Ύστερα από μήνες ερευνών και ατέρμονης προσπάθειας της επιστημονικής κοινότητας, κατόρθωσε να δημιουργηθεί το πολυπόθητο εμβόλιο, το οποίο θα σήμαινε την αρχή του τέλους της πανδημίας που έπληξε την ανθρωπότητα. Μία πανδημία, η οποία έπληξε περισσότερο από όλους 3 κατηγορίες ανθρώπων. Τους ηλικιωμένους, τα άτομα με χρόνια αναπνευστικά και μη νοσήματα, καθώς και τους υγειονομικούς που αναγκαστικά επιστρατεύθηκαν για την περίθαλψή τους στα νοσοκομεία. Συνεπώς, αυτές οι κατηγορίες πολιτών θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο στην πολύ-αναμενόμενη εκστρατεία εμβολιασμού, έτσι ώστε να θωρακιστούν.
Όμως, από την στιγμή που έχει υιοθετηθεί μια στάση δυσπιστίας από ένα μέρος του ελληνικού λαού σχετικά με την αξιοπιστία των εμβολίων, πάρθηκε ορθώς η απόφαση να εμβολιαστεί μαζί με τις παραπάνω κατηγορίες και η ηγεσία των κοινοβουλευτικών κομμάτων, έτσι ώστε να καμφθούν κάθε λογής φοβίες.
Ωραία ως εδώ, αλλά αυτό που προέκυψε ήταν η πλήρης αλλαγή του σχεδιασμού, με υγειονομικούς και λοιπούς να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Την θέση τους ανέλαβε μεγάλο μέρος του κυβερνητικού επιτελείου. Δηλαδή, άτομα που δεν ανήκουν σε κάποια κατηγορία υψηλού κινδύνου, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο 37χρονος Πιερρακάκης, το ζεύγος Χατζηδάκη (ναι, και η σύζυγός του) ή ο υφυπουργός Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης. Άτομα που αν δεν είχαν την υπουργική/βουλευτική ιδιότητα, θα λάμβαναν την δόση του εμβολίου που τους αναλογεί πολύ αργότερα από ότι τώρα.
Και μπορεί αυτή η αλλαγή πλεύσης να διαψεύστηκε αρχικώς από πηγές του Μαξίμου και από τον Νίκο Χαρδαλιά, αλλά από την στιγμή που αργότερα βγήκαν δημοσιεύματα που τόνιζαν την δήθεν δυσαρέσκεια και οργή του Πρωθυπουργού για την συγκεκριμένη στρατηγική, επιβεβαιώθηκε κατά αυτό τον τρόπο η ύπαρξή της. Και μόνο ως υποκριτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθότι αποκλείεται τα κυβερνητικά στελέχη να είχαν προτεραιότητα στον εμβολιασμό δίχως την συγκατάθεσή του.
Το ίδιο ακριβώς θα κάνει και η Καγκελάριος Μέρκελ. Θα περιμένει.
Πώς να αισθάνονται άραγε οι ηλικιωμένοι που δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή, προληπτικά, με τα εγγόνια τους, υπό τον φόβο του κορωνοϊού, όταν βλέπουν νεαρούς υπουργούς να εμβολιάζονται; Πώς να αισθάνονται οι νοσηλευτές και οι υγειονομικοί, που αφού αρχικά αντιμετώπισαν αυτή την πρωτοφανή κρίση χωρίς καμία απολύτως κρατική υποστήριξη, τώρα βλέπουν να μην τους δίνεται η ευκαιρία να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα με τις οικογένειές του, πάλι για προληπτικούς λόγους; Πώς να αισθάνονται άραγε όλοι αυτοί, που η κρατική αυθαιρεσία δεν αντιμετωπίζεται όπως θα έπρεπε από κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης;
Το συμπέρασμα που πηγάζει από όλη την διάρκεια της ύπαρξης του κορωνοϊού στην καθημερινότητά μας, είναι πως η υγεία αποκτά σταδιακά ταξικά χαρακτηριστικά. Είδαμε υπουργούς και Μητροπολίτες να εισάγονται προληπτικά σε ΜΕΘ, ενώ 4/5 θανάτους γινόταν εκτός, είδαμε θεραπείες υψηλού κόστους από την Αμερική να μην γίνονται αποδεκτές ενώ την ίδια ώρα υπήρχε σπατάλη δημοσίου χρήματος προς καναλάρχες και λοιπούς αστούς. Και δυστυχώς, είδαμε την κυβερνητική προτεραιότητα στον εμβολιασμό, σε μια περίοδο που οι θάνατοι συνεχίζουν να κυμαίνονται σε υψηλά επίπεδα, σε μια περίοδο που οι ΜΕΘ παραμένουν ασφυκτικά γεμάτες, σε μια περίοδο που το ΕΣΥ συνεχίζει να πιέζεται.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
