Με τρόπο που ξεπερνάει τα όρια της ύβρης, η κυβέρνηση που βρίσκεται σε πλήρη πανικό κατέστειλε χθες στο κέντρο της Αθήνας τη μεγάλη σιωπηλή διαμαρτυρία μπροστά από τη Βουλή. Με πολλά χημικά και κρότου λάμψης, οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν σε χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, γονείς με στόχο να σπάσουν τη διαμαρτυρία. Υπενθυμίζεται πως ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης έχει κηρύξει την χώρα σε τριήμερο εθνικό πένθος.
«Στο βωμό του κέρδους, θυσία οι νεκροί», «Δεν είναι δυστυχήματα, είναι επιλογή», «Δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία, κάτω η Νέα Δημοκρατία», «Δεν ήταν ευθύνη ιδιωτική, ήταν δολοφονία κρατική»… αυτά κι άλλα πολλά είναι τα συνθήματα που βοούν στους δρόμους της χώρας και στα social media. Η κοινωνία ζητάει καθολικά να αποδοθεί δικαιοσύνη στην τραγωδία των Τεμπών, που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μετράει 57 επιβεβαιωμένους νεκρούς (3 εξ αυτών δεν κατέστη δυνατό να ταυτοποιηθούν), ενώ από το σημείο της τραγωδίας σήμερα παρελήφθη ακόμη ένας σάκος με τουλάχιστον τρία γενετικά δείγματα. Εκτιμάται ότι μέχρι αύριο το πρωί θα έχει καταστεί δυνατό να βγουν συμπεράσματα και γι’ αυτά τα πρόσθετα ευρήματα, ωστόσο εκτιμάται πως ο αριθμός των θυμάτων μπορεί και να ανέβει και δυστυχώς για κάποιους μπορεί η ταυτοποίηση να καταστεί αδύνατη λόγω εξαΰλωσης. Η προσπάθεια πάντως θα συνεχιστεί με γνώμονα όλοι οι συγγενείς των θυμάτων να πάρουν τις απαντήσεις που αγωνιωδώς αναζητούν.
Επίσης, παραμένουν για νοσηλεία 38 επιβάτες, οι 31 από αυτούς σε απλές κλίνες και 7 σε ΜΕΘ.
Με το ζήτημα της σύγκρουσης των 2 τρένων να παίρνει διεθνείς διαστάσεις (Guardian, New York Times κ.α.), η κυβέρνηση πανικόβλητη και με ωμή βία κατέστειλε τις χθεσινές κινητοποιήσεις προκαλώντας τεράστια αγανάκτηση στην κοινωνία.
Το ΑΠΘ πενθεί, καθώς 10 συνομήλικοί μας και φοιτητές του είναι οι μέχρι στιγμής επιβεβαιωμένοι νεκροί που σπούδαζαν στο πολύπαθο ΑΠΘ. Η ανάρτηση του Πρύτανή του, Νίκου Παπαϊωάννου:
«Η οικογένεια του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης θρηνεί. Θρηνεί για τα δέκα -με τα έως τώρα δεδομένα- παιδιά της που χάθηκαν στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, τόσο άδικα και ξαφνικά. Τα παιδιά μας, που δε χωράει ο νους ότι δε θα βρεθούν ξανά ανάμεσά μας. Η ζωή στο ΑΠΘ «πάγωσε» στο λεπτό της μοιραίας σύγκρουσης.
Φωτογραφίες αγνοουμένων είχαν πλημμυρίσει το διαδίκτυο και, μέχρι που άρχισε η διαδικασία ταυτοποίησης των σορών που εντοπίστηκαν από τα σωστικά συνεργεία, μέσα στον βουβό πόνο προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για τα παιδιά μας. Για τους νεκρούς, που καθώς απέκτησαν ονοματεπώνυμο, είναι οι κόρες και οι γιοι κάποιων μανάδων και πατεράδων, ανάμεσά τους και συνάδελφοί μας. Είναι οι φοιτητές μας, οι συμφοιτητές κάποιων, οι φίλοι και οι κολλητοί κάποιων, οι αγαπημένες και οι αγαπημένοι κάποιων. Μα και για όσους ποτέ δεν είχαν και δεν θα έχουν πια την ευκαιρία να τους γνωρίσουν, ο πόνος της απώλειας είναι συντριπτικός.
Ως πατέρας, μα και ως πρύτανης, λυγίζω μπροστά στο αδιανόητο που συνέβη, μα και αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τα οδυνηρά συναισθήματα που με κατακλύζουν, για να καλέσω όλα τα μέλη της οικογένειάς μας να είμαστε δυνατοί, ώστε ενωμένοι να σταθούμε πλάι στις οικογένειες των φοιτητών μας που χάθηκαν. Να σταθούμε πλάι στους συναδέλφους μας καθηγητές που θρηνούν τα παιδιά τους, να σταθούμε πλάι σε όσους περιμένουν τη σπαραχτική διαδικασία της αναγνώρισης, να σταθούμε πλάι στους 26 τραυματίες-μέλη της πανεπιστημιακής μας κοινότητας, που επιβίωσαν στο φρικτό δυστύχημα αλλά ποτέ δε θα είναι οι ίδιοι. Να σταθούμε δυνατοί ο ένας για τον άλλον. Κι ο συλλογικός μας πόνος να γίνει δύναμη που θα στηρίξει τους οικείους των θυμάτων, δύναμη που θα τη χρειαστούν, για να μάθουν να ζουν ξανά.
Δεσμεύομαι προσωπικά ότι το Αριστοτέλειο θα υποστηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο -ηθικά και πρακτικά- τις οικογένειες των θυμάτων της τραγωδίας, που υπήρξαν μέλη και της δικής μας οικογένειας. Και θα σταθεί επίσης, όπως οφείλει ένα δημόσιο πανεπιστήμιο, αρωγός στην Πολιτεία, με συγκεκριμένες προτάσεις και έργα, ώστε το ανθρώπινο λάθος να μην είναι ποτέ ξανά ικανό να αποβεί μοιραίο. Οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης του Πανεπιστημίου μας, καθώς και η ειδική επιστημονική ομάδα της Γ΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του ΑΧΕΠΑ είναι στη διάθεση κάθε μέλους της πανεπιστημιακής κοινότητας, για να βοηθήσουν στη διαχείριση του σοκ που όλους μας έχει καταβάλει».
57 νεκροί, 30+ αγνοούμενοι, αμέτρητα ερωτήματα/ΜΜΕ: Δεν φταίει κανείς παρά μόνον ο σταθμάρχης
Στιγμεσ που η παραποιηση τησ πραγματικοτητασ γεμιζει οργη
Αμείλικτα είναι τα ερωτήματα για τις ευθύνες του χειρότερου σιδηροδρομικού τροχαίου στην ιστορία της Ελλάδας. Όνειδος η στάση των καναλιών που επιρρίπτουν στον σταθμάρχη της Λάρισας αποκλειστικά τις ευθύνες, όταν οι εργαζόμενοι των τρένων φώναζαν για τις τραγικές ελλείψεις. Διαζύγιο με τη λογική έχουν πάρει πολλοί και γνωστοί δημοσιογράφοι, των οποίων τα σχόλια και οι τοποθετήσεις αποτελούν προσβολή για τη μνήμη των νεκρών και του δράματος των ανθρώπων τους. Επιτέλους η Ε.Σ.Η.Ε.Α. (Ένωσις Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) που ενίοτε δεν έχει πάρει θέση για γεγονότα που αφορούν τους εργαζόμενους στον Τύπο, εξέδωσε μια ξεκάθαρη ανακοίνωση για την ατέλειωτη συγκάλυψη που γίνεται στα τηλεπαράθυρα.
«Η τραγωδία στα Τέμπη αναδεικνύει, με οδυνηρότατο τρόπο αυτή τη φορά, τα δομικά προβλήματα που μαστίζουν τα ελληνικά ΜΜΕ. Οι προειδοποιήσεις των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους δεν είχαν την κάλυψη που αναλογούσε στην σοβαρότητα του ζητήματος και τα λίγα, αλλά υπαρκτά ρεπορτάζ δημοσιογράφων, ΜΜΕ και ερευνητικών δημοσιογραφικών ομάδων δεν αναπαρήχθησαν.
Όσο τα ΜΜΕ απομακρύνονται από την αποστολή τους να ελέγχουν την εξουσία, όσο στην ιεράρχηση των ειδήσεων κυριαρχούν κριτήρια άσχετα με την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος, όσο οι επιχειρήσεις ΜΜΕ περιορίζονται να λειτουργούν απλώς ως επιχειρήσεις και με όρους τηλεθέασης και επισκεψιμότητας, όσο οι δημοσιογράφοι υφίστανται περιορισμούς στο να ερευνούν, τόσο θα αποδυναμώνονται οι θεσμικές εγγυήσεις για την λειτουργία του κράτους. Η στείρα αναπαραγωγή non paper, ακόμη και αυτές τις τραγικές ώρες, από μερίδα ενημερωτικών σελίδων, είναι άλλο ένα δείγμα δημοσιογραφικής στρέβλωσης.
Ο δημοσιογραφικός κλάδος αναλαμβάνει το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί. Τα Διοικητικά Συμβούλια της ΕΣΗΕΑ και της ΕΣΠΗΤ θεωρούν ότι διερμηνεύουν τη βούληση των δημοσιογράφων, αναλαμβάνοντας τη δέσμευση ότι τα αίτια και οι ευθύνες για αυτή την ανείπωτη φρίκη θα ερευνηθούν σε βάθος, με ψυχραιμία, επαγγελματισμό και τεκμηρίωση. Ακριβώς όπως συμβαίνει αυτές τις ώρες από την πλειονότητα των συναδέλφων, ιδιαίτερα όλων όσοι βρίσκονται στην «πρώτη γραμμή», άυπνοι, υπό δραματικές συνθήκες».
Σήμερα ολοκληρώνεται το τριήμερο εθνικό πένθος. Είναι Σάββατο, μα σίγουρα τίποτα δεν είναι ίδιο για κανέναν άνθρωπο που ζει σε αυτή τη χώρα. Αν δεν βρεθεί ουδείς από τους 30+ αγνοουμένους (άλλες πηγές κάνουν λόγο για 43 ή 42), τότε η σιδηροδρομική σύγκρουση των Τεμπών ενδέχεται να ξεπεράσει τους 100 νεκρούς. Οι ελπίδες λιγοστεύουν δραματικά με αρκετούς έως και πολλούς ανθρώπους ίσως να μην βρεθούν ποτέ… Οι πραγματικοί ειδικοί πλέον, οι εμπειρογνώμονες αναλαμβάνουν δράση. Οι πραγματικοί, όχι ο Κ. Μητσοτάκης που έβγαλε ήδη πόρισμα σχετικά με το πολύνεκρο δυστύχημα που έτυχε στην θητεία του. Είναι γνωστό πως “πάτησε” πάνω και εκείνος στην τραγωδία στο Μάτι. Ας μην μπουν στη συζήτηση οι 30.000 νεκροί της πανδημίας και οι ΜΕΘ που ουδέποτε είχε η χώρα (ίσως σε κάποιο άλλο μας ρεπορτάζ). Δεν πρέπει να διανοηθεί ο πρωθυπουργός να επέμβει τώρα. Ας μιλήσουν οι ειδικοί.
Η κοινωνία βοά και αν τολμήσει να συγκαλύψει ένα χιλιοστό της τραγωδίας, κανένα διάγγελμα, ΜΜΕ ή επικοινωνιολόγος δε θα τον σώσει. Οι εκλογές αναμένεται να μεταφερθούν μετά τον Απρίλη. 21 ή 28 Μαΐου οι επικρατέστερες ημερομηνίες.
Η γενιά μας θρηνεί για μια ακόμα φορά τους δικούς της νεκρούς. Η μόνη γενιά που σε καιρό ειρήνης έχουμε δακρύσει τόσες φορές για συνανθρώπους μας που έφυγαν τόσο άδικα. Εμείς μένουμε πλέον εδώ με το χρέος να ζήσουμε για αυτούς που φεύγουν.
Και να μην ξεχάσουμε.
Γιατί μόνο τότε πεθαίνουν πραγματικά οι άνθρωποι.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
