«Οι άνθρωποι που διαβάζουν είναι περισσότερο πολιτισμένοι και έχουν μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή. Όταν δεν έχεις γνώση, δεν δικαιούσαι να έχεις γνώμη» (Πλάτων). Άστοχη η συγκεκριμένη ρήση του μεγάλου φιλόσοφου, εάν και κρύβει μέσα της μία μεγάλη αλήθεια. Ο γραπτός λόγος, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην Ιστορία, συνέβαλε στην ανάπτυξη κάθε ξεχωριστού τομέα της ανθρωπότητας. Από τον πρώτο πάπυρο, μέχρι και τα σύγχρονα διαδικτυακά βιβλία, η επιρροή του υπήρξε, υπάρχει και θα παραμείνει καθοριστική για τον κόσμο. Αφενός σε συλλογικό επίπεδο, κυρίως δε σε προσωπικό, στο οποίο αφοσιώνεται και αυτό εδώ το κείμενο.
Ας κατασκευάσουμε μία αυξάνουσας σημασίας κλίμακα. Οι πρακτικές ωφέλειες του βιβλίου κατατάσσονται, αναμφισβήτητα, στις πιο εμφανείς και ουσιώδεις, ενώ γίνονται φανερές από την ολοκλήρωση μιας μικρής και «ελαφριάς» σειράς συγγραμμάτων. Αρχίζεις με το άκουσμα παιδικών βιβλίων, οπότε και βρίσκεσαι στο νηπιαγωγείο ή στις πρώιμες τάξεις του δημοτικού. Αναγνώστης, είτε η μητέρα σου, είτε η γιαγιά σου. Συλλογικός στόχος, δικός τους και δικός σου, ο ταχύτερος ύπνος. Όσο επαναλαμβάνεται αυτή η δραστηριότητα, και ιδιαίτερα όταν παίρνεις την πρωτοβουλία να ξεκινήσεις την προσωπική -εξωσχολική- μελέτη, βλέπεις τα πρώτα αποτελέσματα. Καλύτερα δομημένος λόγος, πιο προσεγμένο ύφος, λιγότερα ορθογραφικά λάθη. Στο δρόμο προς την εφηβεία (και όταν έχεις πλέον ενταχθεί σε αυτήν) καταπιάνεσαι με λογοτεχνικά μυθιστορήματα τα οποία αφορούν την ηλικία σου, τους κοινωνικούς και ερωτικούς προβληματισμούς σου. Συνεχής γραφική βελτίωση στο Σχολείο. Παράλληλα, αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι αλλάζει και στο εσωτερικό σου.
Έχεις αποφοιτήσει πλέον, σπουδάζεις μία επιστήμη την οποία, αν όλα βαίνουν καλώς, θα υπηρετήσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Έχεις κατανοήσει για τα καλά την νοητική μεταβολή μέσα σου. Η ροή της σκέψης σου μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί με την ίδια ευκολία που παράγεις έναν προβληματισμό. Άρτια εκφορά λόγου. Δεν περιορίζεσαι στο διάβασμα συνηθισμένης πεζογραφίας. Αναζητάς έργα επιστημόνων, στοχαστών, αναλύσεις πολιτικών θεωριών, εμβαθύνσεις σε γνωστά ή άγνωστα ιστορικά συμβάντα. Ο ίδιος πειρασμός σε ωθεί να παρακολουθείς την επικαιρότητα, να εκφράζεις άποψη ως μέλος μιας κοινωνίας και να διατυπώνεις πολιτική θέση. Αυτές οι θέσεις σου όμως δεν είναι κοινότοπες. Με το αναπτυσσόμενο οξύ πνεύμα σου και την κριτική αμφισβήτηση με την οποία εξετάζεις το καθετί, δεν δύναται να είναι κοινότοπες. Ξεχωρίζεις πια, καθώς εξασκούσες διαχρονικά το πνεύμα σου και αυτό σου ανταπέδωσε, προσφέροντάς σου ανώτερες νοητικές ικανότητες. Φυσικά, ο εφησυχασμός θα οδηγήσει στην καταστροφή σου. Όσο θα συνεχίζεις αυτόν τον πνευματικό αγώνα, χρησιμοποίησε την δύναμη που απέκτησες για να μεταβάλλεις θετικά τον κόσμο, στον βαθμό που είσαι ικανός. Με την συγγραφή ενός βιβλίου ή διαλεκτικά, όπως διάβαζες ότι έπραττε ο Σωκράτης στους καιρούς του. Με την μορφή συλλογικής προσπάθειας, ενώνοντας τις γνώσεις σου, τους προβληματισμούς και τους στόχους σου με άλλους πνευματικούς ομοϊδεάτες σου.
Η παραπάνω περιγραφή, παρότι πλήρως ελκυστική για εμάς τους βιβλιοφάγους και κυνηγούς της Γνώσης, παραμένει δύσκολη να πραγματωθεί, έως και ουτοπική για πολλούς. Προφανώς, η ανάγνωση ενός χειρόγραφου, πρωταρχικά, οφείλει να στοχεύει στην προσωπική τέρψη και δίψα για μάθηση. Με την πάροδο του χρόνου, βέβαια, η εσωτερική αυτή ασχολία μπορεί να μετατραπεί σε δοκιμασία, με στόχο την ατομική συμβολή στην εξέλιξη και βελτίωση του περίγυρου.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
Δυνατό το αφήγημα!