Θεματοφύλακες του «1-2-0»

*Του εξωτερικού μας συνεργάτη Ανδρέα-Γεώργιου Σκίννερ, φοιτητή του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

«Το άρθρο 120 απαγορεύει την επίκληση του Συντάγματος στους εχθρούς του», δήλωσε πρόσφατα ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε μία βιβλιοπαρουσίαση*. Απ’ ό,τι φαίνεται, τοποθετήθηκε με φόντο το πρόσφατο άρθρο του για τους Κασιδιαραίους «Θεματοφύλακες του Συντάγματος» και αμέσως το μυαλό μου έκανε μία αηδιαστική σύνδεση με το 1-1-4. Δεν έχω διαβάσει το άρθρο, αλλά κρίνοντας από το υπόλοιπο της τοποθέτησης του νέου Προέδρου του ΚΙΝΑΛ, θεωρώ ότι θα γράφει αυτά που είπε, αυτά που σκέφτηκα κι εγώ.

Και μιλάω για αηδιαστική σύνδεση με το 1-1-4, γιατί και στις δύο περιπτώσεις υπήρχε επίκληση του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος. Ο Βενιζέλος εξέφρασε την απορία, αν η αναθεώρηση του 2019 πραγματοποιούσε επαναρίθμηση των άρθρων και το σημερινό άρθρο 120 γινόταν και πάλι 114, όπως στα προδικτατορικά χρόνια, θα μπορούσαν οι ακροδεξιοί να αντέξουν το βάρος της επίκλησής του; Η δική μου σκέψη ήταν πως ευτυχώς δεν ξανάγινε 114 το άρθρο αυτό, καθώς τέτοιοι όνοι σαφώς και θα προσπαθούσαν να το αντέξουν. Είναι, όμως, τεράστια η διαφορά του κινήματος της δεκαετίας του ‘60 και των ορφανών της Χρυσής Αυγής· είναι τεράστια η διαφορά του ελληνικού λαού και των φασιστών.

Δόξα τω Λαώ, για το 1-1-4 έχουν γράψει άλλοι πολλοί και καλύτεροι από εμένα. Θα γράψω, λοιπόν, κι εγώ για τους θεματοφύλακες, για τους οποίους το ίδιο δεν ισχύει. Και θαρρώ εδώ θα έρθω σε ρήξη με τον Βενιζέλο. Γιατί σαν ρωτήσω «Πόθεν Θεματοφύλακες;», θα πούμε «Χρυσαυγόθεν», μα σαν ρωτήσω «Πόθεν η Χρυσή Αυγή», ο Βενιζέλος θα απαντήσει «Εξ Αγανακτισμένων», ήτοι «Εκ Λαού»· «Εκ Λαού», όμως, θα απαντήσει και ο ίδιος ο Θεματοφύλαξ.

Η αλήθεια είναι ότι οι Θεματοφύλακες, η Χρυσή Αυγή, η Ακροδεξιά εν γένει, δεν προέκυψε από τον λαό· βρήκε, μεν, πάτημα στην εξαθλιωμένη μεσαία τάξη, όπως πάντοτε καταφέρνει ο φασισμός, αλλά δε γεννάται από αυτήν. Ο φασισμός είναι η μετάλλαξη του καπιταλισμού στον οποίο διαφεύγει η Ιδιοκτησία όταν κινδυνεύει, είναι γέννημα της Ιδιοκτησίας· στην πραγματικότητα, η Ιδιοκτησία είναι αυτή που τον κρατάει ζωντανή. Και η Ιδιοκτησία εκπροσωπείται από το αστικό Κράτος και την αστική Ιδεολογία, και μέσω αυτών κρατάει τον φασισμό ζωντανό.

Οι Θεματοφύλακες υπάρχουν, λοιπόν, και είναι αποδεδειγμένα συνέχεια της Χρυσής Αυγής, μέσω των ΓΤΠ του Ηλία Κασιδιάρη, συνεπώς είναι προϊόντα του καπιταλισμού. Αλλά το «Πόθεν Θεματοφύλακες;» δεν είναι απλώς ένα «Πόθεν φασισμός;», καθώς αποτελούν την ειδική έκφανση του φασισμού ως ψεκ-αντιεμβολιασμού. Πόθεν ουν ψεκ-αντιεμβολιασμός;

Ραδίως θα πει κανείς «εκ πανδημίας» ή «εξ εμβολίου», αλλά θα έπεφτε έξω. Θα είχε δίκιο, αν το ερώτημα αφορούσε απλά μία άποψη· αλλά υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα σε μία απλή, προσωπική άποψη, και σε μία πολιτικοποιημένη άποψη, σε μία πιο πολιτική τοποθέτηση: η δεύτερη απαιτεί ένα πολιτικό γεγονός, ή μία άλλη πολιτική άποψη, για να λάβει τέτοια υπόσταση· χρειάζεται πολιτικούς, χρειάζεται πολιτική.

Πόθεν γαρ; Εκ κυβερνήσεως, ναι, μάλα γε, εκ Νέας Δημοκρατίας! Η ίδια Νέα Δημοκρατία, της οποίας ο Κυριάκος μίλησε για «ψεκασμένους», η οποία πασχίζει να εξαναγκάσει τον κόσμο να εμβολιαστεί, αυτή είναι που τον αποθαρρύνει και τον «ψεκάζει».

Πώς και γιατί; Άλλωστε, είναι ακραία κατηγορία αυτή που προσάπτω. Το πώς είναι εύκολο: με τις πολιτικές της αποφάσεις. Με τον εξαναγκασμό, με τον εγκλεισμό, με την ατομική ευθύνη, με τα αυθαίρετα μέτρα που λαμβάνονται σε αντίθεση των λοιμωξιολόγων, με τις ταξικές-εξοντωτικές κυρώσεις, με την αποτυχία. Σύντομα θα μετράμε 20 χιλιάδες νεκρών. Και η Νέα Δημοκρατία θα πει «φταίτε εσείς», παρότι παίρνει μέτρα. Θα αποτύχει, ξανά και ξανά, και ο ψεκ-αντιεμβολιαστής θα αρνηθεί τα μέτρα, θα αρνηθεί και το εμβόλιο, εν τέλει θα αρνηθεί και την πανδημία. Ο αρνητής θα αρνηθεί την ανάληψη της ατομικής του ευθύνης όταν αυτή δεν αποδίδει, όταν το μόνο της αποτέλεσμα είναι να περιορίσει τη ζωή του ο ίδιος, και μετά να την περιορίσει περαιτέρω η κυβέρνηση με νέα, αναποτελεσματικά μέτρα.

Και δε θα είναι ο μόνος ανεύθυνος. Θα έχει πάρει το παράδειγμά του από την απουσία ευθύνης της κυβέρνησης που αφήνει πια την κοινωνία στο έλεος του ιού, που το ΕΣΥ έχει καταρρεύσει, που ο συνωστισμός στα ΜΜΜ αποτελεί τη μοναδική κανονικότητα που μας έχει παραμείνει, που ο εμβολιασμός σκάλωσε στα περίπου 68%, που σχεδόν μετράμε δεκάδες χιλιάδων νεκρών. Αλλά θα πει «φταίτε εσείς». Αρνείται την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης και δίνει το καλό παράδειγμα στους αρνητές.

Όμως γιατί; Γιατί να «εμπνέει» και να «ενθαρρύνει» τους αντιεμβολιαστές η κυβέρνηση, τον μεγάλο της εχθρό σε αυτήν τη μάχη; Γιατί χρειάζεται έναν μεγάλο εχθρό. Ο ιός, όμως, δεν είναι μεγάλος εχθρός; Όχι, καθώς του λείπει το κυριότερο στοιχείο του μεγάλου εχθρού: ο ανθρώπινος παράγοντας. Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται έναν «μπαμπούλα», ένα αρνητικό σημείο αναφοράς, απέναντι στο οποίο αυτή θα αποτελεί το θετικό σημείο αναφοράς που θα συσπειρώνεται ο κόσμος. Με την άρνηση των ψεκασμένων, άλλωστε, πώς να φταίει η κυβέρνηση για την αποτυχία της; Ταυτόχρονα, όμως, ισχύει και το αντίθετο: οι ψεκασμένοι χρειάζονται επίσης έναν «μπαμπούλα», έναν τάχα καταπιεστή. Και αυτός ο «μπαμπούλας» είναι η κυβέρνηση και ο ιός.

Βλέπουμε, λοιπόν, τη διαλεκτική σύνδεση Νέας Δημοκρατίας-Θεματοφυλάκων, κατ’ επέκτασιν κεντροδεξιάς-ακροδεξιάς, συντηρητικών-φασιστών, καπιταλισμού-φασισμού, και εν γένει των εσωτερικών μηχανισμών του αστικού εποικοδομήματος. Και η μόνη απάντηση σε αυτό είναι η ήττα και των Θεματοφυλάκων και της Νέας Δημοκρατίας· είναι, όμως, κάτι παραπάνω από την απλή αλλαγή μιας κυβέρνησης. Η έξοδος από την πανδημία απαιτεί ένα πλατύ, παλλαϊκό μέτωπο διεκδίκησης αποτελεσματικών μέτρων, ενός δυνατού ΕΣΥ, της δημόσιας και δωρεάν υγείας, της απο-εμπορευματοποίησης της υγείας. Ένα παλλαϊκό μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση και τους αντιεμβολιαστές. Ένα μέτωπο δύσκολο, αλλά εφικτό. Γιατί αυτοί, πράγματι και ευτυχώς, δεν μπορούν να επικαλεστούν το «1-2-0».

ΥΓ. Στην Αγγλία η δεξιά κυβέρνηση εφαρμόζει μέτρα τα οποία η ίδια κατά το ήμισυ καταψηφίζει. Δεξιά κυβέρνηση, δεξιοί αρνητές. Ταυτόχρονα κατηγορούν τον λαό και την αντιπολίτευση για την αποτυχία τους. Όπως κι εν Ελλάδι.

*«Το πολίτευμα της συνύπαρξης», του Παναγιώτη Δουδωνή, από τις Εκδόσεις Αρμός. 100% άσχετο με το περιεχόμενο του άρθρου, αλλά θεωρώ λάθος να μην το αναφέρω.