Με αφορμή το νέο single του Μιθριδάτη το οποίο εδώ και 3 μέρες βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας (ελέω των μηνυμάτων που αναπαράγει), και εν συνεχεία με το προηγούμενό μου κείμενο σχετικά με την επιδερμική κοινωνία που είναι απομακρυσμένη από τα κοινά (Βλέπε: Η σύγχρονη επιδερμική πραγματικότητα) σειρά έχει και η τέχνη αυτή καθαυτή, που με το πέρασμα των ετών έχει απαλλοτριωθεί εξαιτίας των ιδίων της των καλλιτεχνών (ως ένα βαθμό).
Κατ’ εμέ, τουλάχιστον, τέχνη είναι να αφουγκράζεται ο εκάστοτε καλλιτέχνης τον παλμό της κοινωνίας και να τον μετατρέπει σε ένα δημιούργημα. Σχετικά με το τραγούδι, σε μια εποχή έντονων κοινωνικοπολιτικών συγκρούσεων, όπου ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και ταχύτατα, δεν γίνεται να είναι απομακρυσμένο από αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα. Δεν γίνεται να τοποθετούνται οι καλλιτέχνες (αναφέρομαι προφανώς σε μία σημαντική τους μερίδα και όχι σε όλους) της γενιάς μου κατά κύριο λόγο σε θέματα όπως η διακίνηση ναρκωτικών, οι γυναίκες, τα ποτά και τα ξενύχτια. Δεν γίνεται, ενώ ο κόσμος αγανακτεί σιγά σιγά και πάλι με τις αδυσώπητες πολιτικές των εκάστοτε κυβερνητικών αρχών, οι καλλιτέχνες στον χώρο του τραγουδιού να «φλεξάρουν» τα ακριβά τους ρούχα, τα ρολόγια τους και τα αμάξια τους.
Και αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις των ακροατών στο άκουσμα του τραγουδιού του, γνωστού από την χρόνια σταδιοδρομία του, Μιθριδάτη. Ο κόσμος είχε ανάγκη για ένα τραγούδι που θα αναφέρει καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση τόσο τον ψυχισμό του, όσο και γεγονότα της καθημερινότητας. Αδικίες, σοβινιστικές αντιλήψεις, αστυνομοκρατία και αυταρχισμός, είναι μονάχα μερικά από αυτά.
Την εποχή της χούντας, η τέχνη κατά κάποιον τρόπο αποτελούσε ένα μέσο αφύπνισης για τον κόσμο είτε για να αντισταθεί κατά του καθεστώτος, είτε σε πρώτο βαθμό για να μην απαλλοτριωθούν τα πιστεύω του. Δεν είναι, άλλωστε, σύμπτωση πως τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη είχαν απαγορευτεί, ενώ καλλιτέχνες όπως ο Γιάννης Ρίτσος εκδιώχθηκαν εξαιτίας του έργου τους σε ξερονήσια τύπου Μακρονήσου.
Βλέπετε, σε χαλεπούς χρόνους, το τραγούδι μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο αφύπνισης. Μπορεί να αποτελέσει ένα αποκούμπι για τον ακροατή, ένα αποκούμπι από την βάναυση καθημερινότητα που θα τον κάνει να μην αποξενωθεί από τον ίδιο του τον εαυτό. Για αυτό και οι καλλιτέχνες ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ σε ένα επίπεδο να μην γυρίζουν την πλάτη στην πραγματικότητα, κάνοντας τα στραβά μάτια στον βωμό του χρήματος. Οφείλουν να πολεμήσουν για έναν καλύτερο κόσμο με τα όπλα τους, δηλαδή τους στίχους τους και την μουσική τους. Οφείλουν να ακούνε τα συναισθήματα και τον παλμό του λαού όχι για να τον εμπορευματοποιήσουν απλά, αλλά για να τον καταλάβουν κιόλας.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
