Η σκυταλοδρομία της μπασκετικής κληρονομιάς

Ένα άθλημα στο οποίο οι «μικροί» Έλληνες κατόρθωσαν, με όλες τις αναποδιές και τις κακουχίες, να χτίσουν ένα γίγαντα σε κληρονομιά. Ένα άθλημα που εδώ και 35 χρόνια μπήκε σε κάθε σπίτι αυτής εδώ της χώρας. Ένα άθλημα που έδωσε δεκάδες στιγμές ευτυχίας σε όλους τους Έλληνες, δίνοντάς τους ανέκαθεν μια νότα χαράς και αισιοδοξίας στην καθημερινή βιοπάλη τους. Πώς φτάσαμε όμως στο σημείο, το μπάσκετ να γίνει για πολλά χρόνια το εθνικό σπορ των Ελλήνων και να αποτελέσει πόλο έλξης για χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ελλάδα; Σε αυτό συντέλεσαν 3 πολύ σημαντικά γεγονότα.

14 Ιουνίου 1987, Ελλάδα: Η ημερομηνία-ορόσημο του Ελληνικού μπάσκετ, η αρχή όλου αυτού του όμορφου ταξιδιού, η ημέρα όπου το άθλημα της καλαθοσφαίρισης μπήκε για τα καλά μέσα στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, η ημέρα που γράφτηκε η πιο χρυσή σελίδα της «επίσημης αγαπημένης». Στον τελικό του ΣΕΦ, στο Παλαιό Φάληρο, η Εθνική κέρδισε την τότε πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση στην παράταση με 103-101, στα πλαίσια του τελικού του Eurobasket. Η χρυσή φουρνιά αυτής της ομάδας, αποτελείτο από παίκτες-εθνικά μνημεία του αθλήματος, όπως ο Νίκος Γκάλης (Μέλος του Naismith Hall Of Fame), ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Φάνης Χριστοδούλου καθώς και ο Παναγιώτης Φασούλας, ο οποίος μάλιστα είναι υποψήφιος για την θέση του προέδρου της ΕΟΚ, στις επόμενες εκλογές.

Κατά γενική ομολογία, η συγκεκριμένη επιτυχία αποτέλεσε την αιτία ώστε το άθλημα να μπει στην καθημερινότητα του Έλληνα για τα καλά, ωθώντας τις νεαρές ηλικίες στις μπασκέτες και στον κόσμο του Pick and Roll. Ακόμα και σήμερα, ύστερα από πολλές και τεράστιες επιτυχίες, τόσο σε διασυλλογικό όσο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων, το Eurobasket του 87΄παραμένει το Νο1 στις συνειδήσεις των φιλάθλων, μόνο και μόνο διότι αποτέλεσε το ωθούν αίτιο της δημιουργίας μιας παράδοσης, η οποία δεν είναι άλλη από την ενασχόληση με την καλαθοσφαίριση.

Eurobasket Σεπτέμβριος 2005, Σερβία και Μαυροβούνιο: 18 χρόνια μετά την κατάκτηση του 1^ου Ευρωπαϊκού, και 7 χρόνια μετά την τελευταία μεγάλη επιτυχία (4^η θέση στο Παγκόσμιο του 1998), η ανανεωμένη φουρνιά της εθνικής είχε την ευκαιρία να επιστρέψει στον θρόνο της. Και το κατάφερε. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Βασίλης Σπανούλης, ο Νίκος Ζήσης και τα άλλα παιδιά, με τον αρχηγό Μιχάλη Κακιούζη, το βράδυ της 25^ης Σεπτεμβρίου, στο Βελιγράδι, νίκησαν σχετικά εύκολα την Γερμανία του star του NBA και μετέπειτα πρωταθλητή Dirk Nowitzki με 78-62. Το παιχνίδι όμως που σημάδεψε ολόκληρη την διοργάνωση, δεν είναι άλλο από τον ημιτελικό με την Γαλλία. Πιο συγκεκριμένα, το χρονόμετρο έδειχνε 38:48, με τους Γάλλους να έχουν 7 πόντους προβάδισμα, κάτι  παραπάνω από ένα σκορ ασφαλείας για το τελευταίο λεπτό. Η συνέχεια και η ολοκλήρωση του αγώνα είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους :

Αποτελέσε μόνο την αρχή μιας χρυσής 4ετίας του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, η οποία περιέλαβε ένα αργυρό μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ του 2006, αποκλείοντας την νέα Dream Team των Αμερικανών στα ημιτελικά με 101-96 (το παιχνίδι μνημονεύεται ακόμα από το φίλαθλο αμερικανικό κοινό), την 4^η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2007,την 5^η θέση στην Ολυμπιάδα του 2008 που έλαβε χώρα στην Κίνα καθώς και το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό της Πολωνίας, η τελευταία αξιοσημείωτη πτυχή της Εθνικής πριν την αγωνιστική της παρακμή (με εξαίρεση το Eurobasket του 2013, αργυρό μετάλλιο), με προπονητή τον Λιθουανό Γιόνας Καζλάουσκας. Μην ξεχνάμε βέβαια πως ο κορμός της εθνικής ήταν και ο βασικός λόγος της μετέπειτα επιτυχίας των ελληνικών ομάδων σε Ευρωπαϊκό επίπεδο (3 Euroleague o ΠΑΟ, 2 ο Ολυμπιακός)

Τα επόμενα χρόνια, μετά το 2009, βρίσκουν το Ελληνικό μπάσκετ σε μία κατάσταση συνεχούς φθοράς. Ο Άρης και ο ΠΑΟΚ έχουν χάσει την αίγλη του παρελθόντος, έχοντας πλέον ρόλο συμπληρωματικό στην τετράδα του πρωταθλήματος, χωρίς να έχουν να υποδείξουν κάποιο κατόρθωμα σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο ΠΑΟ από εκείνη την σεζόν έχει αφήσει πίσω τα μεγαλεία του παρελθόντος, μπαίνοντας σε ένα «μνημονιακό» καθεστώς, η ΑΕΚ βολόδερνε στα χαμηλότερα σαλόνια των εθνικών -επαγγελματικών και μη- κατηγοριών από το 2011, η Εθνική ομάδα αριθμούσε ήδη 4 χρόνια μακριά από μία αξιομνημόνευτη πορεία σε κάποια διοργάνωση, ενώ μονάχα ο Ολυμπιακός αντιπροσωπεύει επάξια την Ελλάδα, βρισκόμενος ένα βήμα πριν την 2^η συνεχόμενη κατάκτηση Euroleague. Το Ελληνικό μπάσκετ, είχε ανάγκη από μια ανάσα ελπίδας για το μέλλον, ένα σημάδι πως το άθλημα θα παραμείνει ζωντανό στην εθνική συνείδηση. Και αυτό το φιλί της ζωής, το έδωσε ένα παιδί από τα Σεπόλια, ο 18χρονος Γιάννης Αντετοκούνμπο.

4 Απριλίου 2013, NBA Draft: Ο Γιάννης, επιλέχθηκε στην 15^η θέση του Draft του ΝΒΑ από τους Milwaukee Bucks, εξασφαλίζοντας κατά αυτό τον τρόπο μια θέση στον μαγικό κόσμο της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Ο Greek Freak, διαφημίζει την Ελλάδα και το εγχώριο μπάσκετ, όχι μόνο μέσω των ασύλληπτων ατομικών του επιτευγμάτων (ΝΒΑ MVP 2x, DPOTY 1x, ALL STAR 4x κτλ. κτλ.)  ή μέσω της συναναστροφής του με τον κόσμο (AntetokoumBros Academy, AntetokoumBros Events) αλλά και με την τακτική συμμετοχή του στις υποχρεώσεις της Επίσημης Αγαπημένης, όποτε το επιβαρυμένο πρόγραμμα του το επιτρέπει, αναζωπυρώνοντας την ελπίδα για μελλοντικές επιτυχίες της εθνικής.

Σε μια Ελλάδα «κουρασμένη» και πνευματικά άδεια, η καλαθοσφαίριση κατάφερε να επιβιώσει. Σαφώς λαβωμένη μεν, αλλά ακόμα στο επίκεντρο δε. Μπορεί οι προϋπολογισμοί να μειώθηκαν, μπορεί η παραγωγή παικτών να έχει στερεύσει. Όμως, η σπουδαία παρακαταθήκη του παρελθόντος, σε συνδυασμό με το «διαμάντι» που ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο, έχουν δημιουργήσει έναν μπασκετικό πυρήνα φιλάθλων, για τους οποίους η «σπυριάρα» είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Και οι μεγάλοι τίτλοι θα έρθουν ξανά, και τα χαμόγελα δεν πρόκειται να ξαναφύγουν ποτέ.