Στο άρθρο συνεργάστηκε και ο Γιώργος Βαλασκατζής, πρώην συντάκτης μας
Σήμερα, ζούμε μια εποχή πρωτόγνωρη, με μια κρίση παγκόσμια να πλήττει όλους τους τομείς, καθώς δεν απομονώνεται μόνο στον τομέα της Υγείας, αλλά επηρεάζει κάθε πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας. Ωστόσο, σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας έχουν προκύψει αναρίθμητες κρίσεις, οι οποίες έχουν επιφέρει σαρωτικές αλλαγές. Θα λέγαμε, λοιπόν, πως το φαινόμενο των κρίσεων είναι αναπόφευκτο και προκύπτει όταν αυτό καθίσταται αναγκαίο, διότι μεταβάλλονται τόσο οι συνθήκες όσο και οι ανάγκες των ανθρώπων με την πάροδο του χρόνου. Τη στιγμή που προκύπτει μια κρίση εκδηλώνεται ως κάτι αρνητικό, ως κάτι τρομακτικό. ΕΔΩ είναι το σημαντικό όμως, εδώ πρέπει να αποφευχθεί η διαχείρισή της με συντηρητισμό. Πρέπει διορατικά μυαλά να δράσουν ώστε να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων, μια για πάντα, προς όφελος φυσικά της ανθρωπότητας, παραγκωνίζοντας τα ατομικά τους συμφέροντα. Συνοπτικά, οι κρίσεις αποτελούν το δίαυλο με τον οποίο το παρόν δίνει τη θέση του στο μέλλον, σε ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι και σήμερα, η κρίση μας φανερώνει πολλά προβλήματα του συστήματος, τα οποία υπονομεύουν τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων, έναντι κάποιων άλλων, οι οποίοι βρίσκονται σε προνομιακή θέση. Και αυτό γιατί; Ε, γιατί έτυχε, δηλαδή επειδή, είτε ευνοήθηκαν από την τύχη και βρέθηκαν με πλούτο στα χέρια, είτε επειδή είναι παιδιά των γονέων τους, καθώς οι μοναδικοί προνομιούχοι είναι οι κεφαλαιούχοι. Λίγες είναι οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες άνθρωποι που αξίζουν βρίσκονται στη θέση που τους αναλογεί. Αυτό φαίνεται καθημερινά στη χώρα μας, η οποία πλήττεται βαθύτατα από την αναξιοκρατία.
Ας πάμε τώρα λοιπόν, συνοπτικά, να δούμε τις ατασθαλίες του συστήματος μας, τις οποίες φρόντισε η έξαρση της πανδημίας που βιώνουμε να μας αποκαλύψει.
Αρχικά, είναι αντιληπτό πλέον από όλους μας το πόσο λάθος τακτική είναι να υποβαθμίζεις τη δημόσια παροχή υπηρεσιών, οι οποίες αποτελούν μοναδικά και αναντικατάστατα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Μιλώντας πιο συγκεκριμένα, εννοώ την Υγεία και την Παιδεία. Είναι απάνθρωπο, κατ’ εμέ, να μην έχουν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι τα ίδια δικαιώματα σε αυτά τα δύο αγαθά, κάτι το οποίο συμβαίνει κατά κόρον στους καιρούς μας. Παγκοσμίως, πάρα πολλές κυβερνήσεις παραμελούν αυτούς τους τομείς και τους αφήνουν εσκεμμένα να συρρικνωθούν, με σκοπό να κυριαρχήσουν οι ιδιώτες συνάδελφοί τους, δηλαδή τα ιδιωτικά νοσοκομεία, σχολεία και πανεπιστήμια. Βέβαια, βλέπουμε σήμερα τις εξουσίες να στηρίζουν την καταπολέμηση του κορωνοϊού αποκλειστικά στο δημόσιο υγειονομικό σύστημα. Τι συνέβη ξαφνικά;
Επιπλέον, σε παγκόσμιο επίπεδο, βλέπουμε αλαζονεία να διέπει τα κράτη, ακόμα και σε τόσο κρίσιμες στιγμές, στις οποίες μόνο η συλλογικότητα θα μπορούσε να διασώσει τον ημικατεστραμμένο μας κόσμο από την ολοκληρωτική καταστροφή. Καθένας ενδιαφέρεται μόνο για το δικό του συμφέρον, αδιαφορώντας για την τύχη των άλλων. Παραδείγματα; Πάμπολλα. Πρώτον, η οικειοποίηση ιατρικού εξοπλισμού από χώρες ενώ προορίζεται για άλλα κράτη που βρίσκονται σε ανάγκη, απλώς και μόνο επειδή η χώρα που κάνει αυτή την πράξη έχει δύναμη. Δεύτερον, απόρριψη από μέλη της ΕΕ της πρότασης -το ευρωομόλογο- που θα μπορούσε να ελαφρύνει το βάρος από τους ώμους κρατών που επιβαρύνονται, τόσο από υγειονομική όσο και από βαθύτατη οικονομική κρίση. Πράξη η οποία θα μπορούσε, επίσης, να προλειάνει το έδαφος για την περαιτέρω ενοποίηση της Ε.Ε., το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό, καθώς όλοι είμαστε άνθρωποι και δεν βλέπω το λόγο να διαχωριζόμαστε σε ομάδες οι οποίες θέλουν μόνο την δική τους ευδαιμονία ενώ, ταυτόχρονα, προσβλέπουν στην εκμετάλλευση ατόμων μιας άλλης ομάδας. Εδώ να τονίσω πως δεν υποστηρίζω ότι πρέπει ο κάθε λαός να χάσει την εθνική του ταυτότητα, καθώς αυτή είναι μοναδική και πάνω σε αυτή βασίστηκε η εξέλιξή του. Ωστόσο, η ενοποίηση μπορεί να μας πάει ένα βήμα παραπέρα και να εξελιχθούμε προς το καλύτερο.
Τέλος, για να έρθω στην εγχώρια πραγματικότητα, διακρίνουμε την απουσία πολιτικής βούλησης, καθώς η παρούσα κυβέρνηση αδυνατεί να διεκδικήσει το καλύτερο για το λαό της και αντ’ αυτού σκύβει το κεφάλι, υποτασσόμενη στις επιταγές ξένων βουλήσεων. Βλέπουμε την πολιτική στασιμότητα και την οπισθοδρομικότητα να κυριαρχεί, να απουσιάζουν νέες, καινοτόμες και ριζοσπαστικές ιδέες και το χειρότερο είναι πως όταν αυτές εμφανίζονται δέχονται την κοινωνική κατακραυγή και πόλεμο. Η Ελλάδα δεν λέει να απωλέσει τον συντηρητισμό της παλαιάς εποχής και οι μεγάλες ηλικίες ακόμα παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην διαμόρφωση του πολιτικού της προσώπου. Ιδιαίτερα στενάχωρο το γεγονός πως, παρόλο που όλοι οι νέοι πολίτες θα έπρεπε να ασχολούνται ενεργά με τα κοινά, υποβαθμίζουν αυτή την δραστηριότητα και την θεωρούν ως κάτι ανιαρό. Έτσι, η κοινωνία μας χάνει το εν δυνάμει προοδευτικό, δραστήριο αλλά και καινοτόμο της πολιτικό σώμα, με αποτέλεσμα να της απομένει η συντηρητική πρεσβύτερη γενιά. Παραδείγματα επί τούτου υπάρχουν πολλά. Ένα από αυτά: το φαινόμενο κατά το οποίο τα παιδιά ψηφίζουν στις εκλογές αυτό που τους υπαγορεύουν οι γονείς τους.
Δεν νομίζετε λοιπόν και σεις πως ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος σε όλες αυτές τις κακές συνήθειες; Δεν έφτασε ο καιρός να προχωρήσουμε μπροστά, να αλλάξουμε τον κόσμο, να αποδημήσουμε το απαρχαιωμένο κατεστημένο και να δημιουργήσουμε μια νέα τάξη πραγμάτων πολύ πιο επωφελή για όλους μας; Για να επιτευχθούν αυτά, πρέπει όλοι να ενεργοποιηθούμε και να δράσουμε τώρα . Τώρα, μέσα από αυτή τη νέα μεγάλη κρίση, η οποία δίνει τη δυνατότητα για αλλαγή, ας μην σπαταλήσουμε την ευκαιρία.
