Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Το Σάββατο που μας πέρασε ο Θοδωρής Ιακωβίδης έδωσε ένα μάθημα ήθους και αρχών. Απέδειξε περίτρανα ότι ένας πρωταθλητής δεν φαίνεται από τα μετάλλια και τις νίκες του, αλλά από τις συμπληγάδες που χρειάζεται να περάσει για να φτάσει ψηλά, στην πραγματική κορυφή του βάθρου κι όχι στην φαινομενική, από τις ήττες που όμως έβγαινε πάντα ισχυρότερος, από τα παθήματα που πάντα μετέτρεπε σε μαθήματα.
Φοιτητές, υγειονομικοί, άνθρωποι του πολιτισμού, αθλητές, θύματα που οι θύτες τους γλυτώνουν με συμβουλές του Μπαλάσκα, δάσκαλοι και μαθητές πειραματόζωα με κουβέρτες και ελάχιστες βάσεις εισαγωγής, καταστηματάρχες που έκαναν να δουν την επιχείρησή τους γεμάτη μήνες και που κάποιοι δεν μπόρεσαν να την ανοίξουν ξανά, συγγενείς που δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη» για προλάβουν οι δικοί τους να μπουν σε κλίνες ΜΕΘ και πέθαναν στο διάδρομο ενός νοσοκομείου από κόβιντ, δημοσιογράφοι που απειλούνταν ή στην καλύτερη περίπτωση φιμώνονταν, γιατί στην χειρότερη δολοφονούνταν… Άνθρωποι μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από μια πολιτεία που όχι απλά δεν στήριξε, αλλά σκότωσε όποιον Ιάσωνα έβλεπε να περνάει από δίπλα της, παίρνοντας σβάρνα τα όνειρα, τα νιάτα και την ζωή του. Αυτό είναι το κράτος μας, αυτή είναι η ζωή που κάνουμε δύο χρόνια και που χτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι. Αυτός είναι ο κόσμος μας και εμείς είμαστε μόνοι, Θοδωρήδες να φτάνουμε αβοήθητοι μέχρι το τέλος και να ντρεπόμαστε να ζητιανεύουμε για τα αυτονόητα.
Γιατί ο Θοδωρής κουράστηκε. Κουράστηκε να ζητιανεύει τα αυτονόητα. Το δικαίωμά του σε προπονήσεις, το δικαίωμά του να ληφθούν για αυτόν ειδικά μέτρα ώστε να μην ακολουθήσει πτώση η πορεία του κατά την διάρκεια απανωτών εγκλεισμών. Και όχι να ψάχνει ο Θοδωρής και κάθε Θοδωρής στα ψηλά γράμματα αν αναγράφεται κάπου, κάποια πρόβλεψη που να καλύπτει και την δική του δουλειά, το δικό του μεράκι, τον δικό του αγώνα. Γιατί ο Θοδωρής βγήκε 11ος όχι επειδή το κράτος απλά δεν τον στήριξε να βγει πρώτος, αλλά διότι του έβαζε τρικλοποδιές για να μην προλάβει καν να αγωνιστεί. Όμως ο Θοδωρής αγωνίστηκε και απέδειξε κάτι που πρωταθλητές και πρωταθλητές δεν έχουν κατορθώσει μέχρι σήμερα: τι σημαίνει, τι αξία έχει να είσαι πραγματικός αθλητής.
Παραιτήθηκε, έχοντας την συνείδησή του καθαρή, γιατί πρέπει να ντρέπεται εκείνος που έπαιξε άτιμα και κέρδισε και όχι εκείνος που έπαιξε τίμια και έχασε. Και ο Θοδωρής ήταν ό,τι πιο τίμιο και ηθικό φανερώθηκε μέσα από τον βούρκο της διαφθοράς και της καταπάτησης κάθε δικαιώματος και ελευθερίας. Γιατί ο Θοδωρής είναι στην κορυφή του βάθρου της ανθρώπινης ύπαρξης και του ήθους.
Γιατί θέλει πολλά κότσια να λυγίζεις και να σπας αφού πρώτα διδάξεις σε όλους, συμμάχους και αντιπάλους πώς στέκεις και υπομένεις τον πόνο, τον μόχθο, την ανέχεια και την προσβολή.
Και θα κλείσω λέγοντας ένα ευχαριστώ στον Θοδωρή, αν τύχει και διαβάσει αυτό το κείμενό μου, γιατί μου έδωσε ένα πρότυπο, μια ελπίδα, ένα φως, μια σπίθα ότι τελικά δεν είναι όλα τόσο σάπια, ότι ένα σπόρο όσο και να τον αφήσεις απότιστο, θα καεί και θα ξανά γεννηθεί μέσα από τις στάχτες του.
Η σχεδόν 20χρονη Παναγιώτα σε ευχαριστεί που της έδωσες έναν λόγο να ελπίζει, έναν λόγο να πιστεύει στο φως, ενώ τόσα χρόνια την ζουν μέσα στο σκοτάδι .
Ο κόσμος θα αλλάξει, γιατί υπάρχουν Θοδωρήδες που σπάσανε πρώτοι τα δεσμά, πετάνε τα γυαλιά και τρέχουνε προς την αλήθεια…
Όποια και αν είναι αυτή, όσο κι αν πονάει…
Υ.Γ. Απέδωσες με το παραπάνω όσα αρμόζει να αποδίδεις στην σημαία που φοράς.
Σε ευχαριστούμε Θοδωρή.
