Η δουλειά του ναυτικού είναι σίγουρα μια πολύ ιδιαίτερη και δύσκολη δουλειά. Άλλοτε ψυχοφθόρα και εξαντλητική και άλλοτε γοητευτική και συναρπαστική. Το παρακάτω διήγημα του Χ, του οποίου τα στοιχεία δεν θα δημοσιευθούν για ευνόητους λόγους, μας παρουσιάζει μια άγνωστη, σε πολλούς, πλευρά αυτού του επαγγέλματος. Την πλευρά του πραγματικού κινδύνου, της εγκατάλειψης και των συνεπειών των επεκτατικών πολιτικών των χωρών που διαθέτουν τα κυριότερα λιμάνια στον κόσμο. Παρακάτω ακολουθεί το διήγημα όπως ακριβώς το περιέγραψε σε εμένα ο Χ.
{…} Ο αρχικός προορισμός μας ήταν η Κίνα. Εκείνη την περίοδο στην Κίνα υπήρχε ασυνήθιστα πολλή κίνηση και αφού σταματήσαμε για προμήθειες στην Σιγκαπούρη, η εταιρία μέσω email μας έστειλε τις συντεταγμένες τις οποίες θα έπρεπε να ρίξουμε άγκυρα και να περιμένουμε μέχρι νεοτέρας. Οι συντεταγμένες αυτές βρίσκονταν σε διεθνή ύδατα ανάμεσα στην Ινδονησία και την Σιγκαπούρη. Ρίξαμε άγκυρα, λοιπόν, και συνεχίσαμε την ρουτίνα της δουλειάς μας όπως κάθε άλλη μέρα.
Εντελώς ξαφνικά, εμφανίστηκε μια φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού της Ινδονησίας, η οποία απ’ ό,τι αποφάνθηκε είχε ήδη έρθει σε επικοινωνία μέσω ασυρμάτων με τον καπετάνιο, αναφέροντάς του ότι το καράβι βρισκόταν στα διεθνή ινδονησιακά ύδατα και εφόσον δεν ζητήθηκε άδεια αγκυροβολίου, θα έπρεπε να απομακρυνθεί το καράβι από την εν λόγω περιοχή ή να ακολουθήσει την φρεγάτα στο πλησιέστερο λιμάνι και να υποστεί κυρώσεις. Ο καπετάνιος όταν έλαβε το μήνυμα αμέσως επικοινώνησε με εκπροσώπους της εταιρείας, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν με καμία διάθεση βοήθειας προς το πλήρωμα. Ύστερα από όλες τις απαιτούμενες ενέργειες και επικοινωνίες, η απόφαση του καπετάνιου ήταν το καράβι να μην μετακινηθεί, με την σκέψη ότι βρίσκεται σε διεθνή ύδατα και δεν πράττει τίποτα εναντίον του νόμου (ο λόγος που η Ινδονησία έχει αυτήν την τακτική είναι λόγω των επεκτατικών πολιτικών εναντίον της Σιγκαπούρης). Έπειτα από την απόφαση του καπετάνιου να μην αποχωρήσουν από το σημείο, πλησίασε ένα φουσκωτό με 20 περίπου στρατιωτικούς πλήρως εξοπλισμένους, και τότε υπήρχε πρώτη φορά το αίσθημα ότι κάτι πραγματικά δεν πάει καλά.
Έτυχε να υπήρχε στο καράβι την δεδομένη στιγμή εκπρόσωπος του γραφείου, ο οποίος ζήτησε από το πλήρωμα να μαζευτεί αριστερά στην σωσίβια λέμβου (σημείο συγκέντρωσης εκτάκτου ανάγκης ή Muster Station). Εγώ με ένα ακόμα άτομο κατεβάσαμε την σκάλα, ώστε να ανέβουν οι στρατιώτες στο καράβι. Όταν επιβιβάστηκαν οι στρατιώτες, χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Μια ομάδα διέταξε το πλήρωμα να ξαπλώσει μπρούμυτα κάτω, ενώ μια άλλη ομάδα μπήκε στις καμπίνες και τους κοινούς χώρους του πληρώματος για έλεγχο. Παράλληλα, ο επικεφαλής των στρατιωτικών είχε φέρει δικούς του χάρτες και μαζί με τον καπετάνιο πήγαν στο γραφείο, ώστε να του υποδείξει ότι βρίσκεται σε χωρικά ύδατα της Ινδονησίας (οι χάρτες δεν ανταποκρίνονταν με τα πραγματικά υδάτινα σύνορα της χώρας). Καθόλη την ώρα των διαπραγματεύσεων με τον καπετάνιο, το υπόλοιπο πλήρωμα μείναμε ακινητοποιημένοι και ξαπλωμένοι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ζέστη και την πολύ υψηλή θερμοκρασία της λαμαρίνας στην οποία ήμασταν υποχρεωμένοι να είμαστε ακουμπισμένοι για λίγο παραπάνω από μία ώρα.
Μετά το πέρας αυτής της ώρας και εφόσον δεν υπήρξε συμφωνία του καπετάνιου και των στρατιωτικών, με διαταγή του ινδονησιακού στρατού το καράβι έπρεπε να σηκώσει την άγκυρα και να ακολουθήσει την φρεγάτα (ενώ ο στρατός ήταν ακόμα επιβιβασμένος, αλλά μας άφησε να επιστρέψουμε στις δουλειές μας). Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι θα μας συμβεί κάτι πολύ κακό. Στο σημείο που μας οδήγησαν υπήρχαν πολλά καράβια εμπορικά. Όταν φτάσαμε στο σημείο, ο καπετάνιος συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο με την συνοδεία του ατζέντη και των στρατιωτικών. Την πρώτη μέρα, η πρώτη κίνηση της εταιρείας ήταν να κλείσουν το ίντερνετ του καραβιού για να μην πάρει διάσταση στην Ελλάδα, για λόγους οικονομικούς και λόγους δυσφήμισης κυρίως. Κανένας από το πλήρωμα δεν είχε καμία επικοινωνία με την οικογένειά του. Στο διάστημα των ημερών αυτών υπήρχε η ρουτίνα, απλά με την παρουσία στρατιωτικών στο καράβι. Όλο αυτό το διάστημα, δεν υπήρχε κανένα νέο για την κατάσταση του καπετάνιου και καμία απολύτως ενημέρωση από κάποιον εκπρόσωπο της εταιρείας.
Μετά από 20 μέρες, με την επιστροφή του καπετάνιου και την καταβολή του ποσού των 5000 δολαρίων, το καράβι ήταν ελεύθερο να πλεύσει και τότε πλέον υπήρχε και η επιστροφή του ίντερνετ και του δορυφορικού τηλεφώνου. Όταν επιτέλους επικοινώνησα με την οικογένειά μου ήταν γεμάτοι αγωνία λόγω αυτής της απότομης και ξαφνικής ‘εξαφάνισής’ μου, καθώς υπό κανονικές συνθήκες μιλάμε καθημερινά. Με την βοήθεια μιας εφαρμογής παρακολούθησης των πλοίων, μπορούσαν να δουν ότι τόσες μέρες ήμασταν ακίνητοι σε ένα σημείο και φαινόταν αφύσικο που δεν επικοινωνούσαμε, ενώ είχα πρόσβαση σε ίντερνετ και τηλέφωνο, πόσο μάλλον όταν υπάρχει πολύ μικρή απόσταση από την στεριά. Η απάντηση μου ήταν πως εξαιτίας της κακοκαιρίας, οι κεραίες έπαθαν σοβαρή βλάβη και αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε στην Ινδονησία για επισκευή. Και, κάπως έτσι και με καλό τέλος, ολοκληρώθηκε αυτή η επικίνδυνη περιπέτεια, περιπέτεια που κάθε ναυτικός μπορεί να βρει στο διάβα της ζωής του.
Το όνομά μου είναι Κωστής Χατζηθωμάς, είμαι γεννημένος το 2000 και είμαι μεγαλωμένος στην Σκύρο. Τα τελευταία 4 χρόνια ζω στην Βάρνα της Βουλγαρίας και φοιτώ στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. Πολύ τυπική και κρύα αρχή νομίζω αλλά θα φτιάξει παρακάτω… Μάλλον… Πιστεύω πως ο πιο όμορφος και ευχάριστος τρόπος έκφρασης είναι η μουσική. "Πολύ όμορφος τρόπος να χαρακτηρίσεις τον θόρυβο που κάνεις με την πένα σου" σας ακούω να λέτε. Δίκιο έχετε, αλλά τέλος πάντων.
Παρόλα αυτά, η ενασχόλησή μου με την λογοτεχνία ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και αυτός ο χώρος εδώ του ΦΚ είναι κάτι παραπάνω από ιδανικός για να αφήσω ελεύθερη κάθε λογοτεχνική ανησυχία μου. Η έκφραση θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από δικαίωμα, είναι υποχρέωση όλων. Γιατί ποιοι άλλοι, αν όχι εμείς;