΗΠΑ βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο. Από το 2016, οπότε και πήρε τα ηνία της εξουσίας από τον Δημοκρατικό Ομπάμα, ο Ρεπουμπλικάνος έχει υποδείξει μόνο αρνητικά χαρακτηριστικά. Χωρίς κανένα στοιχείο υπερβολής.

Καταρχάς, αποδείχθηκε λαϊκιστής, αφού οι υποσχέσεις που επανειλημμένα έδινε στις ομιλίες του κατά την διάρκεια του αγώνα για την απόκτηση του προεδρικού αξιώματος, και οι οποίες του χάρισαν την νίκη, δεν υλοποιήθηκαν επ’ ουδενί. Ευτυχώς, βέβαια, για την πλειονότητα αυτών. Στην πάροδο της 4ετής θητείας του, έχει συγκρουστεί με όλους και με όλα: με τον πρώην πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, με την καθεμία από τις αυτόνομες διοικήσεις των 50 Πολιτειών, με τον περίφημο νεκρό (;) ηγέτη της Βόρειας Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ουν, με τους Δημοκρατικούς, αλλά και τους Ρεπουμπλικάνους, μερικοί εκ των οποίων έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους με το πολιτικό του πρόγραμμα (βλ. αποπομπή Τραμπ). Παράλληλα, έχει εκφράσει την στήριξή του στον ακροδεξιό Μπολσονάρο στη Βραζιλία, έχει καταδικάσει τους Μεξικάνους ως λαό και σπαταλάει τον άπλετο ελεύθερό του χρόνο σε «πάρτυ» αντιφατικών δηλώσεων στο Twitter. Η επιτομή του σύγχρονου κεφαλαιοκράτη εξουσιαστή.

Τελευταίο του κατόρθωμα, τα πασίγνωστα «μπρίφινγκ» που πραγματοποιούσε για το μεγαλύτερο διάστημα του Απρίλη σχετικά με τον κορωνοϊό, μέχρι που τα έπαυσε ο Λευκός Οίκος.  Παρά την ελλιπέστατη ενημέρωσή του επί του θέματος, επιθυμώντας να προβάλλει τον εαυτό του ως εθνικό προστάτη της Αμερικής, προχώρησε στη δημιουργία απίστευτων, ιστορικών σκανδάλων. Ανάλογα τη διάθεση της μέρας, τόνιζε ή υποβάθμιζε την ανάγκη της χρήσης μάσκας σε δημόσιους χώρους. Παρά την πραγματική ενίσχυση που δίνουν τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία, ο ίδιος αφηγούταν μύθους περί «βιταμινικής θεραπείας» από τον ιό. Έσχατο σημείο, η ομιλία που έγινε αφορμή να σταματήσουν οι καθημερινές «ιατρικές ενημερώσεις» από τον Τραμπ. Στη συγκεκριμένη, πρότεινε την χορήγηση απολυμαντικού (!) για να θεραπεύεται κάθε βαριά άρρωστος ασθενής, έως ότου ανακαλυφθεί το εμβόλιο το οποίο θα δώσει τέλος στην πανδημία. Γιατί όχι;

Βάσει μίας έρευνας που διεξήχθη από τους «New York Times», ο Πρόεδρος, κατά τις δημόσιες διαλέξεις του επί κρίσεως, επιβεβαιώνει κάθε κριτική που στρέφεται εναντίον του. Ο μισαλλόδοξος λόγος περισσεύει στο στόμα του, παρομοίως και ο εγωισμός του(600 αναφορές). Δεν διστάζει να τοποθετήσει τον ίδιο δίπλα σε φιγούρες του βεληνεκούς του Λίνκολν και του Ρούσβελτ. Οι επιθέσεις προς προηγούμενες κυβερνήσεις αυξάνονται (30 αναφορές), ενώ σπανίως έχει μιλήσει για τις επιπτώσεις της επέλασης του covid-19 στον μαύρο πληθυσμό της χώρας. Γενικά, το πόρισμα της μελέτης αποκαλύπτει ότι τα διδάγματα του Τραμπ θα μπορούσαν να αποτυπωθούν σε ένα γεμάτο, πλούσιο και μορφωτικό βιβλίο 700 σελίδων. Πώς σας φαίνεται; Θα το διαβάζατε; 

+ posts

Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.