Η Αστυνομία στο κράτος δικαίου ορίζεται ως εκείνο το θεσμικό όργανο που προστατεύει τους πολίτες ανεξαρτήτως πολιτικών ιδεολογιών, οικονομικής κατάστασης, καταγωγής, φύλου κ.ά, υπερασπιζόμενη τον θεμελιώδη νόμο του, το Σύνταγμα. Όντας όργανο της δημόσιας τάξης και μέρος της εκτελεστικής εξουσίας, ωστόσο, όπως προκύπτει και από τα παραπάνω, φέρει και η ίδια εξουσιαστική ισχύ. Γι’ αυτό και τα σώματά της οφείλουν να απαρτίζονται από ανθρώπους που είναι σωματικά ακμαίοι και πνευματικά μορφωμένοι, με μεγάλη σημασία στην σωστή ψυχολογική εκπαίδευση, των οποίων ο γνώμονας θα κατευθύνεται προς το δημόσιο καλό. Δεν γνωρίζω αν το κείμενο μέχρι τώρα θα μπορούσε να αποτελεί πρωταπριλιάτικο αστείο (αν και η ημέρα πέρασε), πάντως αυτός υποτίθεται ότι είναι ο πραγματικός ρόλος της αστυνομικής αρχής. Σε ένα κράτος δικαίου, υπενθυμίζω!
Ο Λουί Αλτουσέρ έγραφε ότι η Αστυνομία αποτελεί την ενσάρκωση του μηχανισμού καταστολής του Κράτους, το οποίο -όπως κάθε οντότητα- επιθυμεί την διαρκή ενίσχυσή του και την διαιώνισή του. Καθώς η οργανωμένη εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται στον ορισμό του Κράτους, δημιουργείται και συντηρείται (ή συμπορεύεται, έστω) από την ιθύνουσα κοινωνική τάξη, νομοτελειακά δεν θα μπορούσε να στραφεί η Αστυνομία (κρατικό σώμα καταστολής) απέναντι σε εκείνους που ουσιαστικά την διευθύνουν, στρεφόμενη -αποκλειστικά σχεδόν- στην καταστολή κάθε διαμαρτυρίας και λογικής απαίτησης της κατώτερης τάξης. Και στην Ελλάδα του 2021 (όπως και παγκοσμίως, με την τελευταία δολοφονία μίας 36χρονης Μεξικανής από αστυνομικό και την ημερήσια εξόντωση δεκάδων διαδηλωτών στην Μιανμάρ), φαίνεται ότι αυτή η θεωρία δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Δεν θα σταθώ, ωστόσο, στα εκατοντάδες περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, με επιτελικό σημείο τα γεγονότα στην Νέα Σμύρνη πριν μερικές βδομάδες, τα οποία έφεραν μνήμες από τα Εξάρχεια και το 2008 (χωρίς να θέλω να στοχοποιήσω τα Εξάρχεια ή τα κάθε “Εξάρχεια”, προφανώς).
Στεκόμαστε σε δύο υποθέσεις της Επικαιρότητας, οι οποίες έχουν προβληματίσει τον κόσμο -ανεξαρτήτως πολιτικών ιδεολογιών- για τον προστατευτικό ρόλο της Αστυνομίας. Είναι συνολικός αυτός ο ρόλος, ή υπάγεται -με ελάχιστες εξαιρέσεις για το “θεαθήναι”- σε ταξικά συμφέροντα;
Στην μία άκρη αυτού του προβληματισμού στέκεται ο Μένιος Φουρθιώτης. Ο 35χρονος παρουσιαστής, δουλεύοντας από τα 16 του στο Τύπο και ξεκινώντας από μία τοπική εφημερίδα του Δήμου Περιστερίου, κατάφερε να γίνει από τους κορυφαίους showmen στην ελληνική σόουμπιζ. Στο πλαίσιο της ταξικής κινητικότητας, σημείωσε κατακόρυφη άνοδο, μεταβαίνοντας από μία μικροαστική οικογένεια σε μία από τις πιο καλοπληρωμένες περσόνες της τηλεόρασης. Τι θυσίασε γι’ αυτό; Τα πάντα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010, οπότε και κατηγορήθηκε για πρώτη φορά από την πελάτισσά του Τζούλια Αλεξανδράτου για απόκρυψη των λογιστικών της βιβλίων, έχει μπει σε έναν ατέρμονο κύκλο δικαστικών υποθέσεων για φοροδιαφυγή, υποκλοπές, συκοφαντική δυσφήμιση χρηστών social media σε απευθείας μετάδοση, και πολλά άλλα.
Όταν, λοιπόν, βαραίνεσαι με τόσες κατηγορίες και αποτελείς και δημόσιο πρόσωπο-φιγούρα των μεγάλων καναλάρχων, δεν πρέπει να αναμιγνύεσαι με τον “απλό” κόσμο, και οφείλεις να προστατεύεσαι. Όχι λόγω της προσωπικότητάς του, αλλά μάλλον γιατί κάποιοι ανώτεροι από τον Φουρθιώτη αντλούν υπεραξία από την περσόνα του. Πιθανώς, επιπλέον, τα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί, να εκθέτουν και άτομα που κατέχουν κρατικές, κυβερνητικές και πολιτικές καρέκλες. Καθορίζεται η θέση του από την οικονομική αξία του και την σύνδεσή του με πολιτικά πρόσωπα σε άλλα λόγια. Πιο καπιταλιστική, ιεραρχική, απάνθρωπη και αντιδημοκρατική πρόταση από την παραπάνω, δεν νομίζω να υπάρχει.
Τους τελευταίους μήνες, ο διάσημος παρουσιαστής εμφανιζόταν σε δημόσιους χώρους, περιφρουρόμενος συνεχώς από 14 αστυνομικούς, πετώντας καταγγελίες και μηνύσεις δεξιά και αριστερά για όποιον τολμούσε και δημοσίευε κάτι για αυτήν την περίεργη προστασία, λέγοντας ότι αποτελεί στόχο για την 17 Νοέμβρη (!) και φτάνοντας στο σημείο να ζητήσει την άρση βουλευτικής ασυλίας του Παύλου Πολάκη. Την προηγούμενη βδομάδα η ΕΛ.ΑΣ. προσπάθησε να διαψεύσει το προφανές, με την αποστομωτική απάντηση να έρχεται από τον ίδιο τον αρχηγό της (!) προχθές, Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, ο οποίος ανακοίνωσε ότι παύει η συνοδεία του εν λόγω κυρίου και το Μαξίμου να συμπληρώνει ότι “δεν θα δεχθούμε καμία κατάχρηση της αστυνομικής προστασίας”! Αστεία πράγματα. Ναι, αυτή η φράση μου αρέσει στο αυτί (και στο μάτι), και αποτελεί σημάδι των (πανδημικών) καιρών.
Στην άλλη πλευρά του ρινγκ, βρίσκεται η διαχρονική υπόθεση της παράνομης αριστερής στροφής εισόδου στην πλευρική έξοδο της Βουλής προς την ανηφόρα της Βασιλίσσης Σοφίας, η οποία -κακώς- δεν είχε γίνει ποτέ αντικείμενο σκληρής κριτικής από τον λαό και τον Τύπο, μέχρι να χτυπηθεί θανάσιμα ένας νεαρός μοτοσικλετιστής. Εμφανές σημάδι του ταξικού προσήμου της Αστυνομίας το συγκεκριμένο περιστατικό, καθώς μετά το συμβάν, στο οποίο αποκλειστική ευθύνη είχε το φιμέ, μαύρο, υπηρεσιακό όχημα της Ντόρας Μπακογιάννη, οι αστυνομικοί που βρίσκονται πάντα επί του σημείου, αντί να ασχοληθούν με τον τραυματία νεαρό, έδιωχναν και έκοβαν πρόστιμα στους ανήσυχους περαστικούς. Σε αντίστοιχη περίπτωση σύγκρουσης δύο “κοινών θνητών” -παρά την επιφύλαξη για τον θετικό ρόλο της Αστυνομίας- τα μέλη της προφανώς θα έσπευδαν να βοηθήσουν το “θύμα” και να προσαγάγουν τον “θύτη”, αφού δεν θα υπήρχαν ταξικά αντικρουόμενα συμφέροντα.
Αν οι ιθύνοντες του γραφείου τύπου της ΕΛ.ΑΣ. διακατέχονταν από κακόγουστη αντίληψη περί χιούμορ, τότε θα ήταν γνωστό ότι η χθεσινή (πρωταπριλιάτικη) ανακοίνωσή της αποτελεί μία “γκάφα” εκ μέρους τους, καθώς αποδεικνύει την ταξικότητα που ακόμα επικρατεί στις κοινωνίες, είτε έμμεσα, είτε άμεσα. Γιατί το να βολεύεις τα πολιτικά στελέχη με την εύκολη (και παράνομη) στροφή προς την είσοδο της Βουλής, την στιγμή που αρκεί ένας απλός -και νόμιμος- κύκλος γύρω από το κτήριο και η είσοδος από την Αμαλίας για το Κοινοβούλιο, αποτελεί ταξικό προνόμιο. Της τάξης που εξουσιάζει. Για τα μάτια του κόσμου, βέβαια, απαγορεύτηκε αυτή η παράβαση (ναι, ξαναδιάβασε αυτήν την πρόταση!) όταν δεν επιβαίνουν στα υπηρεσιακά οχήματα βουλευτές και εν γένει πολιτικά πρόσωπα, ώστε να κατευναστούν τα πνεύματα… Μάλλον το αντίθετο θα επιτευχθεί.
Με δύο απλές μελέτες περίπτωσης (ανάμεσα σε πολλές άλλες), καταδεικνύεται ότι σε δύσκολες συνθήκες, η Αστυνομία λαμβάνει τον ρόλο του κρατικού στρατιώτη και της τάξης που επωάζει μέσα σε αυτό, καταπατώντας το “κοινωνικό συμβόλαιο” του φιλελευθερισμού και καταστέλλοντας κάθε αντίδραση και φωνή που πάει κόντρα στα συμφέροντα εκείνων που νομοτελειακά υπερασπίζεται. Των πλουσίων, σε μία πιο απλοϊκή και λαϊκή απόδοση, και αυτών που κατέχουν την (πολιτική) εξουσία…
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
