Της Δήμητρας Μιχελάκου, φοιτήτριας
Για όλους εμάς τους θεατρόφιλους-νυν αφιχθέντες ή από καιρό επιβιβασμένους- η θεατρική σκηνή έκανε εδώ και κάποιους μήνες αισθητή την απουσία της, δίνοντας χώρο και χρόνο σε εμένα να συνειδητοποιήσω πόσο μου έλειψε η θεατρική πράξη, η ερμηνεία του ηθοποιού. Με βάση λοιπόν αυτό, θα καταθέσω με βαθύ σεβασμό και την απειρία του νεοεισερχόμενου στον χώρο την δική μου σύλληψη της θεατρικής πράξης, αυτής της ιδιότυπης γέννας…
Γιατί ο ηθοποιός υπόκειται ξανά και ξανά σε μία κατάσταση κυοφορίας. Όταν επιλέγεται από έναν σκηνοθέτη -πράγμα ευτυχές- αρχίζει να φυτρώνει μέσα του ο σπόρος ενός άλλου «ατόμου», ο οποίος κατά βάθος όμως ενέχει κομμάτια του. Με την πάροδο των προβών, ο σπόρος αυτός αρχίζει να μεγαλώνει, να εξελίσσεται, να παίρνει υλική και πνευματική μορφή, όπως ένα παιδί στην κοιλιά της μαμάς του. Ωστόσο, ακόμα ζει στη σιωπή. Μέχρι που φτάνει η ώρα της παράστασης, και το βρέφος (ο ρόλος) είναι έτοιμο να σπάσει την απομόνωσή του και να βγει στο φως. Τα φώτα ανάβουν. Η γέννα αρχίζει. Μία γέννα που κρατά κατά μέσο όρο μιάμιση με δύο ώρες. Ο ηθοποιός μέσα σε αυτές τις στιγμές πάσχει, δεινοπαθεί, βρίσκεται σε μία διαρκή πάλη με τον εαυτό του και τον ρόλο που ο ίδιος δημιούργησε, αλλά που είναι ταυτοχρόνως μία ξέχωρη οντότητα από αυτόν. Αιμορραγεί για να τον βγάλει στο φως, αποτελεί μία σύμπραξη δύο ανθρώπων που δεν υπάρχουν ο ένας χωρίς τον άλλον, συνιστά την σύζευξη του υλικού με το άυλο, της πραγματικότητας με την καλλιτεχνική δημιουργία, είναι η ίδια η προβολή του θείου στοιχείου της τέχνης στη Γη. Η μέθεξη λοιπόν του ενός στον κόσμο του άλλου (του ηθοποιού στον ρόλο και αντίστροφα) και η συνεπακόλουθη πάλη μεταξύ τους τελειώνει μόνο όταν πέσει η αυλαία. Είναι ακριβώς εκείνη η στιγμή, κατά την οποία το παιδί γεννιέται, αποχωρίζεται την μήτρα του, καθώς δεν την έχει πια «ανάγκη». Και ο ηθοποιός τότε αδειάζει, σκουπίζει τα αίματά του και αρχίζει να δακρύζει από κούραση, ανακούφιση, χαρά και μία μικρή μελαγχολία. Διότι το παιδί του είναι πια μέρος του αέναου σύμπαντος, βρίσκεται πιθανόν με άλλα αδέρφια του, ή με πλάσματα -πνευματικά, πάντα, σαν και αυτό- που του θυμίζουν μία άλλη εκδοχή του, όμως τα μάτια τους μοιάζουν σε μία άλλη αξιόλογη μήτρα.
Να λοιπόν γιατί οι ηθοποιοί έχουν τον αμέτρητο σεβασμό μου. Γιατί δεν παίζουν απλώς έναν ρόλο, αλλά τον κυοφορούν και τον γεννούν με κίνδυνο και τίμημα την δική τους ψυχή που πίσω από ρούχα, μακιγιάζ και μονολόγους είναι η μόνη που τελικά εκθέτεται. Αυτή -όμως- ξέρει πάντα τον τρόπο να αναγεννιέται.
