Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Η ζωή περνάει από μπροστά μου: γεγονότα, συμβάντα, πράγματα, καταστάσεις, άλλα αθόρυβα, άλλα αποκρουστικά ηχηρά περνούν και παίρνουν την δροσιά μιας ζωής που από μικρή με έμαθαν ότι πρέπει να παλεύω για αυτή.
Μα αν το καλοσκεφτείς, μια πάλη, ένας αγώνας δρόμου χωρίς διαλείμματα και στάσεις ξεκούρασης ή ραστώνης, αυτό είναι η ζωή που ένα από τα πιο σκληρά της πρόσωπα μου/μας δείχνει εδώ και ενάμιση (;)-πέρασε τόσος καιρός άραγε;- χρόνο.
Η νοσταλγία σήμερα, σαν άλλο φως φωτεινότερο από του ήλιου, δυνατότερο από το σκοτάδι, τύφλωσε τα εξώφυλλα των παραθύρων μου, έκαψε τις κουρτίνες μου, κομμάτιασε τα εσώφυλλα της καρδιάς μου, και έτσι ως φόρο τιμής για τον πόνο αλλά και την αγαλλίαση που μου προσέφερε απλόχερα, άρχισα να γράφω.
Γύρισα πίσω στις καλές εποχές του πρώτου εξαμήνου. Τότε που οι υπολογιστές δεν είχαν αντικαταστήσει τα αμφιθέατρα και τους καθηγητές. Τότε που υπήρχε το άγχος και η ανυπομονησία να φτάσεις νωρίτερα στο Πανεπιστήμιο. Να προλάβεις το καφεδάκι από το κυλικείο του 2ου στην «φιλοσοφικάρα», να συζητήσεις πριν το μάθημα με το παρεάκι (μεγάλο ή μικρό, ποιος νοιάζεται;). Δεν είχε αντικατασταθεί από την ακούραστη κούραση να σηκωθείς πέντε λεπτά νωρίτερα να φτιάξεις καφέ, να μιλήσεις στο μέσεντζερ και να περιμένεις να ανοίξει το Webex ο καθηγητής. Τότε που τα καλοσιδερωμένα ρούχα, τα αρώματα, τα ροδοκόκκινα χείλη και οι όμορφες γενειάδες δεν είχαν δώσει την θέση τους στις πολυφορεμένες πιτζάμες, στα τρελαμένα μαλλιά και στα αξύριστα απεριποίητα γένια.
Απεριποίητες, πολυφορεμένες ζωές, χαμένες στιγμές, νιάτα καταπιεσμένα και ξεχασμένα σε οθόνες, ταινία η ζωή μας, τρόμου ή δράματος, που από πρωταγωνιστές γίναμε κομπάρσοι και από σκηνοθέτες απλοί βοηθοί, να διορθώσουμε κανένα κόμμα και καμιά άνω τελεία, να προλάβει ο ηθοποιός να πάρει ανάσα από τον λιγοστό οξυγόνο που του άφησαν….
Η νοσταλγία εκεί και εγώ απέναντι να προσδοκώ τη επιστροφή στην παλιά ζωή. Σαν άλλος Οδυσσέας σε μια διαδρομή που τα μαθήματα έδωσαν την περίτρανη θέση τους στον πόνο και στην μνήμη. Και ο νους σαν άλλος εξαρτημένος εραστής της μνήμης, πλάθει και μεταπλάθει, φορά και ξαναφορά προηγούμενες στιγμές, μακρινές αναμνήσεις ενός παρελθόντος που πονάει περισσότερο και από τον δυνάστη παρόντα χρόνο. Γιατί το τώρα πονάει, σε αντιδιαστολή με ένα χθες που δεν έζησε αρκετά και αφέθηκε στο λίγο.
Δεν ξέρω πότε η μνήμη και ο πόνος θα δώσουν την θέση τους στο βίωμα και στην ευδαιμονία. Μέχρι τότε όμως θα απαιτήσω από τον εαυτό μου να ζει στο έπακρον τις στιγμές ελευθερωμένης ευτυχίας που του χάρισαν (;) και να προετοιμάζεται για ένα καλύτερο αύριο που θα έρθει κάποια στιγμή
Κάποια στιγμή ο χειμώνας θα διαδεχτεί την άνοιξη.
Κάποια στιγμή από το αγκάθι θα βγει πάλι ρόδο…
