Σύμφωνα με το άρθρο 2 ν. 47/2020, οι κατάδικοι δεν μπορούν να εκτίουν την ποινή τους σε αγροτικές φυλακές. Το άρθρο ψηφίστηκε από την ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, καταδικασμένος για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση και πολλαπλές δολοφονίες εκ προθέσεως σε ν έτη ισόβιας φυλάκισης και χωρίς καμία δυνατότητα άδειας, κατέθεσε πριν 2 μήνες το σύννομο αίτημά του να μεταφερθεί ξανά στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου έχει εκτίσει τα περισσότερα χρόνια του ως φυλακισμένος, και να μην συνεχίσει να βρίσκεται στις φυλακές Δομοκού, όπου στάλθηκε συντόμως μετά την αποστολή του σε αγροτικές φυλακές του Βόλου. Καθώς οι κατάδικοι απαγορεύονται από την νομοθεσία να βρίσκονται σε αγροτικές φυλακές (παρ.1 άρθρου 41 ν. 4356/2020), «επαναμετάγονται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθησαν».
Το σύννομο αίτημα του απεργού πείνας, επί 50 και μέρες και απεργού δίψας επί 7 μέρες, δεν δικαιώνεται από το κράτος δικαίου, του οποίου η δικαστική εξουσία οφείλει να είναι ανεξάρτητη από τις 2 άλλες μορφές εξουσίας, την νομοθετική και την εκτελεστική. Η απόφαση της γενικής γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, κα. Σοφίας Νικολάου, να μην ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα του απεργού, οδηγούν σιγά-σιγά προς την φυσική εξόντωση ενός πολιτικού κρατούμενου από ένα κράτος που εφαρμόζει εκδικητική πολιτική και φωτογραφικές διατάξεις προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο συμπωματικά έχει αφαιρέσει την ζωή -μεταξύ 10 ακόμα ατόμων- και του πατέρα ενός νυν αξιωματούχου της κυβέρνησης, του Δημάρχου Αθηνών κ. Κώστα Μπακογιάννη.
Η κυβέρνηση φαίνεται να παίζει με την φωτιά γύρω από την υπόθεση του Δημήτρη Κουφοντίνα. Ενώ η προηγούμενη συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. του παραχωρούσε με επικίνδυνη συχνότητα αμφισβητούμενα δικαιώματα, όπως η βραχυπρόθεσμη διαμονή του στις φυλακές Αυλώνα, οι οποίες βρίσκονται πολύ κοντά στον τόπο κατοικίας του, η Νέα Δημοκρατία φαίνεται να επιλέγει να θανατώσει έμμεσα έναν πολιτικό κρατούμενο, φαινόμενο που έχει να συμβεί σε αστική δημοκρατία από την εποχή της Θάτσερ στη Μεγάλη Βρετανία.
Ένα κράτος δικαίου προασπίζει και φροντίζει να «κλειδώνει» την ανεξαρτησία της Δικαστικής εξουσίας (και των νομοθετικών διαδρομών γενικότερα). Αυτό συμβαίνει για τρεις λόγους: για να μην υπάρχει περίπτωση νοθείας σε δικαστήριο ανάμεσα σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα από τον ισχυρότερο ενάγων (ή και ενάγοντα), για να μην υπάρχει εκδικητική και προσωπική επίλυση διαφορών μεταξύ θυμάτων και θυτών, όπως και η απεμπλοκή του σύσσωμου πολιτικού κόσμου του Κοινοβουλίου από την εξουσία αυτή, προκειμένου να μην υπάρχει ιδεοληψία και υποκειμενική επίλυση υποθέσεων.
Το δεξιό ακροατήριο της Ελλάδας υποστηρίζει, χωρίς ίχνος νομικής γνώσης, ότι ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να δικαιωθεί, καθώς δηλώνει αμετανόητος για τις πράξεις του. Αφ’ ενός, οι περισσότεροι συλληφθέντες και δη οι καταδικασμένοι για κακουργήματα εκδηλώνουν υποκριτική μεταμέλεια πριν οδηγηθούν στα κελιά (βλ. κατάδικους Χρυσής Αυγής), αφ’ ετέρου ο άνθρωπος πήγε ο ίδιος στις αρχές και παραδώθηκε, ενώ θα ήταν απορίας άξιον αν θα μπορούσε ποτέ η ελληνική αστυνομία να τον βρει χωρίς δική του πρόθεση, ακόμα και μέχρι τις μέρες μας. Ωστόσο, λίγη σημασία έχουν όλα αυτά, αν κάποιος υπολογίσει ότι η Δικαιοσύνη έχει (άτυπα, τυπικά και επίσημα) τιμωρητικό και σωφρονιστικό χαρακτήρα, και όχι εκδικητικό, οπότε το καταδικασμένο άτομο δεν προϋποθέτει να έχει μετανιώσει για τα εγκλήματά του.
«Μα τι και αν ο Μιχαλολιάκος έκανε απεργία πείνας, θα παλεύατε και για τα δικά του δικαιώματα;» Αν και δεν αρέσκομαι στο να δίνω απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις που στοχεύουν υποσυνείδητα στην όξυνση και στην διαιώνιση της θεωρίας των 2 άκρων, θα απαντούσα «Ναι», εφόσον οι προϋποθέσεις ήταν ανάλογες. Αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς, βλέπουμε τα πράγματα εμπειρικά και όπως εκτυλίσσονται μπροστά μας. Την στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, ο Κουφοντίνας ενδέχεται να χάνει τις αισθήσεις του και να μην δέχεται ανάνηψη, όπως ο ίδιος δήλωσε ότι επιθυμεί, ενώ ο Μιχαλολιάκος λαμβάνει ειδική μεταχείριση σε ιδιωτική φυλακή, παρέα με τα άλλα καταδικασθέντα μέλη του τέως κόμματός του, εκτίοντας μια ήπια ποινή (λόγω πρότινος καλού βίου) και περιμένοντας να λάβει σημαντική μείωση στα έτη φυλάκισής του, εξαιτίας της διαφθοράς και των συμφερόντων που διατρέχουν διαχρονικά το ελληνικό δικαστικό σύστημα.
Κλείνοντας, γνωρίζετε (όσοι με διαβάζετε, τουλάχιστον) ότι ο γράφων ανήκει στην Αριστερά και σίγουρα σκέφτεστε ότι κάνω μία προσπάθεια προπαγάνδας μέσω μίας σύντομης πολιτικής (και ολίγον νομικής) ανάλυσης. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας αποτελεί πράγματι έναν δολοφόνο 11 αθώων (τουλάχιστον στο ποινικό μητρώο) ανθρώπων, και η ποινή που έχει δεχθεί από το ελληνικό κράτος παραμένει ακριβοδίκαιη. Θα παραθέσω -τελικά- ένα ανθρωπιστικό σχόλιο, πέρα από ιδεολογίες και πεποιθήσεις. Η απεργία πείνας, πόσο μάλλον η απεργία δίψας, είναι μία συνειδητή απόφαση ενός ανθρώπου που βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης. Δεν γίνεται να είναι άδικο ένα τέτοιο αίτημα, αφού ο διαμαρτυρόμενος θέτει σε κίνδυνο σώμα και ψυχή για να ικανοποιηθούν τα δικαιώματά του. Γι’ αυτό και δεν κάνει ο καθένας απεργία πείνας, αφού αποτελεί συνειδητή εν δυνάμει θανατική καταδίκη, εκτός αν είναι βέβαιος και γνωρίζει ότι παλεύει για δίκαια πράγματα. Αλληλεγγύη στον απεργό πείνας και δίψας, έκκληση στον Πρωθυπουργό και στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας για ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του!
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
