Και στην τελική, τι είναι αυτή η βία;

Και στην τελική, τι είναι αυτή η βία;

«Απεχθάνομαι την βία από όπου και αν προέρχεται», «η βία σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως καταδικαστέα», «η βία δεν είναι λύση», καθώς και άλλες παρεμφερείς εκφράζεις ξεστομίζονται με ταχύτατους ρυθμούς, ιδίως το τελευταίο διάστημα, όπου οι περιπτώσεις της αστυνομικής αυθαιρεσίας ολοένα και αυξάνονται. Πολίτες κάθε λογής, γίνονται αποδέκτες τέτοιου είδους αυθαιρεσίας, με τα ντοκουμέντα που βγαίνουν στην επιφάνεια, εκτός από πολλά, να είναι και πλήρως αποκαλυπτικά.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον, σχετικά με τις προαναφερθείσες απόψεις, δεν είναι τόσο το περιεχόμενο τους αλλά κυρίως το γνωστικό τους υπόβαθρο. Σε ενδεχόμενη ερώτηση σχετικά με το πώς πλάθουν στον νου τους οι ερωτηθέντες την βία, οι απαντήσεις που θα δοθούν θα περιγράφουν κατά κύριο λόγο περιπτώσεις ξυλοδαρμού, όπου το θύμα δέχεται σωματικά και μόνο πλήγματα, είτε σοβαρά είτε όχι. Περιπτώσεις όπου ο θύτης έχει βιαιοπραγήσει είτε με κάποιο μέρος του σώματός του, είτε χρησιμοποιώντας κάποιο υλικό αντικείμενο, όπως λοστό ή γκλομπ ή οτιδήποτε παρεμφερές. Η αλήθεια όμως δεν είναι ακριβώς έτσι.

Σε αντίθεση με την άποψη της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, η βία δεν συνεπάγεται απαραίτητα με ξυλοδαρμό. Υπάρχει η ψυχολογική βία, όπου η χρήση των κατάλληλων λέξεων στις κατάλληλες περιστάσεις είναι ικανή να συνθλίψει χαρακτήρες σκληρούς και αλύγιστους. Και υπάρχει -σε τεράστιο βαθμό βέβαια- και η οικονομική βία. Βλέπετε, βία είναι η μείωση των συντάξεων, βία είναι να χάνονται χιλιάδες θέσεις εργασίας, βία είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι να αναγκάζονται στα ηλικιακά τους στερνά να κάνουν χειρωνακτικές εργασίες για ένα κομμάτι ψωμί. Βία είναι οι χιλιάδες αυτοκτονίες που προέκυψαν στα σκληρά χρόνια των μνημονίων και της λιτότητας. Βία είναι άνθρωποι να χάνουν τα σπίτια τους, να τους κόβεται η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος ή νερού για χρέη, την ώρα που τέτοιες υπηρεσίες είναι στην πραγματικότητας 1ης ανάγκης.

Αλλά ξέρετε τι άλλο είναι βία; Βία είναι, οι πολιτικοί της χώρας να «κουνάνε» επιδεικτικά το δάκτυλο στον φούρναρη της γειτονιάς που δεν έκοψε απόδειξη στην τυρόπιτα που πούλησε, μεταφέροντάς του την ευθύνη για την εκάστοτε δημιουργία δημοσιονομικού κενού, την ώρα που χαρίζουν συνεχώς εισφορές σε μεγαλοκαναλάρχες της χώρας. Βία είναι, οι ίδιοι να κουνάνε το δάκτυλο στους γιατρούς ως υπαίτιους των θανάτων, την ώρα που δεν υπάρχει καν ο απαραίτητος υλικοτεχνικός εξοπλισμός, με τα ιδιωτικά νοσοκομεία να μένουν ουσιαστικά αλώβητα από το πέρασμα της πανδημίας. Βία είναι να μην μπορούν οι κάτοικοι της χώρας να απολαύσουν ένα νόστιμο γεύμα εκτός σπιτιού, την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός της χώρας παριστάνει τον «Happy Traveler» ως άλλος Ευτύχης Μπλέτσας.

Και λίγη σάτιρα… πάντα κάνει καλό. (Πηγή: YouTube->Luben)

Βλέπετε, βία δεν είναι μόνο ο ξυλοδαρμός, αλλά η γενικότερη καταπίεση και η εξαθλίωση. Ο ξυλοδαρμός, στην πλειονότητα των καταστάσεων πράγματι δεν είναι αποδεκτός, αλλά είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να τοποθετείται στην ίδια κλίμακα βαρύτητας με όλες αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές. Διότι μην ξεχνάτε, κάθε λογής επανάσταση ξέσπασε με την χρήση βίας. Είτε αυτή λέγεται Γαλλική, είτε λέγεται Ελληνική, είτε λέγεται κομμουνιστική.

+ posts

Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.