Γιατί ο ΛΕΞ είναι ο mainstream καλλιτέχνης που πρέπει να ακούς

Ένας μήνας πέρασε από τη συναυλία του γνωστότερου Έλληνα old school ράπερ στη Νέα Σμύρνη και το στάδιο του Πανιωνίου, όπου συγκεντρώθηκαν νέοι αλλά και μεγαλύτεροι για να ακούσουν τον ΛΕΞ, ο οποίος παρουσίαζε το καινούριο άλμπουμ του “Metro” αλλά τραγούδησε και κομμάτια από τους 2 προηγούμενους δίσκους. Συνολικά, 20.000 κόσμο φιλοξένησε περίπου το γήπεδο, στη μεγαλύτερη hip-hop συναυλία που έχει γίνει σε ελληνικό χώρο. Μετά από 3 (σχεδόν) χρόνια απουσίας οι ανοιχτές συναυλίες επέστρεψαν και ο Αλέξης δεν θα μπορούσε να μην κάνει μεγάλο “μπαμ” με την επιστροφή του, καθώς τα τραγούδια του μιλούσαν ακόμα περισσότερο στην καρδιά κάθε ακροατή την περίοδο της καραντίνας, με αποτέλεσμα να αυξηθεί και η δημοφιλία του και η αναγνώριση του ταλέντου του.

Ο ΛΕΞ συνδυάζει την low-bap με old school beats και με trap drills, σε συνδυασμό με την χαρακτηριστική φωνή του και flow. Σίγουρα, στο αυτί δεν είναι και η καλύτερη φωνή που ακούς στην σκηνή, ωστόσο η σταθερότητά της, παρέα με πολύ ωραία beats και στίχους που παραπάνω από 10 χρόνια αντικατοπτρίζουν την σάπια κοινωνία στην οποία (επι)ζούμε, με πρώτη αναφορά πάντα την συμπρωτεύουσα, την αγαπημένη και ταυτόχρονα μισητή -για τον καλλιτέχνη- Θεσσαλονίκη. Γιατί μιλάει ακριβώς, ωστόσο, αυτός ο “ολντσκουλάς” και έχει τόσο μεγάλη απήχηση και τέτοια αναγνώριση, ακόμα και από μουσικά ακροατήρια που δεν έχουν καμία σχέση με την ραπ;

Το άγχος της επιβίωσης τρώει τον καθημερινό άνθρωπο, ειδικά τους νέους, ο οποίος προσπαθεί να ξεφύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας μέσω των ουσιών: είτε αυτό είναι το αλκοόλ, το τσιγάρο, τα ναρκωτικά. Ο νεαρός φοιτητής που δουλεύει για να βγάλει τα λεφτά των σπουδών και ξεσπά στην κοπέλα του όταν νιώθει ότι δεν αντέχει άλλο, ο μπάτσος βγάζει τα ψυχολογικά του στον κάθε περαστικό ή σε αυτούς που ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο επειδή είναι χρυσαυγίτης ή τον απατάει η γυναίκα του. Φιλοδοξίες και όνειρα απουσιάζουν, καθώς οι μέρες του απλού ανθρώπου, όπως παρουσιάζεται και είναι και ο καλλιτέχνης, κυλάνε δίχως νόημα, μέσα στον κίνδυνο του φασισμού και της κατάθλιψης που εμφανίζεται όλο και συχνότερα όσο προχωράνε τα χρόνια. Έναν φασισμό που η Δικαιοσύνη αφήνει ελεύθερο να παίρνει ζωές και να διασπείρει την βία παντού. Οι δουλειές όλων μας, χαμηλόμισθες και με εργατικές συνθήκες προηγούμενης εποχής, ίσα-ίσα για να πληρώνουμε το νοίκι που με μένος περιμένει η κάθε διαχειρίστρια των πολυκατοικιών να πάρει στο χέρι. Δεν πέφτουμε, ωστόσο, διότι αναμένουμε το “κόλπο γκρόσο”, έναν συμβολισμό που αναφέρει σε πολλά τραγούδια του ο ΛΕΞ, το οποίο σίγουρα εκφράζει κάτι ανατρεπτικό, κάτι επαναστατικό, κάτι που θα αλλάξει την χρόνια εξαθλιωμένη κατάσταση της Ελλάδας, η οποία ξεκινά από την οικονομική κρίση του 2010.

Αυτό που κάνει όμως κορυφαίο τον ΛΕΞ είναι ότι κόντρα στο συστημικό ρεύμα έγινε mainstream χωρίς καμία διαφήμιση ή χορηγία, χωρίς να εμπορευματοποιηθεί ο ίδιος ή κάποιο κομμάτι του μέσω ενός βιντεοκλίπ τεράστιας παραγωγής. Πότε είδατε κάποιο άρθρο, κάποιο ντοκιμαντέρ ή εκπομπή να μιλάει για αυτόν πριν το 2018, οπότε και έβγαλε το “2XXX”, έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχει η ελληνική ραπ γενικότερα; Προσωπικά, εγώ κανένα, εκτός από κάποια αναμνηστικά κείμενα για τα Βόρεια Αστέρια και τα Ανάποδα Καπέλα, ραπ σχήματα στα οποία συμμετείχε στο παρελθόν. Αυτός είναι όμως που μαζεύει 20.000 κόσμο πια και τους ενώνει, ευαισθητοποιεί τον κόσμο για την κατάντια μας στην οποία εμείς δεν φέραμε ευθύνη αλλά άλλοι πιο ισχυροί έβαλαν την σφραγίδα τους, και διδάσκει αλληλεγγύη σε καιρούς χαλεπούς, γεμάτους μισαλλοδοξία. Και αν είναι στους κάθε 100 καλλιτέχνες να υπάρχει ένας ΛΕΞ, τότε μπορούμε να ελπίζουμε στο “κόλπο γκρόσο” και την “τέλεια ληστεία”.