Λαέ, ξέχασες τον δυνάστη σου;

Λαέ, ξέχασες τον δυνάστη σου;

Χιλιάδες κόσμου έτρεξαν την προηγούμενη Δεύτερα να αποτείνουν φόρο τιμής με προσευχές και φιλιά στο φέρετρο του τελευταίου βασιλιά της Ελλάδας, Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, του δανέζικου γένους που κυβέρνησε την χώρα σχεδόν έναν αιώνα (1864-1973), με κάποια αβασίλευτα διαστήματα.

Ζούμε εν έτει 2023, 50 χρόνια από την ακύρωση του βασιλικού πολιτεύματος στην Ελλάδα. Γιατί όμως αυτή η κοσμοσυρροή στην Μητρόπολη των Αθηνών, στο παρεκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου; Πώς γίνεται να υπάρχει συμπάθεια και θλίψη για τον χαμό ανθρώπων που λόγω χρημάτων, εδαφικής περιουσίας ή πολιτικής δύναμης ανέβηκαν ένα σκαλί πάνω από την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αναδείχθηκαν ανώτερα όντα “ελέω Θεού” και δόθηκε στον καθένα από αυτούς και ένα έθνος για να είναι το παιχνίδι του;

Πέρα από αυτήν την φυσική υποβάθμιση του λαού, ωστόσο, υποτίθεται ότι βιώνουμε την τελευταία φάση του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Ο φιλελευθερισμός μαζί με τον ρεπουμπλικανισμό υπήρξαν τα δύο συγγενικά ιδεολογικά ρεύματα που κυριάρχησαν την περίοδο του Διαφωτισμού και οδήγησαν στην μακροχρόνια, μα σταθερή κατάλυση της βασιλείας σε όλη την Ευρώπη, ώσπου στο τέλος κυριάρχησε μόνος του ο πρώτος. Έχοντας ως κύρια αρχή του την ατομική ελευθερία του κάθε ανθρώπου και την ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως και την σύνδεσή του με την κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν θα μπορούσε κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του φιλελεύθερο να πάει να “προσκυνάει” τον αποθανόντα. Δηλώνει πλήρη πολιτική άγνοια. Και αυτό βαραίνει και αριστερές/αναρχικές σελίδες και σελίδες αλληλεγγύης, οι οποίες έκαναν λόγο για “φιλελευθερισμό και βασιλεία”, εντελώς ανόμοιους όρους.

Το ευτυχές προφανές είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του πλήθους περιείχε υπερήλικες που είχαν προλάβει το δημοψήφισμα του 1974 (δεν λαμβάνεται υπόψη το χουντικό δημοψήφισμα του 1973). Σε αυτό, 69,2% επέλεξαν την αβασίλευτη δημοκρατία, το οποίο σημαίνει ότι 30,8% κόσμου ψήφισε υπέρ του βασιλιά, καθόλου αμελητέο ποσοστό. Πολλοί από εκείνους εξακολουθούν να βρίσκονται εν ζωή και πήγαν να τιμήσουν τον “τέως”, τον άνθρωπο που πιθανώς (;) νοσταλγούσαν και άφησε την τελευταία πνοή του στα 82 του χρόνια.

Η αλήθεια είναι όμως ότι, όπως φάνηκε και από εικόνες των ΜΜΕ, δεν ήταν μόνο γιαγιάδες και παππούδες πέριξ του λατρευτικού χώρου. Πολλά άτομα ηλικίας 40-60 ετών αποτυπώθηκαν στις κάμερες να περιμένουν στην ουρά για το “λαϊκό προσκύνημα” 6 το πρωί, στοιχείο αποδεικτικό της ανύπαρκτης ή ημιμαθής πολιτικής κρίσης των Ελλήνων. Ευτυχώς, νέοι δεν φάνηκαν στα πλάνα, κάτι που θα ήταν τελείως παράλογο. Η αδιαφορία για την Ιστορία προφανής, η ειρωνεία μεγαλύτερη. Οι βασιλόφρονες υποθετικά είναι κατ’ ανάγκην και πατριώτες, μα οι προσκυνητές μάλλον έμειναν μόνο στον χαρακτηρισμό “γαλαζοαίματος” ή ακόμα χειρότερα “πολεμιστής της Χούντας”, ιστορικός μύθος. Φυσικά, η κάπως φιλική στάση που τήρησε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που έφτασε μέχρι και να υπάρξουν φήμες περί συζήτησης για ταφή του “τέως” ως ιδιώτη ή δημοσίου προσώπου, καθόλου δεν βοήθησε στον σωστό προσανατολισμό του κόσμου.

“Γαλαζοαίματοι” όμως μόνο δεν ήταν οι Γλύξμπουργκ, όπως και σχεδόν κανένας βασιλιάς στην πάροδο των χρόνων. Γιατί όλοι πήραν αυταρχικά την εξουσία, καθώς είχαν την δύναμη για να το κάνουν, και σπαταλούσαν όλη το δημόσιο χρήμα για την διασκέδασή τους, την στιγμή που οι υπήκοοί τους λιμοκτονούσαν. Χωρίς καμία νομιμότητα, χωρίς καμία λαϊκή αντιπροσώπευση, με μία εκλεκτή ομάδα ακολούθων και τους υπόλοιπους ευρωπαίους βασιλείς, δούκες, κόμηδες και κόμισσες, λόρδους, ζούσαν μέσα στην χλιδή. “Βρυκόλακες”. Αλλά αν θέλουμε να μας πίνουν το αίμα αυτοί που εξουσιάζουν, μας αξίζουν χειρότερα.

+ posts

Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.