Όσοι (τωρινοί) φοιτητές παρακολουθούμε και ασχολούμαστε με το τέννις έχουμε πέσει στην εποχή του Big-3, τους τρεις αντικειμενικά καλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος χωρίς “ναι μεν αλλά”. Και είμαστε ιδιαίτερα τυχεροί. Τώρα, που και οι τρεις λίγο-πολύ πλησιάζουν στο τέλος της αγωνιστικής καριέρας τους, φαίνεται σιγά-σιγά να μεγαλώνει και η ψαλίδα ανάμεσά τους.
Στην αρχή, ήταν οι τραυματισμοί και και η προχωρημένη ηλικία του Ρότζερ Φέντερερ. Ο “Μαέστρος” πλέον, πιο γερασμένος και πιο ευαίσθητος σε εύκολους τραυματισμούς, κατεβαίνει κάθε χρόνο μόνο στη σεζόν στο γρασίδι το καλοκαίρι, η οποία τυχαίνει να είναι και η καλύτερή του επιφάνεια. Σίγουρα, βρίσκεται πιο κάτω στα αγωνιστικά κατορθώματα και ρεκόρ σε σχέση με το δίδυμο Ναδάλ-Τζόκοβιτς, ωστόσο το απαράμιλλο στυλ παιχνιδιού του και η κομψότητά του σίγουρα του χαρίζουν πόντους και οπαδούς στον αγώνα για την κατάκτηση του τίτλου του GOAT. Παρόλα αυτά, η θέση του δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι οι αντίπαλοί του σε αυτόν τον αγώνα, αν και 36 και 35 χρονών αντίστοιχα, συνεχίζουν να αποτελούν τα βαρόμετρα του παγκόσμιου επαγγελματικού τέννις και να κερδίζουν απέναντι στην Next Gen (Τσιτσιπάς, Ζβέρεφ, Τίεμ, Αλιασίμ, Σαποβάλοφ, Ρούμπλεφ) αλλά και την Gen Z (Αλκαράθ, Ρουν) και με σχετική ευκολία. Βέβαια, αν καταφέρει το θαύμα και κατακτήσει το 9ο του Wimbledon και το 21ο του συνολικά Grand Slam στα 41 του σε ένα μήνα, θα επαναδιεκδικήσει δυνατά τον τίτλο του καλύτερου παίχτη όλων των εποχών. 4 τουρνουά θα παίξει, όπως ανακοίνωσε πρόσφατα, και τα 4 στο γρασίδι, και αναμένουμε πώς και πώς την επιστροφή του.
Τώρα, η διαφορά ανάμεσα στον Τζόκοβιτς και στον Ναδάλ είναι πολύ πιο μικρή. Και οι δύο θρύλοι συνεχίζουν να αποσπάνε το συντριπτικό μέρος των τουρνουά Masters και των Open για λογαριασμό τους, παρότι αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερα προβλήματα τραυματισμών. Απλώς δείχνουν, όπως φάνηκε και πολύ πρόσφατα, οπότε ο Ράφα κατέκτησε το 14ο Ρολάν Γκαρός του με τραυματισμένο πόδι, ότι η ποιότητά τους είναι μοναδική και ξεχωρίζουν σαν την μύγα μες στο γάλα, καθώς ακόμα αποτελούν το φόβητρο δύο γενεών που έρχονται και θεωρούνται πάρα πολύ ταλαντούχες. Η δουλειά που ρίχνουν αυτοί οι 2 υπερ-αθλητές, η διαχείριση που κάνουν στο σώμα τους, η εμπειρία τους και τα ψυχικά αποθέματα που εμφανίζουν ότι διαθέτουν σε κρίσιμα σημεία μεγάλων ματς δείχνουν την μεγάλη κλάση τους και διαφορά με τους υπόλοιπους. Τι γίνεται όμως με την μεταξύ τους σύγκριση;
Σίγουρα, εκεί που κερδίζει με ευκολία ο Ναδάλ είναι στην αγάπη του κόσμου και το κοινό που έχει, καθώς πάντα εμφανίζεται ταπεινός και ποτέ δεν λέει πολλά στη δημοσιότητα, ενώ ποτέ δεν έχει ακουστεί κάτι κακό για εκείνον και το περιβάλλον του. Από την άλλη, ο Νόβακ έχει το στενό οικογενειακό του περιβάλλον και το τιμ του (!) πολλές φορές να κάνουν δηλώσεις που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση, ενώ και η συμπεριφορά του μέσα στην πανδημία, με την παρουσία σε διαφημιστική εκδήλωση χωρίς να έχει μάσκα την στιγμή που είχε βρεθεί θετικός στον ιό και η δηλωμένη άρνησή του να κάνει το εμβόλιο, του κόστισαν την συμμετοχή του στο αγαπημένο του σλαμ, το Αυστραλιανό Όπεν, και πιθανώς και την πρωτοκαθεδρία στα σλαμ στο τέλος της καριέρας του. Ακόμα, το στυλ του “Τζόκο” είναι κάπως ρομποτικό, ένα αμυντικό τείχος που σου επιστρέφει κάθε μπάλα και επιτίθεται μόλις βρει ανοιχτή γωνία ή ο αντίπαλος επιστρέψει αδύναμα την μπάλα, αντιθέτως ο Ράφα, αν και αυτός καλύπτει το κορτ και μετατρέπει την άμυνα σε επίθεση, φαίνεται πιο ανθρώπινος, παλεύει για κάθε μπάλα και αγωνίζεται γενικά με αυτό το στυλ αυταπάρνησης και αυτοθυσίας που έχει κερδίσει τον τεννιστικό κόσμο, αλλά παράλληλα τον καθιστά συνεχώς επιρρεπή σε τραυματισμούς.
Με την κατάκτηση του AO και του RG φέτος, ο Ναδάλ έφτασε τα 22 σλαμς, έναντι 20 του Νόλε, με μικρότερο μάλιστα ποσοστό συμμετοχής σε σλαμ συνολικά λόγω των πολλαπλών τραυματισμών στη καριέρα του, και άρα μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας (73%-66%), σημαντικό βαρόμετρο στη μεταξύ τους μονομαχία για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ανδρικό τέννις. Μπορεί ο Τζόκοβιτς να βρίσκεται μπροστά στο head-to-head με 30-29 νίκες έναντι του Ράφα και να έχει 2 Masters 1000 περισσότερα και έχει κερδίσει και πολλαπλά ATP Finals, ωστόσο ο Ναδάλ νικά όλες τις άλλες παραμέτρους, όπως και το γεγονός ότι είναι χρυσός ολυμπιονίκης και στα μονά και στα διπλά με την Ισπανία. Γι’ αυτό και η ψαλίδα ανοίγει. Και αν ο ταυρομάχος καταφέρει και παίξει (υποφέρει στο δεξί του πόδι και ενδέχεται να εγχειριστεί και να χάσει την υπόλοιπη σεζόν) στο Wimbledon και το US Open και τα κατακτήσει, κάνοντας το Calendar Slam στα 36 του, θα κοιμάται ήσυχος γνωρίζοντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να κρεμάσει την ρακέτα του και να είναι ο undisputed GOAT.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
