Η τριήμερη ανθρωποσφαγή στη Βομβάη

Μιας και τα άρθρα περί κορωνοϊού περισσεύουν και οι αναδρομές στο παρελθόν λιγοστεύουν, ας μελετήσουμε μία εκ των πιο ξεχασμένων, μα και ταυτόχρονα πιο βίαιων, τρομοκρατικών επιθέσεων που έγιναν στην Ιστορία.

26 Νοεμβρίου 2008. Μεσημέρι προς απόγευμα, 25 περίπου νεαρά παιδιά, τα οποία είχαν πιεστεί από τις οικογένειές τους να ενταχθούν στην πακιστανική οργάνωση Λάσκαρ-ε-Τάιμπα (δηλαδή, Army of the Righteous, «Στρατός των Δικαίων»), χρησιμοποιημένα ως ένα μέσο εύκολου εισοδήματος από αυτές και, παράλληλα, ως πιόνια αιμοσταγών ηγετών. Η μέθοδος γνωστή: επί τρεις μήνες, λαμβάνουν άρτια στρατιωτική εκπαίδευση, ενώ εκπαιδεύονται να δείχνουν τυφλή πίστη στην ιδέα του Τζιχάντ (=ιερός πόλεμος). Το σύνολο των μελών τέτοιων παραστρατιωτικών ομάδων, ειδικά στο Πακιστάν, λοιπόν, είτε εξαναγκάζονται να πολεμήσουν υπό την πίεση των δικών τους για χρηματική υποστήριξη, είτε η μεταμόρφωσή τους  σε τρομοκράτες αποτελεί την έσχατη λύση για αξιοπρεπή επιβίωση.

Ξεκινούν από το ίδιο σημείο μέσα σε ένα συγκρότημα ταξί και διασκορπίζονται σε διάφορα μέρη, γύρω από την περιοχή Κολάμπα, το κέντρο της Βομβάης, μίας από τις πιο τουριστικές πόλεις σε ολόκληρη την Ινδία. Έχουν μία απλή οδηγία: να εκτελέσουν. Με τα λόγια του αρχισυντονιστή της επιχείρησης, Ζάκι-ουρ Ρεχμάν Λάχβι: «Σκοτώστε όσους μπορείτε πριν σκοτωθείτε. Μη συλληφθείτε, θυσιαστείτε». Εξοπλισμένοι με αυτόματα, πιστόλια, χειροβομβίδες, αλλά και ξηρούς καρπούς, περιμένουν να δύσει ο ήλιος. Νοσοκομεία, ξενοδοχεία (κομβικό το πολυτελές Ταζ Μαχάλ), σιδηροδρομικός σταθμός, πεζοί στους δρόμους… Όλα χτυπιούνται επιτυχημένα και θανατηφόρα. Συνολικός απολογισμός: 166 νεκροί (κατά προσέγγιση), πάνω από 300 τραυματίες. Γιατί, ωστόσο, διαρκεί τόσο πολύ μια τρομοκρατική επίθεση σε μία τόσο προβεβλημένη στα διεθνή μέσα ενημέρωσης περιοχή;

Η απάντηση έγκειται στην αντίδραση και την συμπεριφορά των Αρχών. Με την έκρηξη των βιαιοπραγιών, οι μονάδες της Αστυνομίας ανά περιοχή διστάζουν να αντιμετωπίσουν τους οπλοφόρους, όντας αξιολύπητα εξοπλισμένοι. Αρκούνται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην παρακολούθηση και την ενημέρωση για τα συμβάντα, ενώ αναμένουν την ενίσχυση από τα Κεντρικά και το Πεζικό, το οποίο αργεί υπέρμετρα, μία μέρα σχεδόν από το ξεκίνημα της σφαγής, να έρθει από το Δελχί.

Στο μεταξύ, ξημερώνει η 27^η του μήνα. Η έξαρση της επίθεσης έχει σταματήσει προ πολλού. Οι τρομοκράτες, συνήθως χωρισμένοι ανά δύο, καλά κρυμμένοι στα μέρη όπου διέσπειρε τον θάνατο ο καθένας τους, συνεχίζουν με την τακτική της ομηρίας, προκειμένου να μην παύσει η παγκόσμια δημοσιογραφική κάλυψη. Γνωρίζουν, βέβαια, ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθούν, μα έχουν προπονηθεί να πιστεύουν ότι τα νεκρά σώματά τους θα εξυψωθούν και θα μεταβούν στο παράδεισο, χάρη στην θυσία των απίστων που προσέφεραν σε Εκείνον. Λίγο πριν βρεθεί το καταφύγιό τους, κάθε μέλος ενημερώνεται, καθαρίζει τους κρατούμενους και πετάγεται έξω, με την ελπίδα να πάρει μαζί του στον θάνατο κάποιον κομάντο.

Οι μαρτυρίες συγγενών των αδικοχαμένων συγκλονίζουν. Εκείνες των αστυνομικών δημιουργούν αισθήματα απορίας και αγανάκτησης για την καθυστερημένη δράση τους. Οι σχέσεις μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν θα επιδεινωθούν, φοβίζοντας τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς και οι 2 χώρες διαθέτουν πυρηνικές κεφαλές. Στο πέρασμα των χρόνων, έκτοτε, η κυβέρνηση της τελευταίας θα αθωώσει κάθε ανώτερο μέλος της  Λάσκαρ-ε-Τάιμπα που κατηγορείται για την επίθεση, με το πρόσχημα της μη ύπαρξης επαρκών αποδεικτικών στοιχείων εμπλοκής από το δικαστήριο. Μονάχα ο 25χρονος Μοχάμεντ Κασάμπ, μοναδικός επιζόντας από την ομάδα αυτοκτονίας, θα κρεμαστεί το 2012, ύστερα από καταδίκη.

Παρά το συμβάν και το τρομοκρατικό σύστημα που εκκολάπτεται μέσα στο Πακιστάν, οι ΗΠΑ, ανέκαθεν σύμμαχος και κρυφός υποστηρικτής των παρακρατικών οργανώσεών του, όπως και οι υπόλοιπες ισχυρές χώρες, αδιαφορούν για το μέλλον του. Η φτώχεια και οι άφαντες υποδομές του κράτους ωθούν πολλούς στην μετανάστευση (ή και την προσφυγιά), ενώ η θεοκρατία που κυριαρχεί ενισχύει την Τρομοκρατία και τις συμμορίες της, οι οποίες ποικίλουν εκεί. Αυτή η προβληματική κατάσταση της χώρας επηρεάζει άμεσα τις προοπτικές των παιδιών της, τα οποία, μέσα σε ένα κλίμα βίας και εξαθλίωσης, αναγκάζονται να στραφούν στη παρανομία ή στο εξωτερικό. Ποιος, λοιπόν, θα δεχθεί επιτέλους να την βοηθήσει, παραμερίζοντας τα οικονομικά συμφέροντα και τον υλισμό που διακατέχει κάθε νοοτροπία;