ΘΥΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

Ομολογώ πως πάντοτε έψεγα και ψέγω τον εαυτό μου κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της πολιτικής άγνοιας που με χαρακτηρίζει. Η έλλειψη έρευνας και ορθής πληροφόρησης σίγουρα αποτελεί ένα από τα μεγάλα αρνητικά χαρακτηριστικά της γενιάς μας, και έχει προέλθει φυσικά από την ανατροφή μας μέσα σε ένα περιβάλλον διανοητικής οκνηρίας και ευμάρειας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο νιώθω την ίδια αγανάκτηση βλέποντας συνομηλίκους μου (και όχι μόνο) να αναπτύσσουν περήφανο πολιτικό λόγο έχοντας τον ίδιο -αν όχι μικρότερο- βαθμό επίγνωσης του πραγματικού γίγνεσθαι. Αυτή η πρόχειρη κοινωνική συνείδηση συνιστά, τουλάχιστον στο μυαλό μου, όχι απότοκο της ευαισθησίας για πράγματα που αφορούν τους πάντες αλλά, πολύ περισότερο, έκφραση της ανάγκης του ανθρώπου να είναι σχετικός.

Αφορμή για αυτήν την σκέψη ήταν μια δημοσίευση του κωμικού Τζούντα Φρίντλαντερ, ο οποίος στο εν λόγω ποστ, μεταξύ άλλων, είπε αναφορικά με τις Αμερικανικές εκλογές πως «ο νεοφιλελευθερισμός και ο ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΙΤΙΣΜΟΣ είναι κακά συστήματα, αλλά όχι όσο κακά όσο ο φασισμός». Πρωτού πέσει η θεομηνία της λογοκρισίας στο αδαές κεφάλι μου, οφείλω να ξεκαθαρίσω το εξής: Σε καμία περίπτωση δεν υπαινίσσομαι ότι ο φασισμός είναι αποδεκτός ή συγκρίσιμος. Ο λόγος που θεωρώ ότι αυτή η πρόταση χρήζει αναφοράς είναι γιατί μέσα της ενυπάρχει μία απο τις πιο επικίνδυνες κοινωνικές στάσεις της εποχής μας. Και αυτή η στάση λέγεται θυμική πολιτικοποίηση.

Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται σε πολλές μορφές και σε όλους τους τομείς της κοινωνικής υπόστασης ενός ανθρώπου, κυρίως όμως εμφανίζεται στην διαμόρφωση πολιτκής συνείδησης. Είναι η στάση που χαρακτηρίζεται απο την μετάβαση μιας πολιτικής ιδεολογίας από τα πολιτικοοικονομικά στα συναισθηματικοθυμικά κριτήρια, και την παραγωγή συμπερασμάτων με βάση αυτά. Είναι η κινητήρια δύναμη πίσω απο μια ιδεολογία που χαρακτηρίζεται με βάση όχι θετικές, αλλά αρνητικές προυποθέσεις. Παράδειγμα: ψηφίζω τον Α, όχι επειδή πιστεύω σε αυτόν, αλλά επειδή μισώ τον Β. Γιατί μισείς τον Β; Γιατί είναι κακός χαρακτήρας. Ποιο είναι το πολιτικό πρόγραμμα του Β; Δεν ξέρω, αλλά είναι κακός χαρακτήρας. Και αν θέλουμε όμως να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, είναι επίσης συνετό να μην ξεχνάμε πως απο το γενικότερο πνεύμα αυτής της στάσης δεν έχει ξεπετάχτει μονάχα ένας Μπάιντεν, αλλά και μια ΧΑ, ένας Στάλιν, ένας Χίτλερ….

Ο λόγος για τον οποίο αυτή η στάση απηχεί σε τέτοιο βαθμό διαχρονικά είναι ακριβώς επειδή αποτελεί την πλέον εύκολη λύση. Καθιστά τον οποιονδήποτε ικανό να έχει γνώμη, απαλλαγμένη απο το βάρος της διαμόρφωσής της. Έτσι, δημιουργείται ένα μέτρο σύγκρισης κατανοητό και εύκολα εφαρμόσιμο. Ένας πολιτικός με οπισθοδρομικές φασιστικές (δηλαδή ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΙΤΙΚΕΣ!) αντιλήψεις αυτονόητα είναι κακός πολιτικός (χωρίς δηλαδή να ελεγχθεί αν όντως το πρόγραμμα του διαπνέεται απο τέτοιες πρακτικές), ένας πολιτικός αμφιλεγόμενης ποιότητας αλλά αντιτιθέμενος σε εναν πολιτικό με φασιστικές (ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΙΤΙΚΕΣ) ιδεολογίες είναι απαραίτητα καλός πολιτικός, μια δε έγχρωμη γυναίκα φυσικά δεν υπάγεται στην παραπάνω  πολιτική αξιολόγηση λόγω της ιστορικής σημασίας του επιτεύγματος του να βρίσκεται μία έγχρωμη γυναίκα στο πολιτικό προσκήνιο (χωρίς να υποτιμάται φυσικά η αξία του γεγονότος για την κοινωνία και την κατάρριψη της ανδροκρατούμενης πολιτικής ηγεσίας).  

Θα μπορούσε να γραφτεί ένα αυτοτελές κείμενο για το κατά πόσο ο νεοφιλελευθερισμός είναι πραγματικά «καλύτερος» συγκριτικά με τον πολιτικό φασισμό, για την ώρα όμως το θέμα είναι οι πολίτες και όχι το σύστημα. Είναι άξιο προβληματισμού: πόσο διαχειρίσιμο είναι το συναίσθημα, πόσο εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να κάνει τον οποιονδήποτε να μοιάζει με ήρωα ή τέρας, πόσο εύκολο καθιστά το να εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού κάτω απο το μαξιλάρι μας; Το αν ο Τράμπ υπήρξε καλός ή κακός ηγέτης χαρακτηρίζεται παντελώς αδιάφορο. Το σημαντικό είναι ότι πολύ λίγοι επέλεξαν τον Μπάιντεν και την Χάρρις για την πολιτική τους ταυτότητα.Και αν γίνει η εύλογη υπόθεση ότι η εκλογή του 46^ου προέδρου των Η.Π.Α ήταν ένα πολτικοκοινωνικό τεστ για το προφίλ του σύγχρονου ηγέτη, τότε το συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει μια πετυχημένη φόρμουλα ανάβασης και κατακρημνισμού από τον πολιτικό στίβο, χρησιμοποιώντας εικόνες που στοχεύουν όχι στην πολιτική διανόηση, αλλά σε κάτι άλλο, πολύ πιο εύπλαστο…