Η σύγχρονη επιδερμική πραγματικότητα

Η σύγχρονη επιδερμική πραγματικότητα

Λένε πως το αποτύπωμα της εκάστοτε κοινωνίας μπορεί να εντοπιστεί στον κώδικα αξιών των μελών της. Η γενιά του 40’, για παράδειγμα, πολέμησε για τα ιδανικά της και την ελευθερία της. Η γενιά του Πολυτεχνείου πολέμησε το απολυταρχικό καθεστώς της Χούντας, άσχετα αν στην συνέχεια της Μεταπολίτευσης απέτυχε παταγωδώς στην διαχείριση της πολιτικής ζωής του τόπου. Ακόμα και η γενιά του 80’, με τα έντονα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα και τον δικομματισμό, ο κόσμος της πίστευε σε ιδανικά και ιδεώδη τα οποία αποσκοπούσαν σε ένα υποτιθέμενο καλύτερο Αύριο. Έστω και στα χαρτιά, η πρόοδος και η ευημερία αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο προτεραιότητα για ένα εύλογο ποσοστό του ελληνικού λαού. Τι συμβαίνει όμως το 2021;

Αυτό που συμβαίνει δεν είναι άλλο από την ολοκληρωτική επικράτηση μιας απολιτίκ πραγματικότητας. Έφηβοι και νέοι, απορρίπτουν την ενασχόληση με τα πολιτικά κοινά του τόπου καθώς τα θεωρούν βαρετά και ανούσια, ενώ επιλέγουν να επενδύουν φαιά ουσία σε άλλα πράγματα, όπως τα πτωχά εν τω πνεύματι τηλεριάλιτι. Απολιτίκ κοινωνία, που δεν ενδιαφέρεται για ζητήματα όπως τα εργασιακά νομοσχέδια, το ωμό άνοιγμα του τουρισμού ή ο βομβαρδισμός της λωρίδας της Γάζας, αλλά αισθάνεται την ανάγκη να βγει με ένα κινητό στο χέρι να υποδεχτεί έναν παίχτη τηλεπαιχνιδιού που συνειδητά επέλεξε να μείνει για μήνες πεινασμένος, κάνοντας ηλίθιες δοκιμασίες. Απολιτίκ κοινωνία που δεν μπορεί να διαβάσει άρθρο πάνω από 400 λέξεις επειδή το θεωρεί μεγάλο και κουραστικό, πόσο δε μάλλον όταν αναφερόμαστε σε βιβλία.

 Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου η ταύτιση της ευμάρειας με την ευημερία έχει δημιουργήσει μια πραγματικότητα που εξουσιάζεται από αισθήματα όπως ο εγωισμός, η προσωπική ευχαρίστηση, ψάχνοντας πάντα τον εύκολο δρόμο. Τον δρόμο που όχι μόνο δεν θα «ματώσει η φανέλα», αλλά δεν θα χυθεί καν σταγόνα ιδρώτα. «Βαριέμαι να διαβάσω βιβλία μωρέ», «σιγά μην κάτσω να διαβάσω για τις Πανελλήνιες, θα πάω σε ένα ΙΕΚ/Κολλέγιο να ξεμπερδεύω», «μπα, δεν θα κατέβω στην πορεία ρε φίλε, που να περπατάω τώρα ολόκληρη την Βασιλίσσης Σοφίας», και ούτω καθεξής. 

Σκηνικά όπως αυτά που συνέβησαν στο νησί της Ρόδου δεν γνωρίζω κατά πόσον μπορούν να γίνουν ο κανόνας, αλλά σίγουρα δεν αποτελούν την εξαίρεση. Λίγο αυτό, λίγο συμβάντα όπως τα κορωνοπάρτι κατά την διάρκεια του lockdown στην Κυψέλη (και αλλού), λίγο η απομάκρυνση της κοινωνίας από τα κοινά, έχουν δημιουργήσει κατά αυτό τον τρόπο το κατάλληλο κοκτέιλ ενός απαίδευτου, μα κυρίως αδιάφορου ατόμου. Ένα άτομο που δεν μπορεί να αντιληφθεί την σημαντικότητα κάποιων καταστάσεων (και αντίστοιχα την ασημαντότητα κάποιων άλλων). Ένα άτομο, που η έννοια συλλογικό καλό, του είναι παντελώς άγνωστη αλλά και αδιάφορη. 

+ posts

Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.

One thought on “Η σύγχρονη επιδερμική πραγματικότητα

Comments are closed.