Της Αθανασίας Ρουσάλη, πρώην συντάκτριάς μας
Τις μέρες αυτές είναι κάτι που μας λείπει όλο και πιο πολύ. Κάτι που μας έχουν στερήσει, και οι άνθρωποι που ζουν από αυτό εισπράττουν κυρίως αδιαφορία από τους αρμόδιους διαχείρισης της πανδημίας.
Είναι τρόπος διαφυγής του μυαλού και της ψυχής, αφού σε ταξιδεύει. Παρακολουθώντας το μπορείς να γελάσεις, να αισθανθείς ηρεμία, θυμό, ανακούφιση, συγκίνηση και, αρκετές φορές βλέπεις και κομμάτια του εαυτού σου που ίσως να μην είχες ανακαλύψει να ξετυλίγονται.
Από την άλλη παίρνοντας μέρος σε αυτό, μαθαίνεις να συνεργάζεσαι για να δημιουργήσεις. Το εγώ μπαίνει στην άκρη και νοιάζεσαι πιο πολύ για τους άλλους.
Αν δεν έχεις καταλάβει έως τώρα, αυτό για το οποίο γράφω είναι η τέχνη του ΘΕΑΤΡΟΥ.
Έχω ακούσει πολλές ερμηνείες–απόψεις για το τι είναι θέατρο, αλλά καμία δεν παίρνει την πρωτιά. Και αυτό συμβαίνει γιατί το θέατρο για τον καθένα είναι κάτι ξεχωριστό και μοναδικό. Για κάποιον μπορεί να είναι μία λέξη ή 3 σελίδες, για κάποιον άλλο πάλι μπορεί να είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορεί να το εκφράσει ακριβώς, γιατί είναι κάτι πολύ δικό του.
Έχω ακούσει επίσης ότι για αρκετούς θεωρείται ένα είδος ψυχοθεραπείας. Μέσω αυτού, δηλαδή, καταφέρνουν να έρθουν σε επαφή με τον εαυτό τους, να τον γνωρίσουν, να γελάσουν, να ηρεμήσουν και κάθε φορά η ενασχόλησή τους με το θέατρο καταλήγει σε μια προσωπική λύτρωση.
Για αυτούς τους λόγους δεν δύναμαι να αποτυπώσω απλά και αντικειμενικά την έννοια του θεάτρου. Αυτό που μπορώ έιναι να σας πω είναι, τι σημαίνει για εμένα το θέατρο μέσω της μικρής και ερασιτεχνικής μου εμπειρίας. Έχω δει, έχω βοηθήσει και έχω παίξει σε μερικές ερασιτεχνικές παραστάσεις και είναι κάτι που δεν θα άλλαζα με τίποτα και θα ξαναέκανα με απίστευτη χαρά και επιθυμία.
Σε μια ομάδα, φυσικά, και το ανέβασμα μιας παράστασης είναι κάτι θεμιτό και το επιδιώκουμε, αλλά για να δημιουργήσεις ένα έργο προηγείται σκληρή δουλειά. Και όχι, δεν εννοώ απλά να μάθεις τα λόγια σου απ’ έξω. Μέσα από τις πρόβες μαθαίνεις να χειρίζεσαι τα εργαλεία σου, δηλαδή το σώμα και τη φωνή σου. Δεν αρκεί απλά να σταθείς σε μια σκηνή, πρέπει να έχεις κάτι να πεις και ας μη μιλάς.
Το πιο μαγικό όμως για εμένα είναι όλοι μαζί να δημιουργήσετε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού. Όταν θα νιώσεις και θα θες να παίξει πρώτα ο άλλος καλά, τότε σίγουρα η παράσταση θα είναι επιτυχημένη. Με λίγα λόγια, αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το θέατρο αποτελεί ομαδική υπόθεση.
Αλλά μην ακούς εμένα, πήγαινε καλύτερα με την πρώτη ευκαιρία και ανακάλυψε τι είναι για εσένα η λέξη ΘΕΑΤΡΟ.
