Ξαφνικά, χάσαμε παρέες, στέκια, εξόδους, διακοπές. Χάσαμε την ανεμελιά, χάσαμε μια -τρόπον τινά- ελευθερία. Χάσαμε τις σπουδές μας, χάσαμε μια ενδεχομένως όμορφη ρουτίνα, χάσαμε όμορφες διαδρομές. Γενικώς χάσαμε πολλά, αλλά δεν χάσαμε εμάς τους ίδιους.
Πώς να καταλάβουμε όμως πως αισθάνονται αυτή την περίοδο οι ηλικιωμένοι, που εν μια νυκτί εισήλθαν σε μια πραγματικότητα όπου φοβόντουσαν καθημερινά για την ζωή τους;
Πώς να καταλάβουμε τους μαχόμενους υγειονομικούς, οι οποίοι δεν έχουν την δυνατότητα να αγκαλιάσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή ακόμα και να περάσουν μερικές στιγμές μαζί τους;
Πώς να καταλάβουμε τα άτομα που νοσηλεύονται με κορωνοϊό, τα οποία είναι απομονωμένα σε κλινικές ή σε ΜΕΘ, που πασχίζουν να πολεμήσουν τόσο την ασθένεια όσο και την μοναξιά;
Πώς να καταλάβουμε τους ασθενείς με χρόνια αυτοάνοσα νοσήματα, που η αλλαγή της χρονιάς μπορεί να τους βρήκε όχι σε κάποιο ρεβεγιόν με αγαπημένα πρόσωπα, αλλά στην καρέκλα της χημειοθεραπείας ή οποιαδήποτε άλλης μορφής περίθαλψη;
Πώς να καταλάβουμε αυτούς που έχασαν αγαπημένα πρόσωπα από τον κορονοϊό και δεν μπόρεσαν όχι μονάχα να σταθούν πλάι τους στις τελευταίες τους στιγμές, αλλά ούτε να τους αποχαιρετίσουν όπως οι ίδιοι θα επιθυμούσαν;
Πώς, τέλος, να καταλάβουμε όσους έχουν μείνει άνεργοι αυτούς τους δύσκολους καιρούς, οπότε η εύρεση νέας εργασίας είναι από δύσκολη έως αδύνατη; Δεν είμαι της άποψης πως οι δυσκολίες των συνανθρώπων μας, σε γενικότερο πλαίσιο, πρέπει να διαμορφώνουν τις εικόνες που σχηματίζουμε για την πραγματικότητα ή να πλάθουν ιδιοσυγκρασίες. Αλλά από την στιγμή που έχουμε όλοι έναν κοινό εχθρό αυτό το διάστημα, οφείλουμε να αντιληφθούμε πως κάτι που για εμάς είναι μια παροδική δυσκολία, για κάποιους ενδέχεται να αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο πέρασμα
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
