Της Βάσιας Μανωλεδάκη, πρώην συντάκτριάς μας
Ιούνιος 2020. Ενώ η ανθρωπότητα συνεχίζει να συγκλονίζεται από τις διαμαρτυρίες που εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα μετά τη δολοφονία του Τζορτ Φλόιντ, με την αστυνομική βία να βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση, στο ελληνικό προσκήνιο δεσπόζουν καθημερινά δύο ζητήματα φλέγουσας σημασίας: η απαγωγή της δεκάχρονης Μαρκέλλας και η επίθεση με βιτριόλι (θειικό οξύ) στην 34χρονη Ιωάννα. Σε όλα τα social media κυκλοφορούν άρθρα με τίτλους που κεντρίζουν την προσοχή: «Διαβάστε με ποιον μίλαγε η 34χρονη πριν την επίθεση», «Πώς κατάφερε να ξεφύγει η απαγωγέας της μικρής Μαρκέλλας», «Πόσα γραμμάρια ναρκωτικών βρέθηκαν μέσα στον οργανισμό της μικρής», και η λίστα είναι τεράστια.
Σε κάθε δελτίο ειδήσεων θα υπάρχουν αναφορές, τουλάχιστον μέσα στην πρώτη πεντάδα θεμάτων, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, εξετάζοντας τα δύο περιστατικά από κάθε πιθανή οπτική γωνία. Κάθε μικρό στιγμιότυπο, κάθε λέξη κι οτιδήποτε μπορεί να έχουν κάνει πριν πάρει το κάθε συμβάν τη δημοσιότητα που πήρε έχει τεράστια σημασία. Και να πω την αλήθεια σίγουρα έχει…για τις αστυνομικές αρχές και τους άμεσα εμπλεκόμενους στην υπόθεση!!! Εμείς οι υπόλοιποι απλοί πολίτες έχουμε κάποια πραγματική ανάμειξη σε όλο αυτό; Κάτω από το κάθε άρθρο θα βρει κανείς τα σχόλια όλων όσων καταχερίζονται την ασφάλεια και την ανωνυμία την οποία προσφέρει το διαδίκτυο να εύχονται θανάτους, να ρίχνουν κατάρες και να σπεύδουν να καταδικάζουν τους θύτες με την εσχάτη των ποινών -όπως την έχει ο καθένας μέσα στο κεφάλι του- μετά από κάθε νέα αποκάλυψη. Χωρίς να σέβονται όχι μόνο τα ίδια τα θύματα, που από τη μία έχουμε μια κοπέλα που προσπαθεί να ξαναμπεί στην κανονικότητά της κι από την άλλη ένα μικρό παιδάκι δέκα χρονών που πρέπει να προστατευτεί από όλα όσα συμβαίνουν στην πλάτη του με κάθε κόστος, αλλά και τους συγγενείς τους, οι οποίοι προσπαθούν να συνέλθουν από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και να βρουν τα νέα πατήματά τους. Το «Χαμόγελο του Παιδιού» έχει ήδη βγάλει ανακοίνωση στην οποία ζητά την απόσυρση οποιασδήποτε φωτογραφίας φέρει το πρόσωπο του παιδιού, γι’ αυτό και παρακαλώ κι εγώ όσους είχαν δημοσιεύσει το οτιδήποτε σχετικό να το διαγράψουν όσο πιο άμεσα γίνεται. Πέρα από όλο τον αρχικό χαμό, που δικαίως προκλήθηκε και για τα δυο ζητήματα, πόσα ακόμα πρέπει να πληροφορηθούμε; Πού τελειώνει η ενημέρωση και πού αρχίζει η ανάγκη μας να σχολιάζουμε τις ειδεχθείς συμπεριφορές κάποιων άλλων, απλά και μόνο γιατί έτσι εμείς νιώθουμε ανώτεροι κι εφησυχασμένοι κι ότι εμείς δεν πρόκειται να κάναμε ποτέ κάτι τέτοιο; Ποιος πραγματικά θα μπορέσει να επωφεληθεί ουσιαστικά στην καθημερινότητά του γνωρίζοντας όλα τα παρασκηνιακά στιγμιότυπα;
Πολλά τα ερωτήματα που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο κεφάλι μου. Ειδικότερα σε περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με προστασία αγαπημένων μας ή με όσους δεν είναι σε θέση λόγω ηλικίας ή θεμάτων υγείας να προστατευτούν μόνοι τους. Άραγε κατά πόσο, όσες ανατροφοδοτήσεις των δύο αυτών θεμάτων γίνονται, είναι όντως απαραίτητες για το κοινό ή χρησιμοποιούνται για την τέρψη κάποιας εσωτερικής μας ανάγκης να ενημερωνόμαστε και να έχουμε λόγο για τα πάντα. Χωρίς όμως να υπολογίζουμε τα πρόσωπα όσων είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές αυτών κι άλλων παρόμοιων τραγικών καταστάσεων…
Βάσια σωστά τα λες και μπράβο σου. Μακάρι να τα ακούσουν πολλοί και να τα καταλάβουν περισσότεροι.