Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Δεν ξέρω πραγματικά πώς να αρχίσω αυτό το κείμενο. Ένα ακόμα γραπτό σχολιαστικό τεκμήριο μιας κοινωνίας που μπάζει από παντού. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο η κα. Λατινοπούλου και η κάθε Λατινοπούλου που βγαίνει και λέει το μακρύ της και το κοντό της. Άλλωστε, ελευθερία λόγου έχουμε, ο καθείς εξ ημών οφείλει να υποστηρίζει ό,τι επιθυμεί. Χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, ότι έχει το ελεύθερο να οικειοποιείται κοσμοθεωρίες και να χρησιμοποιεί α’ πληθυντικό εκεί που θα έπρεπε κατηγορηματικά να τοποθετείται το α’ ενικό.
Γιατί, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ένας ηγέτης, ένας άνθρωπος που στόχο έχει να επηρεάσει με τα λεγόμενα του μερίδα του πληθυσμού τι κάνει; Παρουσιάζει δικές του απόψεις ως θέσφατα. Παραδοχές θεωρημένες ως κοινά αποδεκτές από την πλειοψηφία. Και τελικά τι γίνεται; Στοχοποιείται μια «μειοψηφία».
Εγώ αυτή την -φαινομενικά και μόνο- μειοψηφία έρχομαι να υπερασπιστώ με τα γραφόμενά μου. Γιατί σε μια τόσο ευαίσθητη περίοδο και συνάμα αναίσθητη κοινωνία φωτεινές υπάρξεις, συνεπαρμένες και απροστάτευτες από τον κίνδυνο των social media και της μίμησης προτύπων, όμορφα πλάσματα που δεν τολμούν να κοιταχτούν στο καθρέφτη, γιατί τους έμαθαν άνθρωποι δίχως όραση ότι όλα είναι άσχημα, πληγώνονται και επηρεάζονται από κοσμοθεωρίες που ψέγουν τις ραγάδες, τις πανάδες και την κυτταρίτιδα. Από πρότυπα ομορφιάς που κλαδεύουν το δέντρο χωρίς να έχουν ποτίσει τον καρπό. Καταλήγοντας σάπια, μέσα και έξω.
Θέλω να σου πω λοιπόν πως είσαι όμορφ@ με τις ραγάδες, την κυτταρίτιδα, τα σπυράκια και τα σημαδάκια ακμής, τις τρίχες, τα απεριποίητα γένια και τα ακούρευτα μαλλιά.
Θέλω να σου πω πόσο υπέροχο είναι που διαφέρεις, δεν είσαι ίδι@, κάθε σημείο επάνω σου είναι διαφορετικό και μοναδικό, είσαι εσύ μοναδικ@ και οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου δεν χρειάζεται να σε φοβίζουν. Αγκάλιασέ τα, αποδέξου τα με τρυφερότητα και νιώσε ασφαλής στο πιο σημαντικό καταφύγιο της ζωής σου: το σώμα, το οποίο κουβαλά την ψυχή σου.
Θέλω να σου πω πως δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι να <<εμφανιστείς>> στην παραλία, πως το σώμα σου, αυτός ο πολύτιμος σύμμαχος που τρέχει, αγωνιά και αγωνίζεται για να βγει πέρα η μέρα, η εβδομάδα, ο μήνας, τα χρόνια, είναι υπέροχο. Και του αξίζει μια απέραντη θάλασσα με μπόλικους λουκουμάδες με ζάχαρη, άπειρες πατητές και εκατομμύρια βουτιές.
Θέλω να σου πω πως δεν πειράζει αν οι γλουτοί, το στήθος, τα χέρια ή οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματός σου είναι πιο ανεπτυγμένο από τα υπόλοιπα. Μην το κρύβεις, θέλει και αυτό φως για να ανθίσει. Φόρα λουλουδάτα φορέματα, ραντέ μπλούζες, κοντά σορτς και στενά τοπάκια, φόρα ό,τι σου αρέσει και σου έχουν απαγορεύσει να απολαμβάνεις πάνω σου οι ανασφάλειες και η διαρκής σύγκριση. Φόρα χρώματα και μην μένεις κολλημέν@ στο μαύρο που <<αδυνατίζει>>, ζήσε σαν έφηβ@ για να παραμείνεις για πάντα ζωνταν@.
Θέλω να σου πω πως ο καθρέφτης είναι σύμμαχος και όχι εχθρός σου, και θέλω να σου ζητήσω μια χάρη: κοίταξε αυτό το πλάσμα που βλέπεις απέναντι σου και πάρτο μια αγκαλιά, την πιο ζεστή αγκαλιά που του έχουν δώσει ποτέ, ένωσε τα κομμάτια σου, αγάπησε τα λάθη σου και πες του ευχαριστώ για όλα όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Και προσοχή, μην βάλεις ταμπέλες πολλά ή μεγάλα, λίγα ή μικρά, μην πέσεις στην παγίδα των ορισμών και των συμβάσεων. Οι ταμπέλες, εξάλλου, είναι για ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να διαβάζουν ολόκληρα βιβλία και αρκέστηκαν σε φτηνές προτάσεις.
Θέλω να σου πω πως δεν πρέπει να μετράς τις θερμίδες των γευμάτων σου και να τρως ενοχικά και με το σταγονόμετρο. Απόλαυσε το γεύμα με τους φίλους σου, φάε εκείνο το γλυκό ή το πιτόγυρο που έχεις επιθυμήσει και σταμάτα να νιώθεις τύψεις για το αν κάποια μέρα έφαγες λίγο παραπάνω. Το φαγητό έχει σημασία όσο το μασάς και το γεύεσαι. Αν φτάσει αμέσως στομάχι, χάθηκες.
Έτσι γίνεται και με την ζωή, λέει ο φίλος μας ο Ξενάκης, αξία έχει όσο την ζεις να την ζεις και όχι να σε ζει. Αν φτάσεις αμέσως πάτο, χάθηκες. Είναι αυτό που μου λέει μια θεία μου, μην βιάζεσαι, θα γεράσεις γρήγορα, ζήσε.
Θέλω να σου πω ακόμα πως οι τρίχες, ο ιδρώτας, τα φυσικά αρώματα που βγαίνουν από το σώμα σου, το αξύριστο γένη και το λερωμένο πρόσωπο από κραγιόν και ξεβαμμένες μάσκαρα είναι φυσιολογικά σημάδια ενός ανθρώπου που δεν σιδερώνει μονίμως την εικόνα του, αλλά τσαλακώνει και τσαλακώνεται, δουλεύει και παλεύει να χτίσει άμυνες. Άμυνες και όχι τοίχους, προστασία και όχι απομάκρυνση.
Θέλω να σου πω πως η ζωή είναι για να την ζεις και όχι να σε ζει,
πως είναι πολύ μικρή για να την χαραμίζεις σε αρνητισμούς και κριτικές,
πως δεν αξίζει να ντρέπεσαι για κάθε τι επάνω σου και μέσα σου,
αγάπα και αγάπησε δυνατά και αληθινά
ύψωσε φωνή και άνοιξε διάπλατη αγκαλιά σε αυτούς που αρκούνται σε ταμπέλες και μιλάνε δημόσια, ενώ δεν έχουν μιλήσει ποτέ πραγματικά ιδιωτικά στο μέσα τους, στον εαυτό τους.
Και να θυμάσαι, οι πιο αδύναμοι είναι εκείνοι που φωνάζουν για να ακουστούν, που χρειάζονται την προσοχή για να επιβιώσουν και να προχωρήσουν.
Προχώρα και προστάτεψε την ζωή, την σκέψη και την ενέργειά σου και μην δίνεις αξία σε λόγια και προβληματικές προσωπικότητες που καλύπτουν κενά θέλοντας να δημιουργήσουν άλλα.
ΖΗΣΕ!
