*Ποίημα της αναγνώστριας μας Ραφαέλας Πανταζή, φοιτήτρια του Τμήματος Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης του ΠΑΠΕΙ
Η φωνή που σε επισκέπτεται δίχως πρόσκληση σε κάθε θύμηση και σε κάθε όνειρο.
Την ακούς;
Φωνή νοσταλγική που σε αγκαλιάζει.
Φωνή μισητή που σε φιμώνει.
Και εσύ τρέχεις Αλλά δεν μπορείς να φωνάξεις.
Ζητάς βοήθεια και δεν σε ακούει κανείς.
Σε έχει κλειδωμένο.
Σε αφήνει μόνο.
Και τώρα, τι θα κάνεις;
