Κάτι που με προβληματίζει, για άλλη μια φορά, είναι ότι μέσα από μια καθημερινότητα που πλέον έχει γίνει δυσβάσταχτη, έχουμε ξεχάσει να ζούμε, να γελάμε, να ονειρευόμαστε. Θαρρώ πως… άνθρωπος χωρίς όνειρα, είναι νεκρός άνθρωπος. Και η αλήθεια είναι ότι εδώ και αρκετό καιρό κατάλαβα πως το κενό που ένιωθα μέσα μου, οφειλόταν σ’ αυτό. Στο ότι ζούσα μέτριες στιγμές και συμβιβαζόμουν μ’ αυτό. Είχα χαθεί μέσα στις νέες καταστροφές και στα νέα άγχη που τρέχουν σαν τρελά, όπως τα λυσσασμένα λεωφορεία της Αθήνας, λες και στόχος τους είναι να ξεχάσω. Να ξεχάσω δικούς μου στόχους και δικές μου φιλοδοξίες που κατά κάποιο τρόπο είναι… κατά βάθος αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Στόχους και όνειρα που με φέρνουν όλο και πιο κοντά στο να αγγίξω τη δική μου προσωπική ευτυχία.
Είμαι σίγουρη βέβαια πως εάν σας κάνω την εξής ερώτηση «Πόσο ευτυχισμένος/η νιώθεις αυτή τη στιγμή;», η απάντηση που θα δώσει ο καθένας στον εαυτό του/της δε θα είναι και τόσο αρεστή. Ίσως πάλι οι απαντήσεις μας να απέχουν τόσο από την έννοια της ευτυχίας, γιατί ο καθένας μας την ορίζει διαφορετικά… Όμως αλήθεια, μήπως, έτσι όπως τρέχει η ζωή με ιλιγγιώδεις ρυθμούς -με τα καλά και τα στραβά που μας συμβαίνουν- πρέπει να σταματήσουμε αυτό το αιώνιο κυνηγητό με την ευτυχία; Μήπως την πραγματική ευτυχία την ορίζουμε εμείς οι ίδιοι; Και μήπως θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα;
Συνήθως όταν βλέπουμε ή ακούμε κάπου την λέξη «ευτυχία» κάνουμε διάφορους συνειρμούς, οι οποίοι κατά κύριο λόγο χαρακτηρίζονται από την υπερβολή. Γιατί στο νου μας την έχουμε ως ένα άπιαστο μεγαλειώδες. Ίσως, όμως, από την άλλη ψάχνουμε σε λάθος μέρη. Ίσως τελικά η ευτυχία μας να συνυφαίνεται με κάποια απλά καθημερινά πράγματα. Ναι. Ακούγεται κλισέ. Αλλά πιστεύω πως η ευτυχία, αποτελείται από μικρές στιγμές που μας κάνουν να νιώθουμε κάτι το μοναδικό, το ξεχωριστό, και που εν τέλει μπορεί να προέρχεται από ερεθίσματα που θα έπρεπε να τους δίνουμε περισσότερη σημασία και έμφαση. Ίσως πάλι να χάνουμε την ουσία της, μέσα στο -γεμάτο αγωνία- ψάξιμο, με αποτέλεσμα να αφοσιωνόμαστε στο δέντρο μπροστά μας και να χάνουμε την όμορφη θέα του δάσους.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να γεμίζουμε την πορεία της ζωής μας με στιγμές αξέχαστες. Με στιγμές δύσκολες, με αναποδιές, με γέλια, με έρωτα.
Αυτό είναι για μένα «ευτυχία». Ο στρόβιλος που λέγεται ζωή, είναι «ευτυχία»! Εάν, όμως, εγκαταλείψει κάποιος τον εαυτό του, τότε είναι σίγουρο ότι θα παρασυρθεί μέσα σ’ αυτόν -τον στρόβιλο- και στο τέλος… θα χαθεί. Κατανοώ ότι ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με τις δικές του μάχες, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος… όχι μόνο ο δικός μας, αλλά και των γύρω μας.
Όταν σταματήσουμε να ψάχνουμε την εξιδανικευμένη «ευτυχία», τότε και μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Όταν θα μετανιώνουμε για κουταμάρες που θα έχουμε κάνει και όχι να βασανιζόμαστε με υποθετικά σενάρια «τι θα γινόταν εάν…». Ας αγαπήσουμε πλέον τη ζωή, ας μη φοβόμαστε το τόσο μακρινό μέλλον…να ζούμε το «τώρα» σα να μην πρόκειται να υπάρξει το αύριο. Ας συμφιλιωθούμε με τα απρόσμενα της μοίρας και αν μας «την σπάει» που μερικές φορές βρισκόμαστε απροετοίμαστοι, ας κάνουμε αντίποινα. Ας πεταχτούμε σαν ελατήρια κι εμείς ένα βράδυ να ξεχυθούμε στους δρόμους να κάνουμε τρέλες… Απρόσμενες τρέλες.
Παράκληση: Να μην ξεχνάμε να ζούμε… και ίσως, έτσι, θα συλλέξουμε αρκετές στιγμές ευτυχίας για να φτάσουμε όλο και πιο κοντά στην πληρότητα που αναζητάμε. Και πού ξέρετε…; Ίσως μετά από χρόνια…όταν θα πλησιάζει το τέλος… θα είμαστε ικανοί να ξαναζήσουμε μέσα από τις μνήμες των συναισθημάτων μας, όλες αυτές τις γεμάτες στιγμές και ίσως προλάβουμε να φύγουμε με ένα απαλό και γαλήνιο χαμόγελο. Γιατί τότε θα ξέρουμε, πια, ότι θα έχουμε ζήσει όπως θα θέλαμε!
Ονομάζομαι Κατερίνα Δημητρέσκου, κατάγομαι από την Ρόδο και σπουδάζω στο Τμήμα Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Δηλώνω λάτρης των τεχνών, αλλά την μεγαλύτερη αγάπη την τρέφω για τον κόσμο του θεάτρου. Είμαι ένα πνεύμα ανήσυχο και μ’ αρέσει να καταπιάνομαι με όσα πράγματα με κάνουν ευτυχισμένη. Ένα απ’ αυτά είναι η γραφή, που μέσω αυτής μπορώ και μοιράζομαι σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς κ.α. με τον υπόλοιπο κόσμο.
